Ερχόμενοι από την πρωτεύουσα των Κυκλάδων, από το νησί που γέννησε το χαλκό – δικαιωματικά μπορεί κανείς να αποκαλέσει τη Σύρο: “Κέντρο του Αιγαίου”, οι Sailor’s Daughter, οι οποίοι, αν και αποτελούν μόλις ενός έτους σχήμα, το μικρο μουσικό διάστημα που τους δένει, δεν είναι ικανό να σταθεί εμπόδιο σε μια εξαιρετικά ολοκληρωμένη μουσική μορφή, που κατέχει την μοναδική ικανότητα να μαγνητίζει στο πρώτο της άκουσμα, ακόμη και στη πρώτη οπτική live experience, που θα βιώσεις μαζί τους. Αναμφισβήτητα ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία των εγχώριων μουσικών υπάρξεων, που η καλαίσθητα διαμορφωμένη επιρροή που θα σου ασκήσουν, η οποία έχει εντρυφήσει σαν βαθιά εκσκαφή στα έγκατα του rock n’ roll, θα αποτελέσει αναπόφευκτη συνέπεια, σε όποιον τους αντικρίσει ηχητικά. Έχοντας ως εφόδιο τις νοσταλγικά όμορφες εικόνες, χρώματα και εμπειρίες από την περσινή τους περιοδεία, κατάφεραν να κατασκευάσουν ένα ψυχεδελικό κράμα, το οποίο πρόκειται να παρουσιαστεί στα πλαίσια της φετινής τους περιοδείας, στο πλευρό των Whereswilder. Οι πολυμήχανοι Συριανοί, αφού έχουν καταπιαστεί επιτυχώς, ακόμη και με την διοργάνωση ενός άρτια δομημένου festival, του Strayart Festival, επιστρέφουν ένα χρόνο αργότερα, στις 20 Απριλίου, ξανά στο Six Dogs, με τα απαραίτητα υποσχόμενα πλάνα, δίνοντάς μας ελπίδες πως η ψυχεδέλεια δεν πεθαίνει, αλλά αναρρώνει.
Με αφορμή την περιοδεία τους σε όλη την Ελλάδα, μιλούν στην Έφη Καραμουσάλη, αναπολώντας τους δέκα δίσκους, που τους διαμόρφωσαν, καθορίζοντας τους τόσο σε πραγματικές συνθήκες, όσο και σε υποθετικές.
***
Εάν αύριο ερχόταν η συντέλεια του κόσμου, ποιο δίσκο θα ακούγατε (ή θα ξανακούγατε);
Σοβαρά αυτό ήταν όλο; Άργησες, σε περιμέναμε πριν μερικά χρόνια.
Pink Floyd – “The Dark Side of the Moon”
Με ποιο album έχετε πάθει εμμονή ακούγοντάς το πάνω από ένα μήνα;
SuperSoul – “Faith Bender”
Νομίζουμε πως δεν ήταν απλά εμμονή. Από τη πρώτη στιγμή, που βρέθηκε στα χέρια μας, πάθαμε κάτι. Σχολιάζαμε λες και τον είχαμε γράψει εμείς μετά από ένα σημείο. Είχαμε την τύχη να τους παρακολουθήσουμε αρκετές φορές ζωντανά και επιβεβαιωνόταν κάθε φορά αυτή τη πόρωση. Φίλοι αδελφικοί, πλέον, και τους ευχαριστούμε πολύ για πολλά.
Ποιος δίσκος θα αποτελούσε το απόλυτο playlist της μέχρι στιγμής πορείας σας ως μπάντα;
Eric Clapton – “Riding with the King”
Ο τίτλος του δίσκου μας δίνει την απάντηση.
Με ποιον δίσκο θα “επενδύατε” τη διαδρομή σας με το van σε ένα ευρωπαϊκό tour;
Portugal the Man – “The Satanic Satanist”
Ίσως από τα καλύτερα soundtrack για μεγάλες λεωφόρους και δύση ηλίου. Θα μπορούσαμε να οδηγούμε αμέτρητες ώρες υπό τους ήχους των Portugal the Man.
