Λίγα λόγια, πολλή μουσική και η πρώτη επίσκεψη του Richie Kotzen στην Αθήνα αποτελεί γεγονός.
Ανταπόκριση: Παύλος Λιάγκας / Φωτογραφίες: Lina Koshka (περισσότερες εδώ)
Η μπάντα του Richie Kotzen ξεκίνησε να παίζει χαρίζοντάς μας καπάκι δυο κομμάτια πριν χαιρετήσει το κοινό μεταξύ των οποίων το “Your Entertainer”, που θεωρώ ότι έθεσε το τόνο της βραδιάς με το funky groove να θερμαίνει το κοινό. Λιγομίλητος ο Kotzen άφησε τη κιθάρα και το τραγούδι να μιλήσουν για αυτόν. Το set δεν είχε ιδιαίτερες εκπλήξεις με τον Richie να παίζει το “High” όπου το κοινό αναφωνούσε με τις ψιλές νότες του ενώ τα ζευγαράκια στο club αγκαλιάζονταν τρυφερά υπό τους ήχους της κιθάρας του. “Love is blind”, “Τhe Damned”, “Socialite”, “Τhe Road”, και το λίγο πιο soul “Help me” για τη συνέχεια. Σκαλωμενο το κοινό συνεχώς κοιτάζε το τι επαίζε αυτός ο άνθρωπος στη κιθάρα (εγώ όλη την ώρα σίγουρα). Ένα από τα πράγματα που μου έκανε εντύπωση ήταν επίσης το γεγονός πως αν και προσωπικό project του, η μπάντα φαίνονταν πάρα πολύ δεμένη και φαίνονταν να απολαμβάνουν να παίζουν ο ένας με τον άλλον μαζί. Ενδιάμεσα στο set το μπάσο και τα drums είχαν τον χόρο να λάμψουν με ένα σόλο το καθένα και με τέτοιους μουσικούς που είναι ένα επίπεδο από μόνοι τους, έπρεπε.
Και μετά ήρθε το encore… και ενός λεπτού σιγή για το “You can’t save me”. Σε σύγκριση με τα πιο funky grooves της βραδιάς σε αυτό το κομμάτι κάτι αλλαξε, η ατμόσφαιρα βαρύνε και το κατάμεστο από τον κόσμο Κύτταρο τραγουδούσε “fuck your money, fuck your fame, fuck my life I walk away”. Αγαπημένη μου στιγμή σίγουρα στο live και από ό,τι διαπίστωσα και των υπολοίπων, οι οποίοι κάθε φορά που τους ρωτούσα τις εντυπώσεις τους μου απαντούσαν σαν προγραμματισμένοι: άψογος, τι άλλο να πεις! Σε ολη τη διάρκεια της συναυλίας το κοινό χόρεψε στο groove, αφέθηκε στη μουσική του και τελικά ήταν εμφανές ότι o Richie μας μαγεψε. Ο ήχος ήταν γεμάτος, καθαρός και αψεγαδιστος.
Δεν εχω να πω τίποτα το αρνητικό πέρα από τον καλοκαιρινό καύσωνα και την έλλειψη του τελευταίου του single του “Riot” από το setlist, που μου είχε κολλήσει στα αυτιά αλλά δεν μου το έδωσε ποτέ. Καταληκτικά, ή συναυλία ήταν όντως ένα διαμάντι και μια μουσική εμπειρία από έναν από τους πιο ταλαντούχους τραγουδιστές και κιθαρίστες που ξέρω.