Το Hall of the Mountain King (αναφορά στο διάσημο έργο του Εdvard Grieg), μετά από μια σειρά πολύ καλών δίσκων, ήταν το πρώτο ξεκάθαρο αριστούργημα της μπάντας: ένα εμβληματικό έργο του US power στο οποίο οι πρώτες αναφορές στη κλασική μουσική προλειάναν αυτό που θα ακολουθούσε μετά στο διάδοχο του, το Gutter Ballet.
Ο δίσκος κυκλοφορούσε την 1η Δεκέμβρη του 1989 και ήταν το πιο φιλόδοξο εγχείρημα που είχε δοκιμάσει η μπάντα μέχρι τότε. To Gutter Ballet αποπειράται να ενσωματώσει την ορχηστρική μουσική και το metal και να αποδείξει θριαμβευτικά πως οι δύο φαινομενικά αντικρουόμενοι κόσμοι έχουν κοινό κώδικα επικοινωνίας.
Σήμερα, ίσως, φαντάζει ένας προβλέψιμος συνδυασμός. Μέχρι και μπάντες από τον ακραίο ήχο, το black και το death metal, το έχουν επιχειρήσει και είναι πλέον ένα εφικτό όνειρο για μουσικούς που θεωρούν την κλασική ένα πεδίο στο οποίο μπορεί το ταλέντο να λάμψει. Τότε όμως, ειδικά στα συμφραζόμενα του σκληρού ήχου, ήταν μια πρωτόγνωρη προσπάθεια και η επιτυχία της δικαιώνει την αποκοτιά των δημιουργών της.
Οι Savatage, χωρίς να αμβλύνουν το σκληρό τους ήχο, καταφέρνουν να κάνουν τα riffs τους να αγκαλιάζουν τις μελωδίες του πιάνο. Η ορχήστρα ακούγεται σαν αναπόσπαστο κομμάτι της μπάντας που συμπληρώνει την έμπνευση της (στο ομώνυμο, Temptation Revelation, When the Crowds are Gone). Σε μερικά κομμάτια το metal στοιχείο υπερτερεί (She is in love, Τhe Unholy), σε άλλα η ακουστική κιθάρα πρωταγωνιστεί μόνη της (Silk And Steel), το αμίμητο Summer’s Rain. O δίσκος είναι πολύπλευρoς και εξαιρετικά συναισθηματικός. Οι στίχοι του δίσκοι παρουσιάζουν άλλη μια πτυχή της μπάντας που πάντα έδινε έμφαση σε τραγούδια που διηγούνται ιστορίες αξέχαστες σε όποιον τις ακούσει.
Η μπάντα σφυρηλατεί ένα τόσο -για την εποχή- ιδιαίτερο αμάλγαμα που φέρει χωρίς αμφιβολία τη σφραγίδα των αδελφών Oliva. Ο Jon με τη φωνή του και το παίξιμο στο πιάνο και ο αδικοχαμένος Criss δημιουργούν κομμάτια προορισμένα για την αιωνιότητα.
Στο εξώφυλλο του δίσκου, αυτό που βλέπουμε είναι μια αίθουσα μουσικής, το πιάνο βρίσκεται σε πρώτο πλάνο αλλά δεν επισκιάζει τη κιθάρα που βρίσκεται ακριβώς από πίσω του. Σίγουρα είναι η στιγμή που «τα πλήθη έχουν φύγει» και ο αντίλαλος του παρελθόντος με τη μορφή των φαντασμάτων έχει κυριεύσει το χώρο. Τo Gutter Ballet ίσως φτιάχτηκε σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Mέσα στην επιμονή του παρελθόντα χρόνου να επιστρέψει μέσα από ανεξίτηλες αναμνήσεις και η μουσική να φαντάζει ως καταφύγιο . Αυτός είναι ενδεχομένως και ο λόγος που δεν θα σταματήσουμε ποτέ να επιστρέφουμε στην αγκαλιά του Gutter Ballet.