Εάν κάποτε μπορούσαν να αφανιστούν όλες οι νεανικές ανησυχίες, οι εφηβικές ανασφάλειες και τα άγχη, που κατασπαράζουν μέρα με τη μέρα μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων, αυτό θα πραγματοποιούταν μόνο με ένα κύμα. Ένα κύμα, το όποιο αποτελεί αναγκαίο «κακό», καθώς χωρίς αμφιβολία μπορεί να χαρακτηρίσει ως θεσμός μια μικρή κοινωνία, η όποια κατάφερε να κτίσει με έναν εξαιρετικά μοναδικό τρόπο, έναν ιδανικό κόσμο για αυτούς, που αποφάσισαν από νωρίς πως εάν πρέπει να υπακούσουν σε κάποιους κανόνες, θα είναι αυτοί της μουσικής, του live experience και μόνο! Το φαινόμενο Schoolwave, το οποίο μετρά πάνω από δέκα χρόνια μουσικής παράνοιας, επέστρεψε για να αναδείξει για μια ακόμη φορά τον καλλιτεχνικό πλούτο οχτώ συγκροτημάτων, που έπληξαν με παλιρροϊκή ορμή την «παράκτια ζώνη» του Τemple εξαπολύοντας την συμπιεσμένη ενέργεια τους στο πλήθος.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Έφη Καραμουσάλη (περισσότερες εδώ)
Πρώτη «διαδοχική ταλάντωση»: Show Trial. Μια μαθητική μπάντα με κατασταλαγμένη punk αντίληψη των πραγμάτων, αναλαμβάνει την προθέρμανση του κοινού, το όποιο έχει γεμίσει σε ασφυκτιά επίπεδα τον χώρο του Temple. Τα αισθήματα διογκώνονται και η ανθρώπινη επαφή με την μουσική είναι σχεδόν ορατή! Πιτσιρικάδες με έντονες τάσεις «κυματικής» διαταραχής, όχι μόνο των προσωπικών τους οραμάτων, αλλά και αυτών που με προσήλωση τους παρακολουθούν. Έχοντας δημιουργήσει ένα set, κυρίως με ελληνόφωνα κομμάτια με εκκεντρικούς τίτλους που δεν ξεχνάς εύκολα, επιλέγουν ανάμεσα στα «Σκάσε», «12θεο» και «Μολότοφ» να τιμήσουν τους The Stranglers διασκευάζοντας το “Go Buddy Go”, ένα κομμάτι το όποιο αποτέλεσε ουσιαστική προσέγγιση της κατάστασης που επικρατούσε. Κορίτσια και αγόρια χόρευαν μανιωδώς υπό τη μουσική τους υπόκρουση. Το τέλος θα φθάσει με εμάς παρασυρόμενους από τις πρώτες κιόλας νότες του “Ever Fallen in Love”. Μια στιγμή αφιερωμένη σε εκείνους που εξέφρασαν πρώτοι με έναν τόσο μοναδικό τρόπο την ιδέα του ανεκπλήρωτου, στους θρυλικούς Buzzcocks! Ίσως η ωραιότερη στιγμή των Show Trial. Το απέδωσαν εξαιρετικά με μικρές τονικές διαφοροποιήσεις, που ασυναίσθητα με έκαναν να σκεφτώ όλα εκείνα, που ποτέ δεν θα έχω πραγματικά, κοιτάζοντας τα επίμονα καθ’ όλη τη διάρκεια του.
Η συνέχεια ανήκει στους Bad Lama, οι όποιοι φαίνεται να προσπαθούν πάρα πολύ σκληρά για τη διαμόρφωση της μουσικής τους. Αυτό είναι αρκετά θετικό, καθώς διέκρινα μια ευγενική προσπάθεια να γράψουν μουσική που θα αντικατοπτρίζει το όραμα τους. Γενικότερα παρατηρήθηκαν θαρραλέες κινήσεις, αλλά παράλληλα safe, να τολμήσουν και να υπερβούν τους εαυτούς τους. Βαθιές μπασογραμμές, ενώ αξίζει να επισημανθεί πως οι ικανότητες του ντράμερ χρησιμοποιήθηκαν αποτελεσματικά για να αποδώσουν έναν χαρακτήρα, που ξεφεύγει από τα πλαίσια του μαθητικού.
