Και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πειράματα στη συναυλιακή ιστορία της χώρας ξεκινούσε. Η δεύτερη μέρα του Rockwave Festival ξεκίνησε νωρίς και μας περίμενε…μαζί της, ένας σημαντικός αριθμός συγκροτημάτων από διαφορετικά φάσματα της μουσικής μας, Πουρνό – πουρνό, όχι όμως με τη δροσούλα, κινήσαμε κατά Μαλακάσα μεριά…Ο κόσμος δεν ξεπέρασε τις 4500 ωστόσο η μέρα χαρακτηρίστηκε από πολύ καλό ήχο (για τα εγχώρια δεδομένα), καλές εμφανίσεις και ευλαβική τήρηση του προγράμματος. Στα αρνητικά να καταγραφεί ότι στο δίωρο μεσημεριανό διάλειμμα δεν έβρισκες φαγητό ούτε για…δείγμα ενώ δεν είχες τη δυνατότητα να βγεις και να μπεις ξανά ελεύθερα στο χώρο με μεγάλη ευκολία, αν ήθελες να τσιμπήσεις κάτι εκτός χώρου…
Ας δούμε τι έγινε…
Ανταπόκριση: Χρήστος Ζαρκαδάκης (Vibe Stage, 1000 Mods), Δημήτρης Κοντορούσης (Alborosie, Marky Ramone’s Blitzkrieg, Ska-P)/ Φωτογραφίες: Στέργιος Ανδρεάδης
Πρώτη μπάντα της ημέρας οι συμπατριώτες μας Endsight που είχαν το περίεργο και άβολο προνόμιο να ανοίξουν την ημέρα. Δώδεκα και τέταρτο ήταν η ώρα εμφάνισής τους και μπροστά σε 20 ήρωες έκαναν μία αξιοπρεπή εμφάνιση με καλό ήχο, παίζοντας όλο το set τους. Σχετικά μοντέρνος ο ήχος τους με αρκετά death αλλά και -core στοιχεία (βάλτε όποιο συνθετικό σας βολεύει μπροστά). Φυσικά, μία τέτοια εμφάνιση μόνο ως διαφήμιση για τις μελλοντικές τους δραστηριότητες μπορεί να χρησιμεύσει. Το ίδιο ισχύει και για τους Descending με τον πιο καθαρό μελωδικό death ήχο τους, έσπειραν τον όλεθρο, ακόμη και αν όσοι τους είδαν, ακόμη δεν ξεπερνούσαν τα 40 άτομα. Πολύ καλός ήχος και πάλι, που έκανε εμφανή τα -σε πλήρη τάξη όμως- τοποθετημένα ψήγματα της Gojira σχιζοφρένειας στις κιθάρες. Και οι δύο μπάντες έπεισαν, θεωρώ, έστω και αυτούς τους λίγους.
Οι 1000 Mods βγήκαν να παίξουν το desert rock τους στον καυτό ήλιο της Αττικής. Άρτι αφιχθέντες από μια ενδιαφέρουσα περιοδεία, φάνηκαν άριστα δεμένοι και με βοηθό τον άριστο ήχο που είχαν και αυτοί, τα vibes βγήκαν επί σκηνής. Ο πιο ταιριαστός στίχος που μπορούσα να τους αποδώσω ήταν…”αντιλαλούνε τα βουνά” γιατί ο κόσμος ήταν υπερβολικά λίγος…150 άτομα ήταν εκεί για να δουν ένα από τα πιο hot σχήματα που έχει να προσφέρει η χώρα μας αυτή τη στιγμή. “El Rollito”, “7 Flies” και λοιπές…επιτυχίες της δισκάρας που λέγεται “Super Van Vacation” ήταν εκεί για να μας κρατήσουν συντροφιά. Εμφάνιση, θετικότατη και όσοι δεν τους απόλαυσαν σε μία μεγάλη σκηνή με βαρβάτο ήχο, απλά έχασαν…
Οι Carcass ήρθαν να ζεστάνουν όσους metalάδες δεν είχαν ήδη ζεσταθεί από την πολύ καλή εμφάνιση των παιδιών από το Χιλιομόδι στην “Terra Stage”. Όταν πήγα κοντά στη σκηνή, κατάλαβα γιατί πολλοί επέλεξαν να κάτσουν στη σκιά με αποτέλεσμα οι Carcass να μην εμφανίζονται μπροστά σε πάνω από 500 άτομα. Το rhythm section έσπαγε κόκκαλα και δίπλα από τα ηχεία της σκηνής, που ήταν αρκετά κοντά στις πρώτες σειρές, η μπότα του Daniel Wilding σε χτύπαγε στο στομάχι άσχημα. Οι Carcass πάντως, θα πούμε ευθαρσώς ότι επιδόθηκαν σε όργια επί σκηνής και για καλή τους τύχη, ο ήλιος κρύφτηκε για λίγο. Οι Jeff Walker και Bill Steer έδειχναν πολύ καλά δεμένοι με τους νέους Ben Ash και Daniel Wilding σε κιθάρα και drums αντίστοιχα. Όχι, ο Amott δεν πάχυνε όπως είπε ο Jeff Walker! “Buried Dreams”, “Incarnated Solvent Abuse”, “Corporal Jigsore Quandary” ήταν μερικά από τα κομμάτια της πενηντάλεπτης εμφάνισής τους. Κάτι μου λέει ότι θα τους ξαναδούμε τώρα που δραστηριοποιούνται ξανά με νέο δίσκο και δισκογραφική την Nuclear Blast. Μοναδική παραφωνία το μπουκάλι που δέχθηκε ο Walker αλλά και η απάντησή του “Don’t throw them at us, we’ re not Greeks”.
