H τρίτη ημέρα του φετινού Rockwave Festival αναμένοταν να προσελκύσει και το περισσότερο κοινό από τις υπόλοιπες και έτσι κι έγινε. Λίγο η παρουσία των Iced Earth, At The Gates και Suicidal Tendencies στη Vibe Stage και πολύ περισσότερο η παρουσία της Lana Del Ray στην Terra Stage, βοήθησαν ώστε να συγκεντρωθούν περίπου 10.000 ψυχές στη Μαλακάσα. Πάμε να δούμε τι έγινε…
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης (Terra Stage), Δημήτρης Κοντορόυσης (At The Gates, Iced Earth), Άρης Ζαρκαδάκης (Black Hat Bones, Psycho Choke, Suicidal Tendencies) / Φωτογραφίες: Στέργιος Ανδρεάδης
Το σκηνικό ίδιο με την προηγούμενη ημέρα…Γύρω στις 12 και ελάχιστος κόσμος σουλατσάρει στα χωράφια του Terravibe Park. Τα παιδιά που δουλεύουν στα περίπτερα με τις μπύρες ετοιμάζονται σιγά σιγά για μία ακόμη κουραστική ημέρα και οι Black Hat Bones είναι οι πρώτοι που ανεβαίνουν στη σκηνή με 20-30 πιστούς από κάτω να ξεροψήνονται με τον ήλιο πάνω από τα κεφάλια τους. Οι νεανίες όμως είναι απτόητοι και μας χαρίζουν ένα απολαυστικό 45λεπτο…heavy rock με μπόλικη δόση γκρούβας και μπόλικο κέφι επί σκηνής. Τα παιδιά φάνηκαν να απολαμβάνουν την παρουσία τους στο Rockwave όπως κι εμείς οι 20-30 που τους προλάβαμε. Highlight, το “RazzRoll” που μας ταρακούνησε λίγο παραπάνω…
Σειρά να ανέβουν στην σκηνή είχαν οι Psycho Choke…πολλά χρόνια στο χώρο τα παλικάρια από τη συμπρωτεύουσα και πάντα με πολύ καλά λόγια να συνοδεύουν την αναφορά του ονόματός τους, δεν είχα ποτέ την τύχη να τους δω live…τους είδα όμως στη μικρή σκηνή του Rockwave και πραγματικά εντυπωσιάστηκα…με έναν Άλκη στα φωνητικά σωστό διάολο πάνω στη σκηνή, δε δυσκολεύτηκαν να ξυπνήσουν για τα καλά τα περίπου 50-60 άτομα που τους παρακολούθησαν. Το “Get Down” προφανώς και είναι κομματάρα και φάνηκε από τις αντιδράσεις των παρευρισκομένων…ακούσαμε και 2 φρέσκα κομμάτια καθώς η μπάντα θα κυκλοφορήσει το νέο της album όπως μας ενημέρωσε o Άλκης, μέσα στο 2013. Πολύ ωραία πράγματα. Παιδιά δεν κατηφορίζετε για κάνα λαϊβάκι προς τα μέρη μας μόλις πιάσουν τα κρύα;
Ο Gautier και η μπάντα του ανέβηκαν στη μεγάλη σκηνή στις 15:50.Το 35-λεπτο set του βασίστηκε στον σόλο δίσκο του που κυκλοφόρησε πρόσφατα με κομμάτια όπως το “Home” που ακούστηκε αρκετά τον τελευταίο καιρό, ενώ δεν παρέλειψε να συμπεριλάβει και διασκευές στο “All Sparks” (Editors) και στο “Sugar Man” του Sixto Rodriguez (δείτε οπωσδήποτε την ταινία “Searching For Sugar Man” αν δεν το έχετε ήδη κάνει) για την οποία απο μένα κέρδισε ένα μεγάλο respect. Παρά τα προβλήματα στον ήχο,την αφόρητη ζέστη και τον λίγο κόσμο τα κατάφερε πολύ καλά και σίγουρα θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον.