Η στιγμή όπου η σκέψη μου θα κάνει εικόνα την φράση «Να, λοιπόν, που οι δρόμοι μας ξανασυναντήθηκαν», είναι όταν προβάλει από τη σκηνή μια ψιλόλιγνη φιγούρα παρέα με άλλες τέσσερις παλιές και γνώριμες φυσιογνωμίες. Οι Ciggy Kiss αποτελούν αναμφισβήτητα ένα μουσικό φαινόμενο, μια πολυμήχανη ύπαρξη, που είναι ικανή να παρασύρει ψυχές και συναισθήματα! Αποτελούν επίπεδα κύματα, που διαδίδονται κατά συγκεκριμένη διεύθυνση στοχεύοντας στο νου. Κατάφεραν να εισβάλουν σ’ αυτόν και να τον αποσυντονίσουν! Αισθαντικά φωνητικά και riffs που χαράζονται βαθιά μέσα σου και σε αναγκάζουν να ζητήσεις την μελωδία τους ξανά και ξανά. Σκηνική παρουσία που διχάζει, καθώς κάθε φορά, απρόβλεπτα παρουσιάζει στο κοινό την υπέρβαση της βραδιάς. Η αίσθηση του χώρου σε συνδυασμό με τη κυκλοθυμική φύση της μουσικής που δημιουργούν, είναι αρκετά κινηματογραφική, μια αίσθηση που επιβεβαιώθηκε μέσω του “Marcy Mars”(προσωπική τους δημιουργία, που τους εξασφάλισε μια μοναδική εμφάνιση στη σκηνή του Rockwave), αλλά και του “Dreadful Deeds”, όπου ο frontman μας αφηγήθηκε πως είναι διατεθειμένος να δώσει ολόκληρη τη ψυχή του σε περίπτωση που δεν εγκαταλειφθεί. Η ουσιαστική προσέγγιση ενός απλού στίχου που μεταδόθηκε με ακρίβεια σε ένα σύνολο από ολοκληρωμένες ηχητικές περιπτύξεις, αλλά και σε μια performance που ερχόταν αντιμέτωπη με το ονειρικό βλέμμα του, που καθήλωσε με την εσωστρέφεια που απέπνεε. Φυσικά ένα γιγαντιαίο κύμα πνευματικής εξερεύνησης όπου θα μας έβγαζε από τον λήθαργο και επιτέλους θα μας αφύπνιζε, ήταν η στιγμή του “Vicious Circles”. Ο τρόπος που μπορεί να παρατηρηθεί η οποιαδήποτε κίνηση είναι ελκυστικός. Αρκεί αυθορμητισμός αυτών, ο τρόπος που θα αγγίξει το μικρόφωνο, ο τρόπος που θα πέσει στο πάτωμα σπαράζοντας από ανελέητη τέχνη, ο τρόπος που θα χαρίσει ένα μπαλόνι στο κοινό. Ακούγοντας το “Vicious Circles”, όλα τα παραπάνω γίνονται πραγματικότητα… Αξίζει να αναφερθεί, πως η μόλις ενός χρόνου εμπειρία του μπασίστα αφανίζεται, καθώς εντυπωσιάζει με την αρτιότητα του χειρισμού κάθε νότας. Η μνήμη μένει ολοζώντανη και η αισθητική στέκει σε όμοια μοίρα με το έργο νέων ανθρώπων, που αγαπούν να τολμούν να αγγίζουν κομμάτια όπως το “I Wanna Be Your Dog” από The Stooges. Κάθε νότα, κάθε φράση, έχει τόσο μεγάλο βάρος και νόημα. Ο ερωτεύσιμα εκφραστικός τρόπος που αποδόθηκε, περιεκτικός, ανέπτυξε μέσα από τα pop/psychedelic elements του την ψυχική μας ανύψωση και τις ευαισθησίες μας, οδηγώντας με σε μια ανεξήγητη ισορροπία για τα δεδομένα μου. Είναι μοναδικά όμορφο να συναντάς ανθρώπους, που ο όρος του μετρίου δεν μπορεί να τους αγγίξει, που μπορούν να αποτελέσουν καμβά, πηγή από την όποια θα αντλήσεις έμπνευση, πάθος για δημιουργία, που θα τους ταυτίσεις με ποιήματα, με πορτραίτα, με την ανάγκη να πιστέψεις στο υπέρτατο.
Τη σκυτάλη παίρνουν οι skate-punkερς Over9000 κερδίζοντας από την πρώτη κιόλας στιγμή τις εντυπώσεις, τόσο με την εκκεντρική τους εμφάνιση όσο και το cult attitude που εξέφραζε την punk street κουλτούρα της πόλης. Με μια επίκαιρη Santa Claus αμφίεση, απέβαλαν από πάνω τους το αίσθημα του συνηθισμένου. Κατάφεραν τον απόλυτο συγχρονισμό, ο «εορταστικός» μπασίστας με τα drums, groov-αραν ανελέητα.
Με dirty riffs και πρωτοποριακά πανκ μοτίβα επέλεξαν να κινηθούν και οι Αντί Λογικής με ελληνόφωνο στίχο. Όλο το υλικό της εκτέλεσης δημιούργησε μια ελευθερία έκφρασης και την ευκαιρία για προσωπικό αυτοσχεδιασμό, αλλά διατηρώντας τη δομή της σύνθεσης. Η εμφάνιση τους έκλεισε με έναν πρωτόγονο ήχο και drums με μπάσο να παίρνουν στροφές οδηγώντας σε ένα αποτέλεσμα ρυθμικής λειτουργίας.