Στις 17:30, όπως ήταν προγραμματισμένο, ανέβηκε στην σκηνή ο Ιταλός rastafari, Alborosie.
Οι Τζαμαϊκανές σημαίες υψώθηκαν στην αρένα και μετά από ένα σύντομο εισαγωγικό τζαμάρισμα, από την μουσική κομπανία του Alborosie, ανέβηκε στην σκηνή ο ίδιος ξεσηκώνοντας το κοινό. Ο κόσμος που είχε φτάσει μέχρι εκείνη την ώρα, ήταν ικανοποιητικός ώστε να δημιουργηθεί μια ωραία, χορευτική, καλοκαιρινή ατμόσφαιρα την οποία ενίσχυσε ο ίδιος με την συνεχή επικοινωνία του με το κοινό και την ασταμάτητη κινητικότητα του πάνω στην σκηνή.
Τα “Sound Killa”, “Police”, “Jah Jah Crown” και “Herbalist”, είναι μερικά από τα κομμάτια που ακούστηκαν μέχρι λίγο πριν το τέλος της εμφάνισης, οπότε και ο Ιταλός αποχώρησε για λίγο από την σκηνή, δίνοντας την σκυτάλη στον κιθαρίστα της μπάντας. Με τον ίδιο στα φωνητικά, η συνέχεια ήρθε σε πιο roots reaggae ήχους με το “Until My Last Breath”.
Ο Alborosie επανήλθε στην σκηνή, για να ακουστεί το πολυαναμενόμενο “Kingston Town”, με το οποίο και έκλεισε η εμφάνιση.
Με πρόσφατες τις μνήμες της αναμονής αλλά και τις σκηνές ολέθρου που έφερε η εμφάνισή τους μαζί με τους Morbid Angel και τους Nile το χειμώνα, οι Kreator έδειχναν ως ένα από τα “σιγουράκια” της metal σκηνής, συνολικά στο τριήμερο, που θα έφερναν ένα σεβαστό ποσοστό του κόσμου και, πάνω από όλα, θα τον έκαναν να περάσει καλά. Τα χρόνια περνάνε και συγκροτήματα όπως οι Kreator είναι λογικό να εμφανίζονται καταβεβλημένοι όταν περιοδεύουν επί σχεδόν ένα χρόνο. Το set τους ήταν μία καλή περίληψη του τι παίχτηκε μερικούς μήνες πριν και του τι περιέχει πάντα μία εμφάνιση των Kreator, φεστιβαλική ή μη. Αν και, για κάποιο μυστήριο λόγο, ήταν η πρώτη φορά για τους Kreator στο Rockwave Festival.
Από το τελευταίο album, τα “Phantom Antichrist” και “From Flood Into Fire” ήταν αναμενόμενα παρ’ όλα αυτά έδωσαν το έναυσμα για το πρώτο -επιτέλους!!!- ξυλίκι με το circle pit που έγινε. Ο κος Petrozza εμφανώς καταβεβλημένος, με τη φωνή του να φτάνει σε ευαίσθητα όρια αντοχής, έδειξε πώς μπορεί ένας επαγγελματίας να χειριστεί μία δύσκολη κατάσταση. Ελέω μεγαλύτερης σκηνής είδαμε και περισσότερη κινητικότητα και τρέξιμο από τους Kreator, με τους κύριους Giesler και Sirnio να μη σταματούν να αλλάζουν θέσεις επί σκηνής. Συνδυάζοντας τα παραπάνω, με τον πολύ καλό ήχο που είχαμε, τα χιτάκια τους που ακούσαμε όπως τα “Violent Revolution”, “Pleasure To Kill”, “Phobia”, “Enemy Of God” -πάει η φωνούλα μου πάει!- αλλά και το “Flag Of Hate” και τελικώς είχαμε μία θετικότατη εμφάνιση από τους Γερμανούς άρχοντες του Ευρωπαϊκού thrash.