Σειρά πήραν οι At The Gates…Ένα από τα πιο συζητημένα reunions, στον χώρο της NWOSDM σκηνής, αλλά και γενικότερα, έλαβε χώρα το 2008 προκαλώντας πολλά σχόλια αλλά και συγκινήσεις. Τη χρονιά εκείνη, είχαμε την τύχη να δούμε τους Σουηδούς στη χώρα μας σε μία, τουλάχιστον, καταπληκτική εμφάνιση, με τον Tomas Lindberg στο τέλος, να αναφέρει ότι επρόκειτο να ακουστεί το τελευταίο live κομμάτι στην ιστορία των At The Gates. Κι όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια! Η ιστορική αυτή μπάντα συνέχισε να κάνει live και το Rockwave μας έκανε τη χάρη να τους ξαναδούμε!
Με περίπου 800 άτομα, αν μπορώ να υπολογίσω καλά, να τους αποθεώνουν, βγήκαν στη σκηνή υπό χειροκροτήματα και ιαχές, εμφανώς έτοιμοι να τα κατεδαφίσουν όλα! Χωρίς κανένα έλεος, ξεκινώντας με τα “Slaughter Of The Soul” και “Cold”, τα headbanging άρχισαν και τα circle pits άνοιξαν, δειλά δειλά. Το ταξίδι στο μακρινό παρελθόν άρχισε με τα “The Swarm” και “Terminal Spirit Disease” και συνεχίστηκε με τον καλύτερο τρόπο με το “Raped By The Light Of Christ”. Η συνέχεια ήταν αναπάντεχη, μιας και ο “οδοστρωτήρας” Adrian Erlandsson -ναι, κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι- έσπασε(!) τη μπότα στο καλύτερο σημείο του “Under A Serpent Sun”! Μετά από τις απαραίτητες διαδικασίες το κομμάτι ξανάρχισε με τον κόσμο απτόητο να ωρύεται, να τραγουδάει και να επιδεικνύει τις ικανότητές του στο πως να πρήζεται ο σβέρκος, για δεύτερη φορά στο ίδιο κομμάτι! Ακολούθησε η διασκευάρα στο “Captor Of Sin” των Slayer και τα “Suicide Nation”, “Windows”, “World Of Lies”, “Unto Others” και “Need”.
Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, ώστε να πάρουν δυο ανάσες και ο Tomas να κουκουλωθεί με την βρεγμένη πετσέτα του (μη μας μείνει και στον τόπο), οι At The Gates, συνοδευόμενοι από το σκουφί “Entombed” του Lindberg, ξαναβγήκαν στη σκηνή. Η εισαγωγή του “Blinded By Fear” άρχισε να παίζει από τα ηχεία και το πλέον κλασικό και, πάντα, ανατριχιαστικό riff ξεκίνησε. Το τέλος ήρθε με τα “Nausea” και “Kingdom Gone”, στο οποίο οι At The Gates μας θύμισαν πόσο στενά συνδεδεμένοι είναι με το συγκεκριμένο κομμάτι και την χώρα μας, μιας και συμπεριλήφθηκε στο DVD που κυκλοφόρησαν μετά το τέλος της περιοδείας του reunion, το 2008. Έτσι λοιπόν, κάτω από θερμοκρασία που, άνετα, τηγανίζεις αυγό στο πεζοδρόμιο, οι At The Gates, χωρίς να πτοηθούν από τέτοιες μικρολεπτομέρειες, ήλθαν, είδαν και ενίκησαν!
Και είχε φτάσει η ώρα για μία από τις πιο αγαπημένες μπάντες του Ελληνικού metal κοινου. Οι γερόλυκοι του Αμερικάνικου power metal, επέστρεψαν στη χώρα μας μετά από όχι και πολύ καιρό από την τελευταία τους εμφάνιση. Υπό τα βλέμματα, πραγματικά, πολύ metal κόσμου και μερικών λουλουδάτων μεταμφιέσεων “Lana”, το live ξεκίνησε. Έχω αφήσει τους Iced Earth πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζω κανένα από την μετα-Barlow εποχή. Για την ιστορία, πάντως, ακούστηκαν περίπου πέντε κομμάτια, αν θυμάμαι καλά, τα οποία για να πω την αλήθεια με άφησαν παντελώς αδιάφορο.
