Είναι αυτή η περίοδος του χρόνου πάλι που το Tilburg γεμίζει μαυροφορεμένο κόσμο, που έρχεται για προσκύνημα στο καλύτερο φεστιβάλ του πλανήτη (fight me). Στο δρόμο που χάραξαν οι προηγούμενες χρονιές, το Roadburn μεγαλώνει και εξελίσσεται, τόσο μουσικά όσο και χωρικά. Το περσινό Koepelhal stage απέκτησε ακόμα πιο κεντρικό ρόλο, και στο ίδιο κτιριακό σύμπλεγμα προστέθηκε το Ladybird Skatepark, ως σκηνή για τα surprise acts. Επίσης, φέτος ήταν η τελευταία χρονιά που το Het Patronaat (η εκκλησία ντε) θα είναι μέρος του φεστιβάλ, καθώς ο νέος ιδιοκτήτης του δεν το παραχωρεί πλέον για συναυλίες. Πάμε στα της μουσικής τώρα!
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Άρης Πολιτόπουλος
Πέμπτη, 11 Απριλίου
Συνήθως η Πέμπτη είναι πάντα κάπως χαλαρή για το Roadburn, αφού πολύς κόσμος ακόμα δεν έχει φτάσει, πρέπει να πάρουμε τα wristbands μας κτλ. Φέτος ήταν κάπως διαφορετικά τα πράγματα, αφού η Πέμπτη ήταν η μέρα με το πιο ιδιαίτερο line up, επικεντρωμένο κυρίως σε πιο folk μονοπάτια, χωρίς, ωστόσο, να λείπουν και τα αναμενόμενα. Αρχή με Myrkur στο Main Stage για ένα set, που ονόμασε Folkesange και συνδύαζε βόρεια παραδοσιακή μουσική με δικές τις συνθέσεις. Τη συνόδευσαν η τσελίστρια Jo Quail, ο Christopher Juul των Heilung, καθώς και μια χορωδία. Το set πραγματικά έδωσε το σύνθημα για τη μέρα με σκοτεινές μελωδίες και folk ήχους.
Πέρασμα από το Green Room για το κλείσιμο του Thor & Friends, το project του Thor Harris των Swans. Ο συνδυασμός ξυλόφωνων και πνευστών σε βουκολικές μελωδίες είχε ένα ενδιαφέρον για τα δύο κομμάτια που παρακολούθησα, αλλά ολόκληρο set μάλλον θα ήταν κάπως βαρετό. Η συνέχεια είχε αρκετά overlaps με Crippled Black Phoenix, Vile Creature και Great Grief να παίζουν ταυτόχρονα. Είδα λίγο από τους πρώτους, δεδομένου ότι δεν ήταν η πρώτη τους εμφάνιση στο φεστιβάλ, άφησα για άλλη μέρα τους δεύτερους, και ευτυχώς παρακολούθησα από την αρχή το set των Ισλανδών Great Grief, αφού το Converge-meets-Cave In-meets-noise ύφος τους ήταν πραγματικά η αποκάλυψη του φεστιβάλ για μένα σε ότι έχει να κάνει με πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες. Να τους τσεκάρετε όπως και δήποτε.
Είχε έρθει, ωστόσο, η ώρα για το πρώτο πραγματικά σημαντικό live του φεστιβάλ με την εμφάνιση των Molasses, την μπάντα που σχημάτισαν τα πρώην μέλη των The Devil’s Blood και Selim Lemouchi & His Enemies. Η αδερφή του Selim, Farida, συνεχίζει το έργο του αδερφού της σε αυτό το project, που δημιουργήθηκε αποκλειστικά για το Roadburn και μας χάρισε μια πραγματικά συναισθηματική εμφάνιση. Τους Thou θα είχαμε αρκετές ευκαιρίες να τους δούμε, καθώς ήταν artists in residence, οπότε διάλειμμα για φαΐ και χαλαρή συνέχεια με τους folk masters Hexvessel. Είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε και κάποια χρόνια πριν στο ίδιο φεστιβάλ, σίγουρα είναι πολύ δυνατοί στο είδος τους, αλλά όπως και τότε, και τώρα μου φάνηκαν κάπως χλιαροί. Πήγαμε λοιπόν στην Emma Ruth Rundle, καταπληκτική όπως πάντα, η οποία επικεντρώθηκε στο καινούριο της album “On Dark Horses”, αλλά είχε ταυτόχρονα και έκθεση με τις ζωγραφιές της. Το θεατρικό υπερθέαμα των Heilung με τα τύμπανα, τα κέρατα, τα δόρια, τις ασπίδες, τις μάσκες, τις προβιές και λοιπά βορειο-folk-λορικά ήταν πραγματικά εντυπωσιακό, αν και κάπως επαναλαμβανόμενο. Αξίζει, ωστόσο, να το δει κανείς αν έχει την ευκαιρία μόνο για την ιδιαιτερότητα του.
