Νέος δίσκος Rhapsody – άσε με μωρέ που θα τους πούμε Rhapsody of Fire – και οι οπαδοί τους μπορούν να τρίβουν τα χέρια τους. Πριν συνεχίσουμε: στην πρώτη μου νιότη, το “Legendary Tales” ήταν το πρώτο heavy metal album που άκουσα και το “Symphony…” το πρώτο που αγόρασα. Οπότε αν και έχω σταματήσει εδώ και αρκετούς δίσκους να τους παρακολουθώ και συναισθηματικά δεμένος είμαι και σχετικά εξοικειωμένος με το ύφος τους, τουλάχιστον όπως αυτό διαμορφώθηκε στην πρώτη τους περίοδο. Αυτά τα αναφέρω αφ’ ενός γιατί θέλω να τα αναφέρω, και αφ’ ετέρου για να είναι ξεκάθαρη στον αναγνώστη η βάση, πάνω στην οποία θα γράψω ό,τι γράψω.
Λοιπόν, κατ’ αρχάς Giacomo Voli. Πρώτος δίσκος χωρίς τον θρυλικό Fabio Lione και αυτό είναι και το μόνο που ξενίζει κάπως. Όχι ότι ο νέος δεν τα πάει καλά, κάθε άλλο. Αλλά ο άτιμος ο Lione είναι τόσο χαρακτηριστικός και τόσο τεράστιο κομμάτι της ταυτότητας των Rhapsody, που αν και ο Voli κινείται πάνω-κάτω σε παρόμοιες φόρμες, η απουσία του φαίνεται. Από ‘κει και πέρα το “The Eighth Mountain” στα αυτιά μου ακούγεται τόσο ξεκάθαρα Rhapsody, που πραγματικά δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Δεν ξέρω με άλλα λόγια αν αποτελεί κάποιου είδους επιστροφή στις ρίζες ή αν απλά συνέχισαν απαράλλαχτοι σε αυτό το ύφος όλα αυτά τα χρόνια. Η αλλαγή drummer περνάει σχεδόν απαρατήρητη, ενώ κάποια μέρη στις κιθάρες είναι τόσο Turilli – ο οποίος λείπει από το ’11 παρεμπιπτόντως – που πραγματικά ώρες-ώρες νομίζω ότι παίζει ακόμα κρυφά! Τα κομμάτια ακολουθούν σχετικά γνωστά μοτίβα, αλλά αποφεύγουν πολλά ομοίως γνωστά κουσούρια των Rhapsody, δεν είναι δηλαδή ιδιαίτερα φορτωμένα – για Rhapsody πάντα, ε; – και δεν έχουν πολλά φλύαρα μέρη. Οι δομές είναι συμπαγείς και κατανοητές, τα πλήκτρα του Staropoli χρωματίζουν άψογα όπως πάντα, πολλές γραμμές της φωνής, αλλά και αρκετά riffs θα σας τραβήξουν την προσοχή και γενικά ο δίσκος ακούγεται πολύ φρέσκος και καθόλου κουρασμένος, πράγμα το οποίο είναι από μόνο του εντυπωσιακό.
Σας είπα ότι ανοίγει και νέος αφηγηματικός κύκλος με αυτόν τον δίσκο; Ω, ναι, αν σας ενδιαφέρει και το στιχουργικό κομμάτι των Ιταλών έχετε έναν ακόμα λόγο να χαρείτε. Α, και στο μπάσιμο του τελευταίου τραγουδιού υπάρχουν δυο-τρεις στίχοι, που τραγουδιούνται σε ένα πιο σκοτεινό και γρεζάτο ύφος, που περιέργως ταιριάζει πολύ. Να είναι άραγες αυτό κάτι που θα φέρει μαζί του ο νέος τραγουδιστής; Κι άλλος λόγος να χαρείτε αν είναι έτσι. Μια χαρά είστε.