Σ’ ένα κατάμεστο και αφυδατωμένο λόγω κακής (ή καθόλου) χρήσης του εξαερισμού Gagarin, το αθηναϊκό κοινό είχε για μια ακόμη φορά την ευκαιρία να γίνει μάρτυρας μιας συγκλονιστικής (επίσης καυτής) συναυλιακής εμπειρίας. Οι Russian Circles τα έβαλαν με τις αντοχές μας, προσφέροντας μας -και πάλι- μια εκπληκτική εμφάνιση απ’ το πάνω ράφι.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
Το support band της τελευταίας στιγμής, οι δικοί μας Mass Culture ζέσταναν (χμμ) τον ήδη γεμάτο χώρο με τις post-metal / sludge συνθέσεις τους. Αρκετά δεμένοι ως σχήμα, και με σύμμαχο τον καλό ήχο (οκ, ίσως οι κιθάρες να ήθελαν καναδυό κλικ παραπάνω) κέρδισαν τις εντυπώσεις και το χειροκρότημα. Άψογα στημένοι και χωρίς ιδιαίτερες αμηχανίες, οι Αθηναίοι μας έβαλαν σ’ ένα ιδιαίτερο ατμοσφαιρικό trip που πραγματικά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απ΄τα εισαγόμενα αντίστοιχα του είδους. Φοβερά τύμπανα, έντονα φωνητικά, βίαιες κατά τόπους μελωδίες, σε μια όμορφη σκηνική παρουσία. Τα έδωσαν όλα για ένα μισάωρο της ώρας, και μεις τους χαρήκαμε και με το παραπάνω.
Για τους Russian Circles τα έχουμε ξαναπεί. Κάθε performance αυτών των τύπων απ΄το Chicago είναι μια εμπειρία ζωής. Ο τρόπος που καταφέρνουν να επικοινωνήσουν την -ούτως η άλλως- εξαιρετική μουσική τους επί σκηνής είναι τόσο συγκλονιστικός, που ξεπερνάει κατά πολύ την δισκογραφική αποτύπωση του ήχου τους. Αυτός είναι μάλλον και ένας απ’ τους λόγους που οι Russian Circles (παρέα με τους Dub Trio, να τα λέμε κ΄ αυτά) είναι μια instrumental πίστα από μόνοι τους, πολλά level παραπάνω από οποιαδήποτε μπάντα του είδους. Και ανυποψίαστος να είσαι, το post/metal (και όχι μόνο) blend που υπηρετούν, όχι μόνο αδιάφορο δε σε αφήνει, μα σε βάζει επιτόπου σ΄ένα ιδιαίτερο μουσικό κόσμο.
Αφού λοιπόν την ψάξαμε μάταια να βρούμε δροσούλα, οι ήχοι απ΄ το ”Hunter Moon’‘ και η εισαγωγή απ’ το ”Arluck” μας κάρφωσαν στις θέσεις μας, ξεχνώντας επιτόπου τα πάντα. Με ένα υπερυψωμένο drum kit, ο Dave Turncrantz κέρδισε για μια ακόμη φορά τα βλέμματα μας με το καθηλωτικό παίξιμο του. Οκ, ζηλεύαμε και λίγο τον ανεμιστήρα που είχε πάνω απ’ το κεφάλι του, αλλά κάπου φτάνει μ΄αυτά. ”Afrika” για τη συνέχεια, ανατριχίλα παντού. Το εν συνεχεία συγκλονιστικό -και αγαπημένο- ”Harper Lewis” μας έκλεψε τις τελευταίες μας δύσκολες ανάσες, και ας είμασταν ακόμη στην αρχή του set. Στα ”Quartered/Deficit/Vorel” νομίζω πως είδα κάποιους να κλαίνε. Αλήθεια. Ο αψεγάδιαστος ήχος της κιθάρας του Mike Sullivan (πρέπει ν’ ανοίξει σχολή χρήσης looper αυτός) μας έκανε να λιώσουμε με το δυστοπικό ”Sinaia” και το οργανωμένο χάος του ”Vorel”. Headbanging για πάντα.
Μετά από λίγες επαγγελματικές χαιρετούρες άνευ μικροφώνου, ο Brian Cook γέμισε τον χώρο με noise layers απ΄το μπάσο του για λίγα λεπτά, δίνοντας πάσα σε ένα απ’ τα καλύτερα κομμάτια που έχουν συνθέσει ποτέ. To ”Youngblood”, ήρθε για να υπογραμμίσει το epicness αυτής της μπάντας. Αδιανόητο live, και για μια ακόμη φορά θα παραμιλάμε μέχρι την επόμενη φορά που θα τους δούμε. Τους ευχαριστούμε πολύ για τα πάντα.