Έπρεπε να σπάσουμε κάπως, όμως, το αιθέριο και μεταφυσικό της μέρας και τι καλύτερο από το black rock’n’roll των Midnight! Σατανοfeelgood πάρτι, ποζεριά και rock ανέβασαν τη διάθεση όσων βρέθηκαν στο Koepelhal στα ύψη. Και ευτυχώς, δηλαδή, γιατί αυτό που θα ακολουθούσε ούτε που το φανταζόμασταν. Κλείσιμο της μέρας από μια special εμφάνιση των Γιαπωνέζων ψυχεδελικών θρύλων ΜΟΝΟ. Καλεσμένοι του φετινού curator Tomas Lindberg (At The Gates) και παρέα με το Jo Quail Quartet μας χάρισαν μια σπάνια εκτέλεση του “Hymn to the Immortal Wind” και μας συνέθλιψαν ψυχολογικά. Με δάκρυα στα μάτια μαζέψαμε ό,τι κομμάτια μας μπορέσαμε να βρούμε και γυρίσαμε σπίτι.
Παρασκευή, 12 Απριλίου
αποτέλεσμα ήταν φαντασμαγορικό.
Οι post-punk Soft Kill προσωπικά δεν μου είπαν και πολλά, οπότε πήγα στο surprise act των Vile Creature στο skateboard park, μια πολύ καλή επιλογή, αφού πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο doom-sludge duo, που αξίζει να τσεκάρετε, τόσο για τη μουσική όσο και για το πολιτικό μήνυμα υπέρ των LGBTQ+ ατόμων που πρεσβεύουν.
Στο main stage η Anna von Hausswolff τσάκισε κόκαλα με την ΦΩΝΑΡΑ της και απέδειξε ότι είναι αρκετά επίπεδα πάνω από τον ανταγωνισμό. Οι Grails αποτελούν σταθερή αξία και ήταν και αυτοί καλεσμένοι του Lindberg, ενώ δυστυχώς δεν καταφέραμε να μπούμε στο special set των Thou και Emma Ruth Rundle λόγω ουράς. Το ακούσαμε όμως απ’ έξω και πρέπει να έσπειρε. Αφού, όμως, δε μπορούσαμε να μπούμε, αποφασίσαμε να πάμε να πιάσουμε από νωρίς θέση για το secret act των ΜΟΝΟ στο Patronaat, όπου έσπειραν πάλι. Είχε έρθει η ώρα για At The Gates, όμως. Με έναν πολύ ευδιάθετο Lindberg και με πολλές εκπλήξεις στο set μας καθήλωσαν για μιάμιση ώρα και έδωσαν μάθημα σουηδικού death metal. Μια βόλτα από τους cult black metallers Craft και βουρ για το skateboard park για το secret show των Great Grief που είπαμε, αποκάλυψη. Ιστορικοί LOOP για το σβήσιμο, με τον κόσμο σταδιακά να αδειάζει μετά τη μέση του set, όχι γιατί ήταν κακοί (κάθε άλλο), αλλά είχε πάει και μία η ώρα.
Σάββατο 13 Απριλίου
Με την έλευση του Σαββατοκύριακου τα δύσκολα είχαν αρχίσει. Έναρξη με το πρώτο set των Have A Nice Life, ενός από τα πλέον ιδιαίτερα μουσικά φαινόμενα της τελευταίας δεκαετίας (και λίγο παραπάνω). Θα πω περισσότερα για αυτούς στην επόμενη μέρα. Οι Wolvennest τάραξαν τα underground νερά με το περσινό τους “Void” και το ψυχεδελικό black metal τους. Στο Roadburn έπαιξαν το δίσκο στην ολότητα τους και απέδειξαν ότι αξίζουν το hype. Οι Gore, από την άλλη, ήταν κατώτεροι των προσδοκιών και της ιστορίας τους, οπότε καλύτερα καφές, γιατί ακολουθεί βαρύ πρόγραμμα. Οι Sumac του Aaron Turner (Isis, Old Man Gloom κλπ) πήραν κεφάλια και ευτυχώς ήταν φέτος στο main stage (παλιότερα είχαν παίξει στο Patronaat και δεν χωράγαμε). Λίγο sludge από Morne στο Koepelhal και ώρα για το πολύ ιδιαίτερο show των Cave In. Περίπου ένα χρόνο μετά τον θάνατο του τραγουδιστή και μπασίστα Caleb Scofield και οι πληγές είναι ακόμα ανοιχτές. Μια πολύ συναισθηματική συναυλία-φόρος τιμής στην ιστορία του Caleb και της μπάντας, και δε θα ήταν η μόνη για το φετινό φεστιβάλ.
