“Πηγαίνετε στη συναυλία των Saxon ε; Έχω να τους δω από το 1987 στο Doncaster, είναι απίστευτο πως περάσαν τα χρόνια!” ήταν η ατάκα που μας έβαλε στο κλίμα της συναυλίας, ανεβαίνοντας στο λεωφορείο για την O2 Academy του Newcastle. Ο φίλτατος κύριος πρόσεξε τα…διακριτικά μας για τη συναυλία. Προσωπικά, περισσότερη εντύπωση μου έκαναν οι φιλικότατοι συμπατριώτες του mr Bean και του Alan Shearer που είδαν ήλιο και…καύσωνα 14 βαθμών και βγήκαν στο δρόμο με τα σορτσάκια και τα κοντομάνικα, με τα παιδιά τους και τα σκυλιά τους!
Ανταπόκριση: Χρήστος Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Karla Trainer
Με τις πόρτες να ανοίγουν μία ώρα μετά το…tea time, συναντήσαμε την αγαπημένη συνήθεια των κατοίκων της Γηραιάς Αλβιώνας, να περιμένουν σε ουρά, πριν ανοίξουν οι πόρτες και όχι ανάκατα δεξιά και αριστερά της πόρτας, κλείνοντας το δρόμο (βλέπε Λιοσίων σε κάθε sold out συναυλία).
Έτσι, λοιπόν, στις 6:30 οι Redline ανέβηκαν στη σκηνή. Δύο κιθάρες, κλασικό heavy metal, ένας τραγουδιστής με μία φωνή υπερβολικά ίδια με αυτή του Ronnie James Dio, κατάφεραν να διασκεδάσουν τον κόσμο που δεν είχε ακόμη γεμίσει το χώρο. Η όλη προσέγγισή τους, ωστόσο, ήταν πιο σύγχρονη, πιο mid tempo και πιο σκοτεινή και προσωπικά με κέρδισαν με την εμφάνισή τους, ακόμη και αν δεν εντυπωσίασαν.
Λίγη ώρα μετά τις 7, οι Quireboys ανέβηκαν στη σκηνή και νομίζω ότι η εμφάνισή τους έδειξε ότι μετά από τόσα χρόνια, αν και ξεχασμένοι, είναι ακόμη ζωντανοί και μπορούν να δώσουν χαμόγελα σε οποιοδήποτε κοινό και αν εμφανιστούν. H “αγγλική απάντηση στους Poison” όπως τους είχε περιγράψει ο rock τύπος στα τέλη της δεκαετίας του 80 ήταν μία μπάντα που ο κόσμος φάνηκε ότι περίμενε να δει. Σίγουρα, ένας από τους λόγους ήταν ότι η μπάντα κατάγεται από το Newcastle, συγκεκριμένα ο frontman τους Spike Gray, που δεν έκρυψε τη χαρά του που βρισκόταν και πάλι…back home. Για περίπου μία ώρα έκαναν τον κόσμο να σηκώσει τα χέρια του και να χορέψει και, άξια, κέρδισαν το χειροκρότημα του κόσμου.
Setlist: Tramps and Thieves, There She Goes Again, Misled, Too Much of a Good Thing, Mona Lisa Smiled, This is Rock n’ Roll, Hey You, Mother Mary, 7 O’ Clock
Έτσι, λοιπόν, μείναμε να περιμένουμε τους Saxon, στην τρίτη εμφάνισή τους επί Βρετανικού εδάφους σε αυτήν την περιοδεία, μετά την επιστροφή τους από τις περιοδείες τους στη Βόρειο και Νότιο Αμερική. Όρμησαν στη σκηνή με το “Sacrifice”, το ομότιτλο κομμάτι από τον πολύ καλό τελευταίο τους δίσκο, τον εικοστό της καριέρας τους. 2 ώρες show από τους Saxon μετά από 30 χρόνια καριέρας; Ναι, ο Biff και η παρέα του δεν κουράστηκαν ποτέ να γυρνάνε τον κόσμο και να δίνουν ένα full metal show. Ακόμη και αν χρειάστηκαν τις ανάσες τους, ακόμη και αν μιλήσαν λίγο παραπάνω κάποιες φορές, είχες πάλι να κάνεις με 90 λεπτά καθαρού χρόνου και ένα setlist άνω των 20 τραγουδιών. Πόσες μπάντες, αλήθεια, μπορούν να το κάνουν αυτό μετά από 30 χρόνια καριέρας; Οι Saxon μπορούν πάντως.