Όσον αφορά τις καλές στιγμές του live, ο Καναδός “ξάδελφος” του Barlow (το πόσο μοιάζουν σε ορισμένα σημεία οι φωνές τους δεν περιγράφεται), Stuart “Stu” Block, κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αποδώσει με μεγάλη επιτυχία παλιότερες συνθέσεις της μπάντας. “Pure Evil”, “Burning Times”, “I Died For You”, “Question Of Heaven”, “Dracula”, “Prophecy” και “Watching Over Me”, ήταν τα κομμάτια που ακούστηκαν από την περίοδο ακμής των Iced Earth, με τον frontman να μπερδεύει ελάχιστα τους στίχους του τελευταίου σε ένα από τα refrain και τον πάντα “ξινό” Jon Schaffer να τον κοιτάει, για ελάχιστα δευτερόλεπτα, με ύφος “Τι λέει ο μ@λακας;”!
Το καλύτερο μας το κράτησαν για το τέλος. Το, σκέτη αλητεία, ομώνυμο “Iced Earth”, με τον Block να ξεπερνάει κατά πολύ τον εαυτό του, ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει αυτό το νοσταλγικό live. Αν υπήρξε κάτι που με απογοήτευσε στην συγκεκριμένη εμφάνιση, ήταν ότι η επιλογή των παλαιότερων κομματιών δεν ήταν αυτή που θα περιμέναμε, μιας και ήταν ολίγον τι υποτονική. Μεγάλοι “απόντες” από το setlist ήταν τα “Stand Alone”, “My Own Saviour”, “Stormrider”, “Violate” και “The Hunter”, με το λίγο του χρόνου που αντιστοιχεί σε κάθε μπάντα στα μεγάλα φεστιβάλ, να είναι ο μοναδικός παράγοντας που δικαιολογεί τέτοιες μεγάλες απώλειες.
Η μεγάλη σκηνή είχε γεμίσει απο κόσμο κάθε είδους και κάθε ηλικίας, από πατεράδες που φέραν τα παιδιά τους μέχρι ανήλικα κοριτσάκια που δεσπόζαν με τις φωνές τους (ούτε σε συναυλία του Ρουβά να ήταν). Όλοι τους περίμεναν την 27-χρονη Lana Del Rey η οποία εμφανίστηκε τηρώντας το πρόγραμμα (όπως όλες οι μπάντες άλλωστε) στις 22:15 φορώντας μια καυτή φούστα και κρατώντας τσιγάρο στο χέρι. Για 75 λεπτά που κράτησε η εμφάνιση της η Lana μαζί με τη μπάντα της ερμήνευσαν κομμάτια απο το περσινό “Born To Die” και το EP “Paradise” όπως τα γνωστά χιτάκια “Born To Die”, “Video Games”, “Ride”, “Summertime Sadness” και “Blue Jeans” μαζί με το “Young and Beautiful” απο το soundtrack της ταινίας “The Great Gatsby”.
Η Lana δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό της που βρισκόταν μπροστά στο Ελληνικό κοινό (αν και θα έλεγα οτι το παράκανε) και τόσο στην αρχή όσο και στο τέλος βρέθηκε κοντά του κατεβαίνοντας τη σκάλα και υπογράφωντας αυτόγραφα στους τυχερούς που ήταν μπροστά. Η διασκευή της στο “Blue Velvet” του Tony Bennett αν και δεν μου άρεσε ούτε στο studio ούτε στο live οφείλω να παραδεχτώ οτι σαν επιλογή ήταν πολύ καλή, ενώ η αντίστοιχη στο “Knockin’ On Heaven’s Door” του Dylan απλά θα μπορούσε να λείπει. Σαν παρουσία η Lana ήταν λιγάκι αλλού και η φωνή της έκανε μερικές κοιλιές (για τις οποίες απολογήθηκε στο κοινό) αλλά και πάλι κατάφερε να ικανοποιήσει τους περισσότερους παρευρισκόμενους και να δικαιολογήσει τον ντόρο που γίνεται τον τελευταίο ενάμισι χρόνο γύρω απο τ’όνομα της. Άσχετα με τη γνώμη που μπορεί να έχουν πολλοί για το συγκεκριμένο όνομα η κίνηση των διοργανωτών ήταν σωστή (και φαντάζομαι πως δικαιώθηκε) και μακάρι να επαναληφθεί μιας και κάποια ονόματα ο κόσμος πρέπει να τα βλέπει τη κατάλληλη στιγμή και όχι σε περίοδο παρακμής.