Η στιγμή που όλοι περιμέναμε, όμως, ήταν το πρώτο από τα δύο set των Sleep. Μετά την έκπληξη του περσινού (καταπληκτικού) “The Sciences”, οι Sleep περιοδεύουν ασταμάτητα και φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν από το Roadburn. Με ένα δίωρο set, την πρώτη ώρα έπαιξαν ολόκληρο το “Holy Mountain” και μας χάζεψαν εντελώς. Με μια ώρα στην διάθεση τους, κατεβαίνουν για λίγο από τη σκηνή και αφήνουν τον κόσμο να περιμένει. Ξαφνικά εμφανίζεται για λίγα δευτερόλεπτα στο backdrop το εξώφυλλο του “Dopesmoker” και επικρατεί πανδαιμόνιο. Η μπάντα βγαίνει και μαζί της χανόμαστε μαζί με ένα καραβάνι χόρτου να διασχίζουμε μια ατελείωτη έρημο. Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτήν την εμπειρία, πραγματικά. Στη συνέχεια πήγαμε να δούμε άλλο ένα commissione project, τους Doolhof (λαβύρινθος στα Ολλανδικά). Πρόκειται για την σύμπραξη των Aaron Turner, Will Brooks (Dälek) και του γραφίστα Dennis Tyfus, οπότε ο συνδυασμός προβλεπόταν εκρηκτικός. Δεν ήταν, μιας και οι abstract ambient ήχοι δεν ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν μετά το τριπάρισμα των Sleep, οπότε προσπεράσαμε. Κλείσαμε την μέρα με τους Thou παρέα με αρκετούς καλεσμένους να διασκευάζουν Misfits στο πιο underground surprise act του skateboard park!
Κυριακή 14 Απριλίου
Τελευταία μέρα, σαφώς πιο χαλαρά από κόσμο, αλλά όχι και από μουσική! Έναρξη με τους Have A Nice Life για άλλη μια φορά, για να παίξουν το “Deathconsiousness” στην ολότητα του. Το να δεις αυτήν τη μπάντα από μόνο του είναι κάτι ιδιαίτερο, μιας και δεν περιοδεύουν. Όπως είχαν πει και οι ίδιοι, όταν είχε κυκλοφορήσει ο δίσκος για πρώτη φορά: «αμάν, νομίζουν ότι είμαστε κανονική μπάντα!». Για πρώτη φορά, λοιπόν, στην Ευρώπη και για ένα τόσο ιδιαίτερο set, σε ένα τόσο ιδιαίτερο φεστιβάλ. Όλο αυτό αποτυπώθηκε με τον καλύτερο τρόπο στην ένταση του τραγουδιστή Dan Barrett, ο οποίος σε αρκετά κομμάτια σπάραζε κυριολεκτικά στα κλάματα. Σίγουρα ένα από τα απόλυτα highlight του φεστιβάλ!
Οι Daughters, που ακολούθησαν, δικαιολόγησαν και αυτοί απόλυτα
το hype, που έχει περιβάλλει τον καινούριο τους δίσκο, με έναν Alexis Marshall να είναι στην τσίτα, να κάνει συνέχεια stage diving και τέλος να αυτομαστιγώνεται. Έπος.
Το sludge, τέρας που ακούει στο όνομα Thou, τα κατέστρεψε όλα και έδωσε μια γερή σφαλιάρα σε όσους (ελάχιστους) δεν κατάλαβαν γιατί ήταν αυτοί οι φετινοί artists in residence. Οι Old Man Gloom, επίσης μπάντα του Caleb, έδωσε κι αυτή ένα πολύ έντονα συναισθηματικό show με πολλούς καλεσμένους (τον Jacob Bannon των Converge ας πούμε) και έπαιξαν αρκετά κομμάτια από Zozobra (άλλη μια από τις μπάντες του Caleb). Το τέλος του φεστιβάλ για εμάς ήταν το δεύτερο δίωρο set των Sleep. Είχαμε αμφιβολίες για το αν θα μπορούσαν να φτάσουν την απόδοση της προηγούμενης μέρας, ειδικά δεδομένου ότι είχαν παίξει τους ιστορικούς τους δίσκους. Πόσο λάθος ήμασταν. Τα καινούρια κομμάτια αποδόθηκαν ακόμα πιο αργά και βαριά σε μια επική εκτέλεση του “The Sciences”, ενώ τη δεύτερη ώρα έπαιξαν όσα σημεία του “Dopesmoker” είχαν αφήσει απ’ έξω. Μιλάμε για δύο άφταστες εμφανίσεις, δεν έχω λόγια.
Όπως δεν έχω λόγια για αυτό που, για άλλη μια φορά, μας προσέφερε το Roadburn. Ο Walter, κύριος διοργανωτής του φεστιβάλ, τιμήθηκε από την πόλη για την προσφορά του στο Tilburg, μέσω του φεστιβάλ, κάτι που πραγματικά άξιζε. Το Roadburn συνεχίζει να μεγαλώνει, αλλά δεν χάνει τίποτα από την αίγλη του και όλα αυτά που το κάνουν να ξεχωρίζει. Αναμένουμε να δούμε τι θα αντικαταστήσει το Patronaat του χρόνου και ξεκινάμε ήδη την αντίστροφη μέτρηση.