Σε ένα γεμάτο -μα όχι ασφυκτικά- AN Club, οι Sad Lovers & Giants μας παρουσίασαν ένα πλήρες και χορταστικό set-αναδρομή στις καλύτερες στιγμές τις δισκογραφίας τους, παρέα με μια εξ’ ολοκλήρου εκτέλεση του αγαπημένου πρώτου τους album Epic Garden Music. Η σχεδόν cult φήμη της παρθενικής τους δουλειάς σε συνδυασμό με τα 40 χρόνια απ’ την κυκλοφορία της, τους έφερε για μια ακόμη φορά απέναντι από το ελληνικό κοινό, αποδεικνύοντας εκ νέου την αμφίδρομη σχέση αγάπης μεταξύ τους σε μια συγκινητική επετειακή παρουσίαση που δεν της έλειπε απολύτως τίποτα.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
Χωρίς support band, και με έναν τελικό κυπέλλου λίγο παραπέρα που δεν έλεγε να τελειώσει, o Garce Allard και η παρέα του ανέβηκαν στη σκηνή γύρω στις 11, χαρίζοντας μας δύο ώρες μουσικής από το μελαγχολικό τους post-punk σύμπαν. Με σύμμαχο τον καλό ήχο κι την αψεγάδιαστη κιθάρα του Tony McGuinness (ο οποίος έκλεψε την παράσταση), το πρώτο set της μπάντας, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, ήταν αφιερωμένο στις μελωδίες του Epic Garden Music το οποίο ακούσαμε απότην αρχή έως το τέλος του. Echoplay, συγκίνηση, Clocktower Lodge, singalong, Cloud 9, αγάπη, Alice, συγκίνηση και πάλι. Όλοι ευχαριστημένοι, και με το παραπάνω.
Μετά από ένα μικρό break για τις απαραίτητες ανάσες (και τις απαραίτητες μπύρες απ’ το μπαρ), οι Sad Lovers & Giants επέστρεψαν στην αγκαλιά του κοινού τους, αυτή τη φορά με μια best of παρουσίαση και συνθέσεις όπως τα In Flux, Biblical Crows, Like Thieves Asylum Town κ.α., θυμίζοντας μας για ακόμη μια φορά γιατί αγαπάμε τόσο πολύ αυτό το group. Βέβαια, το γεγονός πως η σκηνική τους παρουσία -οκ, απλώς στέκονται σα σχολική μπάντα στο πρώτο της live- δεν είναι και η καλύτερη που περιμένεις από ένα group με τόσα χρόνια στο χώρο, κάτι στιγμές σου έδιναν την εντύπωση πως απλώς ήρθαν για το μεροκάματο. Μπορεί και όχι, σίγουρα πάντως μια “κοιλίτσα” την έκαναν, και μπορεί να φταίει η κούραση (δική μας, δική τους). Όταν όμως κλείνεις τη βραδιά με το 50/50, ξεχνάς τα πάντα. Τα πάντα.
Οι Sad Lovers & Giants, είναι από τα καλύτερα χαρτιά του 80’s post-punk, και κάθε τους εμφάνιση είναι απολαυστική. Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει από πάνω τους και από πάνω μας, μα πάντα θα τους αγαπάμε και θα τους απολαμβάνουμε κάθε φορά, σα να είναι η πρώτη μας φορά.