Με τον γνωστό party animal, και προσωπική συμπάθεια, Andrew WK, οι Marky Ramone’s Blitzkrieg ανέβηκαν στην σκηνή. Απλές, λιτές κι απέριττες ήταν οι, ίσως και μοναδικές, λέξεις που ακούστηκαν από το στόμα του frontman με το που αντίκρισε το κοινό: “Let’s have some fun!”.
Κι έτσι έγινε!
“Rockaway Beach”, “Do You Wanna Dance”, “I Don’t Care”, “Sheena Is A Punk Rocker”, “Commando”, “Beat On The Brat”, “Now I Wanna Sniff Some Glue”, “Gimme Gimme Sock Treatment”, “Rock ‘n’ Roll Highschool” και “I Believe In Miracles”. Και δεν έλεγαν να σταματήσουν! Κανένα διάλειμμα, παρά μόνο για να δώσει “1,2,3,4…” ο μπασίστας.
Circle pits, σκόνη στον αέρα και χορός απ’ άκρη σ’ άκρη!
“The KKK Took My Baby Away” για την συνέχεια και ο κόσμος να ωρύεται, να χορεύει και να ξελαρυγγιάζεται. Μια σύντομη ατάκα από τον Andrew WK για να μπει το “Pet Sematary” και να ακολουθήσει το “I Wanna Be Sedated”.
Ο “παππούς” Marky, φορώντας τα κλασσικά του Ray Ban, χωρίς να πει λέξη στο κοινό, αυτή τη φορά, έδειχνε ότι ακόμα κατέχει το “άθλημα”.
Η συνέχεια ήρθε αναπάντεχη με το “What A Wonderful World”, μιας και στην προηγούμενή τους εμφάνιση στο Rockwave Festival το 2008 δεν το είχανε παίξει. Κλασσικό και πάντα αγαπημένο “Blitzkrieg Bop” για το τελείωμα, με την διάμετρο του circle pit να έχει πλέον μεγαλώσει δραματικά μιας και ο κόσμος κυριολεκτικά έτρεχε για να προλάβει να μπει έστω και για λίγα δευτερόλεπτα!
Μετά από μία περίπου ώρα ασταμάτητου, κυριολεκτικά, punk rock, ο Marky Ramone και οι τρεις επίλεκτοί του αποχώρησαν από την σκηνή, σηματοδοτώντας τη λήξη αυτού του μοναδικού πάρτι!
Μπορώ να πέσω στον Καιάδα…; Στην ηλεκτρική καρέκλα ίσως γιατί ώρες ώρες και εγώ μαζί με άλλους γινόμαστε ξερόλες; Και αυτό γιατί κάποιοι μιλήσαμε πολύ στο άκουσμα της εμφάνισης των Saxon στο φετινό Rockwave Festival. Οι γερόλυκοι, έκαναν πολλούς να φάνε τη γλώσσα τους το βράδυ της Κυριακής. Με τέτοιες εμφανίσεις, μπορούν να έρχονται μέχρι τα 90 τους. Δεν ξαναμιλάω, τέλος.
Και ήταν σημαντικό το γεγονός ότι, σε σχέση με τον Απρίλιο που τους είδα εκτός Ελλάδας, δεν είχαν 2 ώρες αλλά 70 λεπτά στη διάθεσή τους. “Sacrifice” και οι Saxon δίνουν πόνο επί σκηνής. Όσο cool και αν έδειχναν, τόσο πιο πολύ έσπερναν τον ενθουσιασμό και τόσο πιο πολύ ωθούσαν τον κόσμο να φωνάξει όλο και πιο δυνατά. Οι ύμνοι αυτού του συγκροτήματος που είναι και ο λόγος για τον οποίο, μετά από τόσες εμφανίσεις επί Ελληνικού εδάφους, 150ο περίπου άτομα στάθηκαν μπροστά από τη Vibe Stage, παίχτηκαν στην εντέλεια, με τον ήχο σε φόρμα, για μία ακόμη φορά. Ο…άγνωστος κύριος Petrozza παρέμενε δίπλα από τη σκηνή και κουνούσε το κεφάλι του ικανοποιημένος με αυτό που έβλεπε και δεν έφυγε παρά μόνο 5 λεπτά πριν τελειώσει η εμφάνισή τους. “Rock n’ Roll Gypsy”, “Denim And Leather”, “And The Bands Played On”, “Crusader”, I’ve Got To Rock To Stay Alive”, “Denim And Leather”, “And The Bands Played On” (χαμός), “Crusader” ήταν μερικά από αυτά τα τραγούδια που θα στοιχειώνουν για πολλά ακόμη χρόνια κάθε metalhead. Είτε old school είτε…”new school” όπως τους χαρακτήρισε ο Biff.
