Μπορεί να πέρασαν λίγοι μόνο μήνες από τις γιορτές και συγκεκριμένα την λεγόμενη (στη Βρετανία) “boxing day”, την επομένη των Χριστουγέννων, όταν και είχα ξαναδεί ζωντανά την Rosey Blue, και πάλι στο six d.o.g.s, όμως εκείνη τη φορά επρόκειτο για ένα (σχεδόν) σόλο ακουστικό σετ. Έτσι, όσο κι αν το είχα απολαύσει, ανυπομονούσα για μια ευκαιρία να ακούσω ολόκληρο το πολυαγαπημένο “Swans”, και όσο κι αν τα folk κομμάτια αποδίδονται και με μια κιθάρα οι rock πλευρές του άλμπουμ χρειάζονται να πλαισιώνει την ερμηνεύτρια πλήρης μπάντα.
Ανταπόκριση: Σταύρος Γαδεράκης / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (πλήρες photo report εδώ)
Αυτή ήταν η ευκαιρία που περίμενα, καθώς αυτή τη φορά η βραδιά ανήκε εξ ολοκλήρου στην Rosey Blue και τη μπάντα που σχηματίστηκε για τη συναυλία, απαρτιζόμενη από τους Πάνο Μπίρμπα (ακουστική κιθάρα και φωνητικά), Nicholas Wastor (πλήκτρα), Βαγγέλη Τσιμπλάκη (τύμπανα), Γιώργο Κωνσταντίνου (μπάσο και φωνητικά), και Μέμο Πιλάφτση (ηλεκτρική κιθάρα). Κι αν αντίθετα με την προηγούμενη, αυτή τη φορά η ίδια η Rosey δεν έπαιξε κιθάρα, το γεγονός της έδωσε την ελευθερία καθ’ όλη τη μιάμιση ώρα της διάρκειας του σετ να χορεύει και να μαγεύει με τα ξόρκια, ή ότι ήταν τέλος πάντων οι υπνωτιστικές αυτές κινήσεις, που έπλεκαν τα χέρια της.
Λίγο περασμένα από την προκαθορισμένη έναρξη, ώσπου να μαζευτεί ο κόσμος, που ίσως και λόγω στάσης εργασίας στα ΜΜΜ να έφτασε τελευταία στιγμή, η συναυλία ξεκίνησε με το μοναδικό ελληνόφωνο (κι ομότιτλο) κομμάτι του άλμπουμ. Δεν θα ήταν όμως η μόνη ελληνόφωνη στιγμή της βραδιάς, αφού ανάμεσα στις αρκετές διασκευές που πλαισίωσαν το πλήρες “Swans” ώστε να φτάσουμε στην λίγο πάνω από μιάμιση ώρα που κράτησε η συναυλία, ήταν, σαν και την προηγούμενη φορά, το “Μεγάλο Μυστικό Μου” της Καίτης Χωματά.
Όλες οι υπόλοιπες διασκευές ήταν (πολύ) επιτυχημένες επιλογές ή/και ευχάριστες εκπλήξεις. Το σπαραξικάρδιο “What He Wrote” της Laura Marling, το “Crying All The Time” της Alexandra Savior, το “Between the Bars” του Elliott Smith, το “Little Sun” των Blues Pills, και αποχαιρετιστήριο, που ακολουθώντας το “The World”, η μάλλον εντυπωσιακότερη στιγμή της βραδιάς, που έδωσε την ευκαιρία στους μουσικούς να λάμψουν ακόμη περισσότερο, μια μακροσκελής εκτέλεση του “Echoes” (πιστεύω δε χρειάζεται να αναφέρω ποιανών).
Επειδή θα πει κανείς ότι είμαι θετικά προκατειλημμένος , που ομολογώ πως ήμουν, ναι, υπάρχουν κι ένα-δύο παράπονα. Πρώτον, κάποιο δαιμόνιο των κυκλωμάτων είχε τρυπώσει στα καλώδια (;) ενός εκ των τριών εγχόρδων και δημιουργούσε κάτι παράσιτα εδώ και εκεί, και δεύτερον, είχα την αβάσιμη (και άπληστη) ελπίδα ότι μπορεί, ενάμιση χρόνο μετά το “Swans”, να είχαμε κάποιο πρώτο δείγμα μίας επερχόμενης νέας κυκλοφορίας.
