Το βράδυ της Τρίτης είναι από αυτά τα βράδια που θα μείνουν χαραγμένα στο μυαλό και στο σώμα, λες και τα πάντα είχαν συνομωτήσει για αυτό! Το να έρχεται στα μέρη μας μετά από αρκετά χρόνια μια από τις κορυφαίες Νορβηγικές black metal δεν το λες και μικρό πράγμα, αφού οι Satyricon έχουν εδώ και χρόνια ξεφύγει από τα στεγανά του ήχου στον οποίο ανδρώθηκαν και έχουν ανοιχτεί σε ακροατήρια ποικιλόμορφα – αν και η βάση τους παραμένει το black…
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Ο κόσμος είχε γεμίσει το Fuzz από νωρίς και τα πάντα ήταν έτοιμα να υποδεχθούν τους On Thorns I Lay επί σκηνής. Ένα από το ιστορικότερα συγκροτήματα της εγχώριας σκηνής του ατμοσφαιρκού doom/death metal ήχου, οι οποίοι μετά από ένα πάρα πολύ μεγάλο διάστημα απουσίας επιστρέφουν στα δρώμενα. Ίσως αυτή η χρόνια απουσία να τους έχει στερήσει την ομοιομορφία στην επί σκηνής τους παρουσία, καθώς σε πολλές των περιπτώσεων μου φάνηκαν άνευροι και σε στιγμές ανούσιοι, πράγμα το οποίο δικαιολογείται εν μέρει! Έχω την εντύπωση πως στο μέλλον, και όταν αρχίσει η μηχανή να ρολάρει ξανά, τα πράγματα για τους On Thorns I Lay θα είναι διαφορετικά. Πάντως τον ρόλο τους τον έπαιξαν καλά ζεσταινοντάς μας για τη συνέχεια.
Μια συνέχεια που ήταν καταιγιστική και πέρα από κάθε αμφιβολίας μια από τις καλύτερες συναυλίες των τελευταίων ετών. Με το εξώφυλλο του τελευταίου πάρα πολύ καλού “Deep Calleth Upon Deep” να γεμίζει τη σκηνή, οι Satyricon με χειρουργική ακρίβεια μας έδωσαν τα μυαλά στο χέρι! Με ένα setlist βγαλμένο από τις πιο υγρές ονειρώξεις έκαναν ένα Fuzz να φλέγεται. Προφανώς και έλειψαν κομμάτια από την υπερδισκάρα που ονομάζεται “Rebel Extravaganza”, αλλά δεν γίνεται να τα έχουμε όλα και οι Satyricon τίμησαν και με το παραπάνω τη δισκογραφία τους καλύπτοντας την όλη, με εξαίρεση το παραπάνω album. Για μένα, η πρώτη ανατριχίλα και η πρώτη μεγάλη στιγμή ήρθε με τις πρώτες νότες του “Repined Bastard Nation”, όχι πως αρχή με τα “Midnight Serpent”, “Our World”, “Crow”, “Deep Calleth Upon Deep”, “Walker Upon The Wind” δεν ήταν καταιγιστική, απλά στο “Repined…” μου γούρλωσαν κυριολεκτικά τα μάτια!
Η επιβλητική παρουσία του Satyr που επισκίαζε τη σκηνή και έκανε το κοινό ότι πραγματικά ήθελε, μου έδειξε ότι πρόκειται για μεγάλο frontman (αν έλειπαν και κάποια λόγια περί Ε.Ε. και κάτι τέτοια θα ήμασταν καλύτερα!) και που μόνο με την άλλη εμβληματική μορφή του συγκροτήματος τον Frost μπορεί να αντισταθμιστεί. Ένας Frost που μας έδειξε το πόσο επιδραστικός drummer είναι για το black metal με αυτά που έπαιζε! Όσο για τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, ήταν πλήρως εναρμονισμένα με αυτά που οι κύριες περσόνες της μπάντας προστάζουν!
Ο ήχος, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά αψεγάδιαστος από την αρχή μέχρι και τέλος της εμφάνισης των Νορβηγών έδινε άλλη αίγλη στα κομμάτια. Τα μικρά ιντερλούδια που παρεμβαλλόταν στις ενότητες που είχαν χωρίσει το show τους οι Satyricon μας έδιναν μερικές ανάσες. Πίσω στο χρόνο με τα “Walk The Path Of Sorrow”, “Transcendental Requiem Of Slaves” και το κορυφαίο “Mother North” όπου το σχήμα έπιασε κορυφή στην απόδοση του. Το κλείσιμο δεν θα μπορούσε να έρθει χωρίς να ακουστούν τα ‘Pentagram Burns”, “Fuel For Hatred” και “King” με το moshpit να φλαίγεται κυριολεκτικά!
Μετά από σχεδόν δύο γεμάτες ώρες χορταστικού live show οι Satyricon μας αποχαιρέτισαν και ελπίζουμε να μη κάνουμε άλλη μια δεκαετία να τους ξαναδούμε ζωντανά.