Η μέρα είναι Πέμπτη, 28 Σεπτέμβρη, κι εγώ έχω ετοιμαστεί από εβδομάδες με τρελή όρεξη να απολαύσω για ακόμη μία φορά –έχω χάσει το μέτρημα!- τους ξεκάθαρα και δίχως ντροπή αγαπημένους μου Breath After Coma και τους πλέον –κατ’ εμέ, τουλάχιστον- αξέχαστους Repetitor.
Ανταπόκριση: Χριστίνα Σούκη / Φωτογραφίες: Γιώργος Αργυρόπουλος (περισσότερες εδώ)
Οι λόγοι της παρόρμησης κι ανυπομονησίας μου πολλοί. Από τη μία, οι BAC έχουν κυκλοφορήσει με τεράστια επιτυχία το “Leaders”, ενώ το αρχηγιλίκι τους κάνει πάταγο σε όποιο venue κι αν πατούν. Κι αντίπερα, οι Repetitor, οι οποίοι, εκτός από εξαιρετικοί μουσικοί και πορωμένοι μέχρι αηδίας, διαπίστωσα μέσα από τη συνέντευξή τους πως κουβαλούν μία άξια κοσμοθεωρία. Περιοδεύουν και το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω θα ήταν να είμαι εκεί! Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοια εμένα μου φουντώνουν τον εγκέφαλο κι ίσως να είναι κι αυτός ο λόγος που, ας πούμε, στενοχωρήθηκα ιδιαίτερα για το αριθμητικά ποταπό κοινό που μαζεύτηκε να τους τιμήσει. Είναι αυτό που με πιάνει όταν ξέρω πως κάτι αξίζει πολύ κι αδικείται. Ναι, κι ας ήταν μόνο ένα live!
20:51 με το ρολόι κι εγώ κάνω εμφάνιση έξω από το Death Disco. Ξεπερνώντας, λοιπόν, τα καθέκαστα της εισόδου, μπαίνω, αράζω και κάθομαι να ξεδιψάσω (!). Εκείνη τη στιγμή μετρούσαμε περίπου 20 άτομα μαζί με τις μπάντες και το προσωπικό του Death Disco, αλλά είχα έρθει με τη σιγουριά του “είναι νωρίς ακόμα”. Ο χρόνος κυλάει και τα δεδομένα δεν αλλάζουν ιδιαίτερα, παραμένουμε εμείς κι εμείς, ώσπου στις 21:40 περίπου το κουαρτέτο των Breath After Coma ανεβαίνει στη σκηνή κι ο χαιρετισμός τους είναι ένας: “Καλησπέρα, πολύ καλοί μας φίλοι”. Μα πώς να είναι άλλος! Οικογενειακά και ανθηρά, οι πολύ καλοί φίλοι τους μαζεύτηκαν και ξεκινάει το νταβαντούρι.
Έχω πει -κι ίσως να έχω γράψει κιόλας!- πως κάθε φορά που τους βλέπω σε live είναι όλο και καλύτεροι ανεξαρτήτου εξωτερικών παραγόντων. Και για καλή μου τύχη, τους έχω πετύχει στα πρώτα τους βήματα το 2013, σε περιοδεία τους σε άλλη πόλη της Ελλάδας κι άλλες τόσες φορές εδώ στην Αθήνα. Την Πέμπτη, λοιπόν, ήταν σαν να είχαμε βγει για μπίρες με το παρεάκι και στη ζούλα αποφάσισαν να ρίξουν και μία φούρλα για να ξορκίσουν το κακό. Και, ρε φίλε, ήταν πάλι πολύ καλοί κι άνετοι όσο δεν πάει, ακόμα και σ’ αυτό. Άλλωστε, οι BAC δεν περιμένουν το κοινό τους να είναι οικογενειακό και παρείστικο για να φερθούν στη φάση όπως της αρμόζει, γιατί είναι οι ίδιοι από μόνοι τους αμεσότατοι και χαλαροί, που θες, δε θες, όσο κόσμο κι αν έχουν μπροστά τους, που να καίγεται το venue, που να ποδοπατιούνται τα παλιομισοφόρια και να χάνονται τυπάδες στη λαοθάλασσα, αυτοί θα είναι ίδιοι. Αυθεντικοί!
Έπαιξαν μία ώρα, κάναμε την πλακίτσα μας, ήπιαμε τις μπίρες μας, χορέψαμε, χτυπηθήκαμε και δεν έχασα στιγμιότυπο. Μέχρι και ότι ο Ορέστης κατακρεούργησε το δάχτυλό του, ξέρω να σας πω, με έναν τρόπο που λογικά μόνο εκείνος γνωρίζει. Αλλά, είναι όλα εντάξει τώρα!