Ποιος δίσκος σας δίνει καθημερινά κίνητρο να γράψετε όσο το δυνατόν καλύτερη μουσική;
Planet of Zeus – “Loyal to the Pack”
Θεωρούμε πολύ σημαντικό στον κάθε καλλιτέχνη, να αποτυπώνει τη κάθε του σκέψη, όπως ακριβώς του έρθει στο μυαλό. Η αλλοίωση από τρίτους, η κυκλοφορία με βάση τις τάσεις και την εμπορευματοποίηση, δημιουργεί αποτέλεσμα που δεν μπορούμε να θεωρήσουμε τέχνη. Οι Planet of Zeus το κατάφεραν. Δημιούργησαν έναν δίσκο, ιδιαιτέρως προσωπικό και συναισθηματικό. Το συγκεκριμένο album δίχασε, όμως το στήριξαν και δικαιώθηκαν. Σεβόμαστε και αγαπάμε τέτοιους ανθρώπους και ιδιαίτερα μουσικούς. Τέτοιοι άνθρωποι μας δίνουν κίνητρο να γίνουμε καλύτεροι. Γι’ αυτό και δηλώνουμε πλανητικοί.
Ποιο album αποτελεί πρωτοπορία για τα rock n’ roll δεδομένα αυτού τα πλανήτη;
Black Sabbath – “Black Sabbath”
Νομίζουμε πως δεν είναι το album που αποτέλεσε πρωτοπορία, αλλά η πρωτοπορία βρισκότανε σε ό,τι περιτριγύριζε τους Black Sabbath. Χτίστηκε μια ολόκληρη σκηνή πάνω τους και γενικότερα μια αυτοκρατορία. Α! Και περαστικά Ozzy!
Ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος, που ακούσατε (ολόκληρο) ως μπάντα;
Queens of the Stone Age – “Villains”
Μόλις είχε κυκλοφορήσει, την περίοδο που στήναμε το προβάδικό μας, οπότε ήταν καλή συντροφιά στα μαστορέματα. Το “Villains” μας προβλημάτισε αρκετά και ήταν αντικείμενο συζήτησης μας για καιρό.
Ποιο album θα θέλατε να έχετε γράψει εσείς ως Sailor’s Daughter;
Royal Blood – “How did we get so dark?” // All Them Witches – “Sleeping Through The War”
Εδώ έχουμε το εξής θέμα. Μας αρέσουν τα σκληρά riffs, οι καθηλωτικές μελωδίες, όμως λατρεύουμε και την ψυχεδέλεια. Να γράφεις μουσική, που θα σε ταξιδεύει, αλλά ταυτόχρονα να υπάρχουν κάποιες εκρήξεις συναισθημάτων και εντάσεων. Αυτό θέλουμε να πετύχουμε.
Ποιος δίσκος σας απογοήτευσε περισσότερο, όσο θυμάστε τις υπάρξεις σας να ακούν μουσική;
Η απογοήτευση είναι μεγάλη λέξη και δεν μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας να σκεφτεί τι μας απογοητεύει πάνω στη μουσική. Δεν μπορούμε να επιλέξουμε εύκολα. Ξεχωρίζουμε δυο περιπτώσεις συγκροτημάτων, που θυμόμαστε τους εαυτούς μας πιτσιρίκια να groove-άρουμε, τους Metallica και τους Guns ‘n’ Roses.
Οι μεν όταν κυκλοφόρησαν, το -όχι και τόσο μακρινό- 2008, το “Death Magnetic”, που δεν μας ενθουσίασε όσο περιμέναμε και οι δε, με το “Chinese Democracy”, που λόγω του διαφορετικού line-up ήταν κάπως αναμενόμενο, αν και μόνο λόγω ονόματος περίμενες κάτι πιο ενθουσιώδες.
Ποιο album του 2018 θα προτείνατε σε κάποιον να ακούσει οπωσδήποτε;
The Steams – “Wild Ferment”
Ατμοσφαιρικό με αρχή-μέση-τέλος. Αναμφισβήτητα ένας δίσκος, που διεγείρει όλες τις αισθήσεις και όσοι δεν έχετε τολμήσει να τον ακούσετε, πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να το κάνετε. Τώρα.
Α! Kαι αν τύχει και παίζουν κάπου κοντά σας, μη χάσετε αυτή την ευκαιρία.
