Δύσκολη μέρα το Σάββατο, κάτι το live των Marduk που ήταν η άλλη μας επιλογή, κάτι οι πρώτες μέρες σε ρυθμούς πόλης, ένα φθινοπωρινό fest με “δικές μας” μπάντες αναμφίβολα θα μας έφτιαχνε τη διάθεση. Η δεύτερη μέρα του Rockin’ Under The Rocks Festival, στο χώρο του ανοιχτού θεάτρου Αντώνης Καλογιάννης, δίπλα από το γήπεδο του Εθνικού Αστέρα, ήταν μια πολύ καλή επιλογή. Δυστυχώς, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων δεν καταφέραμε να δώσουμε το “παρών” την πρώτη μέρα του fest και ζητάμε ταπεινά συγγνώμη από τα παιδιά της πρώτης μέρας.
Κείμενο – Φωτογραφίες : Karla Trainer, Χριστίνα Μαρμαρά, Χρήστος Ζαρκαδάκης
Underjoyed
Ίσως η μπάντα που έφερε τους περισσότερους νεωτερισμούς το βράδυ του Σαββάτου. Συνδυάζοντας στοιχεία από το κλασικό rock των 60s, 70s αλλά και του νεώτερου ήχου συγκροτημάτων όπως οι QOTSA και οι White Stripes, κατάφεραν να κάνουν τον κόσμο να ευχαριστηθεί την εμφάνισή τους. Με δικό τους υλικό αλλά και διασκευές όπως αυτή στους Queens Of The Stone Age, έδειξαν ότι είναι μία μπάντα που πατάει καλά στα πόδια της, παρά το γεγονός ότι η μέγιστη πλειοψηφία του κοινού έτεινε στον glam/sleaze ήχο. Στα συν του συγκροτήματος, η τραγουδίστρια Αθηνά, έδειξε ότι έχει το απαιτούμενο ταλέντο και δεν αποτελεί απλά μια συμπαθή παρουσία στη σκηνή.
Indiana
Σε άλλο μήκος κύματος, περισσότερο ταιριαστό με το κοινό της ημέρας, οι Indiana ανέβηκαν στη σκηνή για να αποδώσουν το glam/hard rock τους, το οποίο παραπέμπει περισσότερο στις αρχές και όχι στο τέλος των 80s. Δεν φάνηκαν να ευχαριστιούνται το live, ενώ φαίνεται περισσότερο από επιτακτική η ανάγκη της εύρεσης ενός full time τραγουδιστή καθώς, όπως πληροφορηθήκαμε, ο κιθαρίστας τους έχει αναλάβει και αυτό το ρόλο, λόγω του ότι δεν κατάφεραν να βρουν αντικαταστάτη του κανονικού frontman τους. Αρκετά προβλήματα στον ήχο, κακές επιλογές, μέσα σε αυτές και η διασκευή στο “It’s So Easy”, των Guns n Roses. Με έναν κανονικό τραγουδιστή, μπορούν να επικεντρωθούν στο να κάνουν καλύτερες εμφανίσεις από αυτή που είδαμε το Σάββατο.
Dirthouse
Glam/sleaze έκστασης συνέχεια! Οι Dirthouse ανέβηκαν στη σκηνή με το “Look What The Cat Dragged In” των Poison, κερδίζοντας αμέσως τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις των περίπου 200 φίλων που ήταν εκείνη την ώρα στο χώρο. Ενεργητικότητα, κίνηση, πολύ καλή σκηνική παρουσία και πολύ καλός ήχος ενώ, πλην των διασκευών, απέδωσαν πολύ καλά τα δικά τους κομμάτια ενώ καλή επιλογή απεδείχθη και το “My Michelle” των Guns n Roses με το μικρόφωνο να αναλαμβάνει μία συμπαθέστατη κοκκινομαλούσα, της οποίας το όνομα δεν μάθαμε, τη φωνή της όμως την καταλάβαμε για τα καλά. Κατέβηκαν από τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι για να δώσουν τη σκυτάλη στους Topgun.
TopGun
Φυσικά, δεν είδαμε τον…Tom Cruise στη σκηνή αλλά οι TopGun, παρότι έδειχναν παράταιροι, βασίστηκαν περισσότερο στην μουσική, είτε δική τους είτε από διασκευές. Κακός χαμός στον all time classic ύμνο του sleazά, “Youth Gone Wild”, έδειχαν ότι “είχαν” τον κόσμο, που στην πλειοψηφία του ήρθε να δει αυτούς. Τα δικά τους κομμάτια, φυσικά, δεν υστέρησαν στο να διασκεδάσουν τον κόσμο που κατάφερε να φτάσει στο χώρο. Προσωπικά, θα ήθελα να τους ξαναδώ.
Junkyard 69
Αφού γύρισα για λίγα λεπτά στο σχολείο, καθώς -δικαίως- ο υπεύθυνος του χώρου, πήρε το μικρόφωνο και τα έχωσε κανονικά στον κόσμο επειδή έσβηνε τσιγάρα σε συνθετικό χλοοτάπητα, οι Junkyard 69, κάπου στις έντεκα και μισή ανέβηκαν στη σκηνή. Είχα ακούσει αρκετά καλά λόγια για τις εμφανίσεις τους και ήμουν αρκετά περίεργος να τους δω από κοντά, καθώς δεν είμαι και ο πιο φανατικός fan του glam/sleaze. Ξεκίνησαν ιδανικά με Crashdiet και “Breaking The Chainz” (γιατί μου φαίνεται τόσο αστεία η αντικατάσταση του s από το z ;;;) ενώ συνέχισαν με δικά τους κομμάτια, όπως το αγαπημένο “We Want War” ενώ το…menu των διασκευών περιελάμβανε και Backyard Babies (“Nomadic”) αλλά και Billy Idol (“Rebel Yell”). Συνοψίζοντας, μία μεστή και σωστή εμφάνιση από τους Junkyard 69.