Έπαιξαν εναλλακτικά και punk-ικά το album τους, “Leaders”, και δε θα μπορούσε να λείπει το “Every Day King” από το EP τους, που ήταν μάλιστα κι από τις πιο δυνατές στιγμές του set list. Στιγμές εξύψωσης και κορύφωσης της βραδιάς τους ήταν το “I The Animal” (αλίμονο, η κομματάρα!), για το οποίο πρόσφατα κυκλοφόρησαν video, και ασυζητητί η σφραγίδα τους, το “Leaders”. Όπως και σε κάθε εμφάνισή τους, το πιστό γυναικομάνι τους ήταν εκεί (πώς το κάνετε αυτό κάθε φορά, βρε μπαγάσηδες;), γιατί είναι οι Breath After Coma κι αυτό δεν αλλάζει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Θα κλείσω με μία κουβέντα για εκείνους, που περικλείει όλα όσα σκέφτομαι για το προχθεσινό και για την πορεία γενικά αυτών των παιδιών. ΕΙΜΕΘΑ ΑΡΧΗΓΟΙ!
Στις 22:55 το πρόσωπο της βραδιάς, οι Σέρβοι φίλοι μας της underground-ίλας παίρνουν τα ηνία. Ένα σχήμα με δύο εκφραστικότατες γυναίκες στα drums και το μπάσο, ενώ ο κύριος της παρέας ζωγραφίζει πάνω στη κιθάρα του. Αν και ένιωσα πως είχαν λίγο άγχος, αυτά που έπρεπε να φανούν μας έβγαλαν τα μάτια και εννοείται πως καταθέτω ενώπιον όλων σας ότι ήταν η πρώτη φορά που τους βλέπω. Θα σας μιλήσω, όμως, για την πρώτη αυτή φορά!
Η τυμπανίστρια, Milena, δαιμονισμένη, η μπασίστρια, Ana-Marija, αισθησιακή κι ασταμάτητη και ο Boris τρελός και πορωμένος. Μου άρεσαν απίστευτα τα φωνητικά τους. Συμμετέχουν και οι τρεις και τα έχουν δέσει πολύ καλά, ρυθμικά και συγχρονισμένα μεταξύ τους. Ο ήχος τους είναι σκοτεινός και βρώμικος και δε θα βαρεθείς, ούτε θα ξενερώσεις. Η punk-ιά τους ξεπετάγεται και γδύνεται μπροστά σου όταν τη χρειαστείς και μετά σου αλλάζουν τροπάριο και σε παρασέρνουν σε άδυτα grunge σκότους, punk επανάστασης, garage έξαψης, σε ένα μείγμα δικό τους που το έχουν σμιλέψει πολύ καλά. Είναι δεμένοι μεταξύ τους, μα ταυτόχρονα ανεξάρτητοι, σαν να βρίσκονται στην ίδια σκηνή, να jam-άρει ο καθένας μοναχός του και να βγαίνει ένα άψογο αποτέλεσμα χωρίς επιτήδευση.
Ο Boris -πανύψηλος, πανάθεμά τον!- έχει άξιες αλτικές ικανότητες κι όποτε γουστάρει χώνεται κιόλας μέσα στο κοινό και χορεύει μαζί του. Αυτό θα ήθελα τόσο πολύ να το δω αν το Death Disco γέμιζε και ο μέγιστος αριθμός κοινού δεν ήταν το 60! Οι Repetitor μπορούν να φτιάξουν απείρου κάλλους σκηνικά και να βάλουν τον κόσμο να κουνιέται και να χτυπιέται, ακόμη κι αν δεν ξέρει κανείς τα τραγούδια τους στο ελάχιστο. Δεν είναι συνηθισμένοι κι αυτό είναι που τους κάνει μοναδικούς κι ίσως να είναι κι αυτό που έκανε εμένα προσωπικά να τους ξεχωρίσω. Προχθές, η αλήθεια είναι, πως δε μου φάνηκαν ιδιαίτερα επικοινωνιακοί και το χρεώνω φυσικά στην αμηχανία που μπορεί να ένιωθαν, αλλά είμαι σίγουρη πως μπροστά στο ολόδικό τους και ταγμένο fan club είναι σίγουρα έξω καρδιά. Στις 23:40 περίπου μας ευχαρίστησαν και μας καληνύχτισαν. Η συνέχεια γράφεται σε εκείνη τη γωνία με τα t-shirts και τους δίσκους, όπου εκείνη η παρέα της Πέμπτης (μπάντες, φίλοι, κοινό, staff, φωτογράφοι και ό,τι άλλο) συνεχίζουν συσφίγγοντας τις σχέσεις τους.
Για το live αυτό, μπορώ να πω πως η ενέργεια και η όρεξη υπήρχαν, η καλή μουσική υπήρχε, η μπίρα έρρεε, αλλά του έλειπε η ατμόσφαιρα που θα έφτιαχνε ένα ορεξάτο και τρελό κοινό. Εγώ πάλι θα πάρω αμανάτι την πίκρα μου, θα κατηγορήσω την ημέρα (λόγω καθημερινής) για το λειψό Death Disco κι ίσως λίγο το ελληνικό κοινό που δεν ξανανοίγεται τόσο να γνωρίσει κάτι διαφορετικό (ναι, αυτό το πιστεύω), θα τοποθετήσω τους Repetitor μόνιμα στην playlist μου, θα δώσω τα εύσημα στους BAC για όλα όσα κάνουν και θα κλείσω λέγοντας πως υπάρχουν κάποιες μπάντες που έχουν μεγάλο όραμα, όπως τούτες εδώ!