Και εκεί που έβλεπες τους, στερεοτυπικά, ψυχρούς Άγγλους να είναι ήσυχοι, όσο περνούσε η ώρα τα πράγματα γίνονταν ακόμη πιο θερμά. Χέρια ψηλά, οι πρώτες σειρές να χοροπηδούν πάνω κάτω χωρίς να ενοχλούν ο ένας τον άλλο, και περίπου 2000 κόσμος να τραγουδάει κάθε τραγούδι. Ακόμη και τα πιο καινούρια, στα οποία έδωσαν αρκετή βάση οι Saxon, ειδικά από το τελευταίο τους album. Τα hitάκια έδιναν και έπαιρναν όμως, “And The Bands Played On”, “Never Surrender”, “Rock n’ Roll Gypsy” και πολλά άλλα, έκαναν τους πιο μεγάλους να τραγουδήσουν λιγάκι πιο δυνατά. Και ήταν αρκετός ο κόσμος άνω των 40 που πήγε με τα παιδιά του αγκαλιά στο live, κάθισε πιο πίσω και απόλαυσε τη συναυλία.
Οι Saxon παρά τα χρόνια τους, έδειξαν ότι είναι ακόμη, μία από τις πιο τίμιες, αν όχι η πιο τίμια, heavy metal μπάντες που κυκλοφορούν εκεί έξω. Και σίγουρα, ένα δίωρo show, είναι κάτι που οι Έλληνες φίλοι τους θα πρέπει να περιμένουν πως και πως. Ίσως να μην γίνει, αν δεν είναι headliners, αλλά σίγουρα ο Ιούλιος και το Rockwave πλησιάζουν απειλητικά.
Δεν ξέρω αν οι άριστες συνθήκες υπό τις οποίες διεξήχθη η συναυλία, από άποψης ήχου, οργάνωσης, ευγένειας των υπαλλήλων του χώρου, της άνεσης του ίδιου του χώρου, η συμπεριφορά του κοινού, όλα αυτά μαζί με έκαναν να περάσω τόσο καλά ή αν οι μπάντες με διασκέδασαν τόσο. Ίσως να ήταν και τα δύο. Και μόνο το πρώτο μέρος θα με έκανε να ευχαριστηθώ περισσότερο ακόμη και αν οι μπάντες δεν ήταν στην καλύτερη μέρα τους. Πάντως, δε θα ήταν κακό να αρχίσουμε να απαιτούμε πράγματα και εδώ από τους διοργανωτές ούτε θα ήταν παράλογο. Άλλωστε, ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο;
Setlist:
Sacrifice
Wheels of Terror
Power and the Glory
Made In Belfast
Rock ‘n’ Roll Gypsy
And the Bands Played On
I’ve Got To Rock
Night of the Wolf
Conquistador
Never Surrender
Ride Like the Wind
(Christopher Cross cover)
Iron Wheels
Stand Up and Fight
Guardians of the Tomb
Dallas 1 PM
Heavy Metal Thunder
747 (Strangers in the Night)
Wheels of Steel
Encore:
Strong Arm of the Law
Warriors of the Road
Denim and Leather
Motorcycle Man
Princess of the Night
Ένα live σε αριθμούς:
Τιμή μπύρας: Carlsberg 500 ml = 3,95 £ δηλαδή 4,59 € —> Αντίστοιχη τιμή στην Αθήνα, 5 ευρώ (χώρος αντίστοιχης χωρητικότητας)
Τιμή εισιτηρίου: 30£ δηλαδή 34,88 € —> Ημερομίσθιο Ην. Βασιλείου= 58,13 € vs Ημερομίσθιο Ελλάδας= 26,83 €
Ωράριο: Doors open: 18:00 – Ανοίξαν στην ώρα τους. Ώρες που εμφανίστηκαν τα συγκροτήματα, αυτές που έγραφε το site του διοργανωτή.
Τέλος του show: 22:15, δηλαδή μπορέσαμε να πάμε σπίτια μας με συγκοινωνίες και όχι με ταξί, καραβάνια, πόδια ή με auto stop.