Ο κόσμος χαμογελάει, βγάζει φωτογραφίες, χοροπηδάει, τραγουδάει. Οι Saxon σε μεγάλα κέφια. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Ονειρική εμφάνιση και μακάρι να είχε κρατήσει λίγο παραπάνω. Πραγματικά, αγέραστοι. Τελικά, κάποιοι έλεγαν ότι δεν τους άξιζε το 2009, να είναι κάτω από Slipknot και Mastodon στο billing. Να, λοιπόν, που όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία, την άρπαξαν από τα μαλλιά και μας κόλλησαν στο έδαφος.
Μετά από μια μέρα αψεγάδιαστης ακρίβειας, όσον αφορά το χρονοδιάγραμμα, οι SKA-P στις 22:13 ανέβηκαν στη σκηνή, γεμάτοι όρεξη, όπως φρόντισαν να μας δείξουν με ένα κλασσικό τζαμάρισμα, όπως συνηθίζουν να κάνουν στο ξεκίνημα κάθε εμφάνισής τους.
“Cosumo Gusto” για αρχή και η αρένα του Terra Vibe παρασύρεται στους ρυθμούς των Ισπανών.
“A La Mierda” και “Mestizaje” για την συνέχεια. Τα καπνογόνα αρχίζουν να ανάβουν και το “γλέντι” έχει ανάψει. Το κοινό ξέροντας, ή μη, ισπανικά κάνει προσπάθειες να τραγουδάει κάθε στίχο, κάθε λέξη! Ακολουθούν τα “Casposos” και “Romero El Madero”, στο οποίο ο Pipi βγαίνει ντυμένος χιμπατζής αστυνομικός και περιφέρεται στην σκηνή. Με την συνοδεία του κοινού, ακολουθεί ένα από τα καλύτερα sing along κομμάτια των SKA-P, το “El Ñino Soldado”.
Ο Pipi ανεβαίνει και πάλι στην σκηνή, αυτή τη φορά παριστάνοντας τον Πάπα Βενέδικτο, φορώντας μία μάσκα με κέρατα τράγου. Μετά από μια προηχογραφημένη ομιλία του “Πάπα”, αρχίζει το “Crimen Sollicitationis” για να ακολουθήσει το “Cannabis” με τον κόσμο να έχει στήσει ένα ξέφρενο πανηγύρι, το οποίο δεν σταματάει ούτε δευτερόλεπτο.
“El Libertador” και “Sexo Y Religion”, στο οποίο ο Pipi εμφανίστηκε μεταμφιεσμένος παπάς, κάτω από τα ράσα του οποίου κρυβόταν ένα “προικισμένο” λούτρινο…μαραφέτι! “Mis Colegas”, “El Valse Del Obrero”, “La Estampida” και “Gato Lopez” για τελείωμα.
Κάνοντας, κλασσικά, ένα τελευταίο πέρασμα από το τέλος του “El Valse Del Obrero”, οι SKA-P άφησαν τα όργανα στην άκρη και υπό τους ήχους μουσικής που ακουγόταν από τα μεγάφωνα, έστησαν το δικό τους πάρτι πάνω στην σκηνή, πίνοντας μπύρες και χορεύοντας. Ο τρομπετίστας της μπάντας, επιδόθηκε στην αγαπημένη του συνήθεια σε κάθε τέλος εμφάνισής της, δείχνοντάς μας τα οπίσθιά του, υπό το ρυθμό της μουσικής.
Μετά από λίγα λεπτά όλα τα μέλη αποχώρησαν και η βραδιά είχε φτάσει στο τέλος. Το μοναδικό μειονέκτημα, ήταν ότι το λίγο του χρόνου που είχαν στην διάθεσή τους, δεν τους επέτρεψε να παίξουν πολλά κομμάτια που θα περιμέναμε να ακουστούν. Μετά το τέλος της συναυλίας, ο κόσμος δεν έλεγε να αποχωρήσει, φωνάζοντας ρυθμικά “Intifada”, με την ελπίδα ενός encore, αλλά οι SKA-P δεν μας έκαναν την χάρη…
