Οι Russian Circles είναι άλλη φάση. Όσο και να έχεις μπλέξει μαζί τους την τελευταία δεκαετία που δισκογραφούν, η live εμπειρία δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Έχοντας ήδη ξεπεράσει κάθε (μα κάθε όμως) όριο του post ιδιώματος που υπηρετούν, οι αμερικανοί αποτελούν πλέον μια σχολή από μόνοι τους. Μετά το βράδυ του Σαββάτου, και ο πιο διστακτικός ανακάλυψε τους λόγους που αυτοί οι τύποι έχουν -δικαίως- μια καθολική αποδοχή από κάθε είδους ακροατή. Όσοι τους είχαν πάρει μυρωδιά την πρώτη φορά που επισκέφτηκαν τη χώρα μας, τα ξέρουν καλύτερα.
Aνταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Χωρίς ιδιαίτερες ταλαιπωρίες λόγω της αλλαγής χώρου (αφού το Vox που φιλοξένησε το Post Mortem Edition του Smoke the Fuzz Fest, βρισκόταν δέκα μέτρα παραδίπλα του προαναγγελθέν “Ιερά Οδός”) ο κόσμος και η καλή διάθεση φάνηκαν από νωρίς. Ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα, η Helen Money έκανε την εμφάνιση της με μοναδική συντροφιά το τσέλο και τα πετάλια της. Αν και αρχικά η πειραματική σχεδόν λογική της μουσικής της έδειξε να μην έχει ιδιαίτερο αντίκρισμα στους έως εκείνη τη στιγμή παρευρισκόμενους, σιγά-σιγά κατάφερε να κερδίσει τα βλέμματα και το ζεστό χειροκρότημα από όλους. Με τη λογική κυρίως της performer κι όχι ενός “κανονικού” μουσικού, μας παρουσίασε υλικό κυρίως από το νέο album της, δίνοντας βάση πιο ζόρικα –σχεδόν metal- και θορυβώδη parts της. Από την άλλη, όταν η κατάσταση χαλάρωνε θύμιζε αρκετά κάτι από την Γαλλίδα Colleen με τις ambient/experimental διαθέσεις της. Σίγουρα πάντως κατάφερε να κάνει αρκετούς να ασχοληθούν την επόμενη μέρα με την πάρτη της.
Λίγο αργότερα, μετά από ένα υποτυπώδες soundcheck τα πάντα ήταν έτοιμα για τους επίτιμους προσκεκλημένους της βραδιάς, Russian Circles, υπό τους minimal ήχους προερχόμενους από το set των ιδίων. Το τρίο από το Chicago, από τη στιγμή που ανέλαβε δράση, δεν άφησε κανέναν ανικανοποίητο. Άψογος ήχος, ατμοσφαιρικά φώτα, και ένα εξαιρετικό performance, σε ένα πλήρως ολοκληρωμένο πακέτο που σπανίως συναντάμε στη χώρα μας. Από την έναρξη του “Asa” και τη νοητή συνέχεια του το “Vorel”, το ταξίδι δεν είχε γυρισμό. Απανωτά riffs, τύμπανα από άλλο πλανήτη και ένα μπάσο που σου καθόταν στο στομάχι. Από το θεοσκότεινο “Deficit”, το -κλασικό από την πρώτη ακρόαση πλέον- “Afrika”, το συγκλονιστικό “Harper Lewis” που έκανε αρκετούς να δακρύσουν, το “Calla”, έως το επικό “Mladek”, και το καληνύχτα σας με το “Youngblood”, δεν υπήρξε σβέρκος που δεν λύγισε και τρίχα που να μην σηκώθηκε.
Ο μοναδικός τρόπος να ξεπεράσεις τη ματαιότητα της βαρετής καθημερινότητας, είναι να ξεχάσεις πως βρέθηκες στο Vox το Σάββατο. Αλλιώς θα σε πάρει σίγουρα από κάτω για πολύ καιρό. Αν πάλι δεν τα κατάφερες να είσαι εκεί, μάλλον έχασες ό,τι πιο ολοκληρωμένο αισθητικά και καλλιτεχνικά έχει περάσει από τα μέρη μας τα τελευταία χρόνια.