Οι δικοί μας Sacred Outcry πέρασαν τα πάνδεινα για να μας παραδώσουν περήφανα την πρώτη επίσημη κυκλοφορία τους. Κι αυτό συνέβη γιατί το “Damned for all Time” χρειάστηκε γύρω στα 20 (!) χρόνια για να ολοκληρωθεί. Η μπάντα ιδρύθηκε το 1998, έγραψε κομμάτια, δούλεψε στο studio, διαλύθηκε, επανιδρύθηκε και κατάφερε τελικά να ολοκληρώσει το ντεμπούτο της. Το πλήρωμα του χρόνου έφθασε, η αναμονή τελείωσε και οι Sacred Outcry παρουσιάζονται πλέον επίσημα στο μεταλλικό κοινό.
Από τις πρώτες νότες του album το συγκρότημα δίνει αμέσως το στίγμα του: καλοπαιγμένο heavy power με εμφανές το επικό στοιχείο, έντονη χρήση πλήκτρων και διάσπαρτα μελωδικά σημεία. Οι ίδιοι αναφέρουν σαν βασικές τους επιρροές τους Manowar, Domine, Βασίλη Πολυδούρη και Warlord. Θα συμφωνήσω κυρίως στο τελευταίο και θα προσθέσω στην παραπάνω λίστα τους θρυλικούς Virgin Steele. Ο λόγος είναι πολύ απλός: το “Damned for all Time” διέπεται από έντονο λυρισμό. Εκεί που οι κιθάρες παίρνουν φωτιά και οι κορώνες του Γιάννη Παπαδόπουλου (Beast in Black) φτάνουν στο Θεό, έρχονται τα έντονα μελωδικά περάσματα να δώσουν την απαιτούμενη πολυπλοκότητα και ποικιλία στα κομμάτια. Οι ταχύτητες εναλλάσσονται, τα θεατρικά στοιχεία είναι ιδιαίτερα έντονα και ο δίσκος κυλάει νεράκι μέχρι τα τελευταία δύο κομμάτια. Αναφέρομαι στα “Damned for all Time” και “Farewell”. Το πρώτο είναι ένα μεγαλειώδες 15λεπτο έπος που θα σας ανατριχιάσει. Είμαι σίγουρος ότι θα κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση σε όλους εκεί έξω λόγω της δομής του αλλά και της εξαιρετικής απόδοσης του Γιάννη. Το κρυμμένο διαμάντι όμως ακολουθεί στη συνέχεια. Μετά την όμορφη εισαγωγή του, ο riding ρυθμός του “Farewell” φέρνει στο μυαλό τις πλέον ηρωικές στιγμές των Manowar αποτελώντας ένα υμνικό έπος που κλείνει με τον καλύτερο τρόπο το album. Ο Γιάννης δίνει ρεσιτάλ στο φινάλε και αποδεικνύει πως δεν βρίσκεται τυχαία στις κορυφαίες φωνές παγκοσμίως.
Η αναμονή τελικά άξιζε τον κόπο. Το “Damned for all Time” είναι ένα υπέροχο album που αναδεικνύει τις αρετές του όσο περισσότερο το ακούει και εμβαθύνει σε αυτό ο ακροατής. Η Ελληνική σκηνή μπορεί για μια ακόμη φορά να περηφανεύεται αφού οι Sacred Outcry πανάξια μπαίνουν στην ελίτ του επικού ήχου. Ελπίζω μόνο να μην κάνουμε 20 χρόνια να τους ξανακούσουμε…