Όγδοος δίσκος για τους Πολωνούς μάστορες του σύγχρονου progressive rock/metal και τα οκτώ γράμματα του τίτλου καθώς και το περιεχόμενό του προδίδουν την αναζήτηση μίας νέας ταυτότητας για την μπάντα. Αν το “Wasteland” (2018) ήταν η επιτυχημένη προσπάθεια να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να ξανασταθούν στα πόδια τους μετά το χαμό του κιθαρίστα τους Piotr Grudziński, το νέο album δείχνει έναν καινούργιο δρόμο για το σχήμα.
Από τα τραγούδια που προηγήθηκαν της κυκλοφορίας έγινε, ίσως επίτηδες, αντιληπτό ότι ο ηγέτης του συγκροτήματος Mariusz Duda διάλεξε αυτός ο δρόμος να είναι εξαιρετικά βατός αγγίζοντας την pop αισθητική. Έτσι θα λέγαμε ότι στο “Friend or Foe?” ο Duda «βλέπει» τους A-Ha, ενώ στο “Self-Aware” που κλείνει το δίσκο, τους Police, μέσα από το progressive ματογυάλι του. Ομολογώ πως, αν και αρχικά φαίνεται τολμηρή η κίνηση αυτή, τελικά δεν με εντυπωσίασε, καθώς μου δίνει την αίσθηση του επιτηδευμένου.
Αυτή η αίσθηση επιβεβαιώνεται με την ενδελεχή ακρόαση καθώς τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου δεν έχουν καμία σχέση με την αισθητική αυτή. Στην πραγματικότητα περνούν από τα αυτιά μας όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε τους Πολωνούς αλλά με ένα τρόπο ηθελημένα πιο προσβάσιμο για το μη μυημένο στο έργο τους ακροατήριο. Η ανατολίτικη αισθητική του “Landmine Blast” ρέει στο αυτί σαν την άμμο της ερήμου, ενώ μόλις ακούσεις το disclaimer του “Big Tech Brother” (το οποίο δεν μπορείς να κάνεις skip) έρχεσαι αντιμέτωπος με τον ήχο των χάλκινων πνευστών στο riff. Το τραγούδι αλλάζει δραστικά δίνοντας χώρο σε πιο ατμοσφαιρικά ηχοτόπια στη συνέχεια δημιουργώντας μία ακρόαση ευχάριστη αλλά όχι αξιομνημόνευτη.
Η κορυφή της συλλογής είναι σίγουρα το 13λεπτο “The Place Where I Belong”, μια περιπετειώδης σύνθεση με αλλεπάλληλες εναλλαγές ύφους που θυμίζει το ένδοξο παρελθόν της μπάντας. Το κομμάτι αποτελεί μεγάλη νίκη καθώς μέσα του συναντάται το ένδοξο παρελθόν των 70’s με την μοντέρνα παραγωγή και ήχο. Δυστυχώς το υπόλοιπο album δεν με άγγιξε τόσο πολύ. Πιο εντυπωσιακή από τη μουσική, είναι η προβληματική που απασχολεί τους στίχους σχετικά με την προσαρμογή του ανθρώπου σε ένα απάνθρωπο περιβάλλον κατακλυσμένο από τόνους πληροφορίας για το μέγεθος της οποίας δεν είναι προετοιμασμένο ούτε το μυαλό αλλά ούτε και ο ψυχισμός του.
Το “ID.Entity” είναι σίγουρα ένα αξιόλογο album με τη θέση του μέσα στη δισκογραφία αυτής της σημαντικής μπάντας. Για εμένα όμως είναι ένα σκαλί κάτω από τα δύο προηγούμενα albums τους συνθετικά. Όσον αφορά στις απάτητες κορυφές των “Anno Domini High Definition” και “Shrine of New Generation Slaves”, δεν τις βλέπει ούτε με κιάλι.