Η πρώτη metal σεισμική δόνηση πραγματοποιήθηκε τη στιγμή όπου στη σκηνή του Temple, εμφανίστηκαν οι Mask Of Prospero. Μια μπάντα η όποια στο πέρασμα της προκάλεσε τον “όλεθρο”. Ήταν αναμενόμενη η οποιαδήποτε ακραία αντίδραση του κοινού, το οποίο δεν έχανε ευκαιρία να εκτονώσει την συσσωρευμένη του ενέργεια εντός του pit. Η έναρξη της performance τους έγινε με το “The Observatory”, μια σκληρή μάχη ανάμεσα στις σκοτεινές εκφάνσεις της μουσικής και στον ατμοσφαιρικό χαρακτήρα. Όσο περνά η ώρα ο ήχος εξελίσσεται σε πιο μελωδικός και μεταλλικός με το “Ignorance” να κερδίζει, αλλά όχι να εντυπωσιάζει όσο το “In Exile”, του οποίου τα ανατρεπόμενα riffs δημιούργησαν ακόμη πιο βαθύ και ατμοσφαιρικό συναίσθημα, που προκάλεσε την τόση ησυχία στον χώρο! Συνολικά μια από τις πιο ολοκληρωμένες εμφανίσεις της βραδιάς με έναν εκκεντρικά “βρώμικο” ήχο, που σε θέτει σε μια κινητική κατάσταση.
Εκκεντρικοί, με πηγαίο punk attitude αλλά hardcore επιρροές. Οι ιδιαίτερα αγαπητοί στο κοινό, Θεσσαλονικείς που ακούν στο όνομα Astrarot, αποτέλεσαν την πιο πολυσυζητημένη εμφάνιση με τον frontman να αποδεικνύει, πως η σκοτεινή του «παραφροσύνη» παρέα με τις ενεργητικές αναταραχές και τα solo κιθάρας μπορούν παρουσιάσουν ένα άρτιο αποτέλεσμα, που θέτει το κοινό σε μια κατάσταση μη ελεγχόμενη. Δεν διστάζει να ποζάρει στον φακό μου και μεθοδικά να συνεχίσει την performance προβάλλοντας την εντυπωσιακή έκταση των φωνητικών του δυνατοτήτων με μελωδίες, οι οποίες φαντάζουν σκληρές, τόσο όσο για να αγγίξουν τον metal χαρακτήρα της μπάντας, αλλά και τόσο ατμοσφαιρικές έτσι ώστε να αναδεικνύουν την αριστοτεχνική ποιότητα των φωνητικών του. Επιλέγουν να επενδύσουν το set list με κομμάτια όπως τα “Graves”, “Enemy”, “Thin Ice” και να κλείσουν με το “Feeding The Flame”. Αρμονία και συγχρονισμός με δεξιοτεχνική μέθοδο, πραγματοποίησαν μια τρομακτικά συγκλονιστική εμφάνιση, με σκέψεις που άγγιζαν μια οξύμωρη πραγματικότητα.
Η αυλαία θα πέσει με κάποιες ακόμη γνώριμες φυσιογνωμίες, όπου κάποτε τους είχα χαρακτηρίσει ως μπάντα με όλα τα φόντα να εξελιχθεί και να ολοκληρωθεί ακριβώς σε αυτό που στοχεύει. Ομολογώ πως δεν με διέψευσαν! Οι Loud Silence, είχαν μια αξιοπρεπέστατη παρουσία με μηδαμινής αξίας λάθη που δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούν, επέλεξαν η έναρξη, αλλά και η λήξη, της εμφάνισης τους να αποτελείται από καινούργιο υλικό αποδεικνύοντας την ενδελεχή μουσική αφοσίωση της μπάντας. Το stage του Temple πάντοτε φιλοξενεί μουσικούς με έντονα χαρακτηριστική παρουσία, αλλά και επιρροή στο κοινό. Στηρίχτηκε σε rock n roll βάσεις, τις οποίες δεν δίστασαν να εξελίξουν και να προσαρμόσουν στα μετρά τους, παρουσιάζοντας μας προσωπικό τους υλικό, ένα υλικό ολοφάνερα μελετημένο και αριστουργηματικά δομημένο.
Συμπερασματικά, η δύναμη που μπορεί να έχει ο νεανικός χαρακτήρας στην μουσική εξέλιξη φαντάζει τόσο ισχυρή. Η μουσική ποικιλομορφία της περασμένης Παρασκευής διατήρησε τον πήχη σε ένα αξιόλογο επίπεδο, καθώς καμία καλλιτεχνική ύπαρξη δεν απογοήτευσε! Η ανταπόκριση του κόσμου τεράστια, με τις πρωτότυπες συνθέσεις να κυριαρχούν και να αποτελούν «μάστιγα» για την νεολαία, που αρνείται να παραδοθεί στην συστηματική αδράνεια που επιβάλει η κοινωνία.