Δεν ξέρω για οποιονδήποτε άλλο, αλλά εγώ τη χθεσινή συναυλία την περίμενα όπως κάποιος που κάνει δίαιτα τη μέρα γουρουνιάς του. Παρασκευάρα, Samsara: ό,τι καλύτερο για να κλείσει το καλοκαίρι. Samsara Blues Experiment και Stoned Jesus στο Fuzz λοιπόν και αν μη τι άλλο το λες και stoner όνειρο, που για’ μένα έγινε πραγματικότητα. Από τη μία οι μύστες Samsara και από την άλλη οι ενθουσιώδεις και αφοσιωμένοι Stoned Jesus, σε μια βραδιά μπάσου και βαριάς μουσικής!
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμοπούλου / Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης (περισσότερες εδώ)
Αναμενόμενα, πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Stoned Jesus με ξεκάθαρα ανεβασμένη διάθεση και ενέργεια, τις οποίες δεν άργησαν να μεταδώσουν στο κοινό. Με ειλικρινή αγάπη και προσήλωση στη μουσική τους, με πραγματική χαρά που βρίσκονταν στη σκηνή για το ελληνικό κοινό τους – το οποίο εύκολα είναι και αυτό που τους έχει κάνει μάγκες – έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, όντες εκτελεστικά αρτιότατοι και οργανικά, αλλά και φωνητικά. Έπαιξαν κυρίως κομμάτια από το επερχόμενο album τους, το οποίο χαρακτήρισαν “pretty dark, pretty intense” και, χωρίς να το έχω ακούσει όλο, αν κρίνω από το “Water Me”, την θεοσκότεινη κομματάρα που έπαιξαν, τότε ναι, περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Αντικειμενικά με το “Water Me”, το οποίο παρουσίασαν live πρώτη φορά χθες, ανέβασαν πολύ ψηλά τον πήχη της συναυλίας. Αν και audio δεν είναι το ίδιο εντυπωσιακό, σε live εκτέλεση είναι καθηλωτικό, με τον αργό και κοφτό ρυθμό του, το βαρύ του μπάσο, το χώσιμό του, στο οποίο σε πάνε σταδιακά κι απλά χωρίς να το καταλάβεις αρχίζεις και κοπανιέσαι και εκεί που νομίζεις ότι τελειώνει, σου ’χει άλλο λίγο, για να σου σιγουρέψει το αυχενικό!
Κι εκεί που είμαστε στα βαριά μας, με “Rituals of the Sun” και περιμένουμε όλοι το “I’m the Mountain”, ξεκινάνε να παίζουν ένα απαλό τραγουδάκι με μια απροσδιόριστα, ελαφρώς ενοχλητική, γνώριμη μελωδία. Και μπαίνουν τα λόγια και κοιτιόμαστε όλοι με ύφος “μου κάνεις πλάκα” γιατί παίζει…. Μαζωνάκη! Κάθε βράδυ του Σαββάτου κλαίω κι είμαι του θανάτου εξαιτίας σου και καμπούμ! η εισαγωγή από το “Mountain”, και ναι, είμαστε καλά πλέον και δώσ’ του σέλφι και βίντεο o Sidorenko (κιθάρα, φωνή) και χέρια ψηλά, γιατί παίζει οι Jesus να μας απόλαυσαν περισσότερο απ’ ό,τι εμείς αυτούς!
Χωρίς να είναι μια μπάντα που θα μας αφήσει αξιομνημόνευτη stoner κληρονομιά, αντικειμενικά έχουν κάποια αρκετά αξιόλογα κομμάτια, τα οποία εχθές εκτέλεσαν σωστά, δημιουργώντας ένα πολύ καλό κλίμα και μια αίσθηση πληρότητας στην αναμονή για τους Samsara.
Ok, τώρα… για τους Samsara Blues Experiment τι να πω που δεν έχει ειπωθεί; Ήταν το κάτι άλλο. Εξαιρετική μουσική σε άψογη εκτέλεση, αν και σα να μπούκωσε λίγο ο ήχος κάποιες στιγμές. Μακροσκελείς συνθέσεις, με έντονες εναλλαγές μελωδίας και ρυθμών, τόσο αρμονικά δεμένων, που δε σου άφηναν περιθώριο να βαρεθείς, πράγμα αρκετά επίφοβο σε τόσο μεγάλα κομμάτια. Ατμοσφαιρικοί και ψυχεδελικοί, σχεδόν σατριανικοί στα κιθαριστικά σόλο και με καθαρό μπάσο. Το setlist αποτελούταν κυρίως από κομμάτια του One With The Universe, του τελευταίου και πιο μεστού τους album, αν κι εγώ θα ήθελα λιιίγο παραπάνω “Long Distance Trip” και ειδικότερα το “Wheel Of Life”, που ναι μεν δε το λες και heavy, αλλά αποτελεί μία από τις ωραιότερες μελωδίες τους.
Η εναλλαγή της διάθεσης του κοινού όταν βγήκαν οι Samsara ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή, με πολλούς να αναχωρούν προς τον εξώστη για να κάτσουν και να σχολιάζουν ότι οι μπάντες θα έπρεπε να βγουν ανάποδα. Η αλήθεια είναι ότι ήταν και δική μου σκέψη αρχικά, ούσα σε πιο ενεργητικό mood από τους Jesus, αλλά όσο έπαιζαν τόσο χανόμουν στη μουσική τους, καταλήγοντας εν τέλει ότι όχι απλά δικαίως ήταν οι headliners, αλλά και ότι είναι μια ουσιαστικά καλή μπάντα, που πήρε το stoner και το εξέλιξε συνθετικά, χωρίς ωστόσο να χάνει τίποτα από το hard feeling του, και πάντα ανταποκρινόμενη πλήρως στο πνεύμα της μουσικής αυτής είτε με γρήγορο είτε με αργό ρυθμό. Έχουν αφήσει την αλητεία σε άλλους και κινούνται σε πιο ατμοσφαιρικά μονοπάτια. Στα συν προφανώς και η σωστή φωνητική τοποθέτηση του Christian Peters και ευτυχώς, γιατί η μπάντα αυτή κινείται οριακά στο να τη θες μόνο instrumental. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν είναι δίκαιο για μπάντες τέτοιου είδους να αξιολογούνται βάσει των live τους, όπου ναι μεν μπορείς να διαπιστώσεις την εκτελεστική τους δεινότητα, αλλά moodwise είναι πολύ μακριά από αυτό που απαιτείται για να ακούσεις και να προσέξεις ουσιαστικά αυτά που παίζουν.
Ομολογουμένως, αν οι μπάντες είχαν βγει ανάποδα, όπως πολλοί θα ήθελαν, θα ήταν μια συναυλία με τελείως διαφορετική ταυτότητα, όπου οι Samsara θα λειτουργούσαν εισαγωγικά ώστε να έρθεις στο σωστό mood και θα ξέσπαγες με τους Stoned Jesus. Ωστόσο, και χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους τελευταίους, χθες ήταν παραπάνω από ξεκάθαρο ποιος ήταν ο δάσκαλος και ποιος ο μαθητής, όπως ξεκάθαρο ήταν και το ότι σαν κοινό θέλουμε το τζερτζελάκι μας, όντες έφηβοι ακόμα στο stoner.