Η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου έφτασε και ο καλύτερος τρόπος να τη γιορτάσουμε δεν ήταν άλλος από το live ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς της ελληνικής ροκ σκηνής, Παύλο Παυλίδη με την μπάντα του. Παρέα με τον K. Βήτα και Super Stereo αναμενόταν μία μοναδική εμπειρία για όλους όσους γέμισαν την πλατεία Νερού το περασμένο Σάββατο. Χαμόγελα, χορό και ανεμελιά απ’όλες τις ηλικίες, έβλεπες σε κάθε γωνιά να καλωσορίζει το καλοκαίρι με τον καλύτερο τρόπο.
Ανταπόκριση: Βασιάννα Νταϊλιάνα / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος
Η γιορτή ξεκίνησε με τους Super Stereo να ζεσταίνουν το απόγευμά μας. Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται από την πρώτη νότα και παρ ’όλη τη συννεφιασμένη ατμόσφαιρα από την βροχή που αναμένονταν, η ενέργεια που υπήρξε στην αλληλεπίδραση από τα πρώτα κιόλας λεπτά, φώτιζε το σκηνικό. Με τα “Χαρούμενα πόδια” και τις “ Μέρες “ να δίνουν την uplifting διάθεση που χρειάζεται για να ξεκινήσει το live, αλλά και με την πιο ήρεμη στιγμή τους με τo “Μαχαίρια“ , o Θανάσης Τζίνγκοβιτς και η παρέα του, μας έβαλαν στο σωστό κλίμα.
Με τον ήχο σύμμαχό τους και την ευχάριστη σκηνική παρουσία να κερδίζει το κοινό, κατάφεραν να μεταδώσουν την ενέργειά τους ακόμη και σε αυτούς που δεν ήταν γνώριμοι με τη μουσική τους. Και για να μη μείνουν παραπονεμένοι οι fans από τα παλιά, μας έστειλαν πίσω στο ντεμπούτο τους με το “Σουπεράνθρωπος” να ακούγεται σε αρμονία με τον κόσμο. Κλείνοντας με ένα από τα πιο ανεβαστικά κομμάτια τους, “Γραμμή για το αύριο”, ήμασταν πια όλοι έτοιμοι και υπερ-ζεσταμένοι για να προχωρήσουμε στις επόμενες εμφανίσεις.
Στην αρχή της δύσης του ηλίου, Κ. Βήτα και η κομπανία του ξεπρόβαλαν για το ηλεκτρονικό vibe της ημέρας. Η “Νύχτα” άνοιξε το set και η πρώτη ερώτηση για τον υποφαινόμενο έπεσε στο κοινό: “Δεν είναι περίεργο να χορεύεις ηλεκτρονική με κοστούμι;“ Λοιπόν όχι. Λίγα κομμάτια ακόμα και όλα βγάζανε νόημα . Τίποτα δεν είναι περίεργο.
Όλοι ήμασταν εκεί για να αφεθούμε στη μουσική χωρίς τις μάσκες της καθημερινότητας. Κι έτσι συνεχίστηκε. “Όλα πριν γίνουν” για να χαθείς λίγο στις μελωδίες και στα ηλεκτρονικά εφέ και όλα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες. Ξαφνικά η Πλατεία Νερού είχε γεμίσει και η πύλη για κάποιο νησί είχε ανοίξει. Μέσα σε μία ώρα είχαμε μεταφερθεί αλλού. Είμαστε έτοιμοι για την αποκορύφωση.
Το ηλιοβασίλεμα είναι γεγονός. Εναρκτήριο “Ατλαντίς” ο καλύτερος συνοδός του. Η ανυπομονησία που υπήρχε και η ενέργεια που εκτονώθηκε από το πρώτο κλάσμα δευτερολέπτου, απόδειξη της αξίας της κληρονομιάς ενός δημιουργήματος πολλών χρόνων, σε περίπτωση που κάποιος πιστεύει ότι η τέχνη παλιώνει. Και πάμε για τα νέα. Με την τελευταία του δουλειά “Μπρανκαλεόνε” η γιορτή συνεχίστηκε. Τα πρώτα απελευθερωτικά “Μπράβο ρε Παυλάρα” είχαν ήδη ακουστεί. Ακάθεκτος μας χαρίζει απλόχερα τη “Φωτιά στο λιμάνι”! Αν ξεκινάς έτσι ρε Παύλο, πού θα μας φτάσεις μετά;
Φανερά δεδομένης αμφίδρομης αγάπης, φτάσαμε μαζί του στους χορευτικούς ρυθμούς του πρόσφατου post punk “Γκωγκέν” και η συνέχεια της νύχτας συνέχισε την ελεύθερη ροή της. Χορεύετε; μας ρώτησε. “Τώρα αρχίζω και θυμάμαι” ξεκινά και η απάντηση δίνεται από μόνη της αμέσως. “Ρίτα”, “Καράβι” και “Βασιλιάς της Σκόνης” για το αποτελείωμα (ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε! ) . O Παύλος και η μπάντα του αποχωρούν για να ξανά ανέβουν στη σκηνή μετά από λίγα λεπτά υπό τις φωνές και τα χειροκροτήματα του κόσμου.
Ήρεμη δύναμη η “Λευκή καταιγίδα” και “η φωτιά καίει ακόμη”. Ζήσαμε το αποτέλεσμα του -όταν δημιουργείς μουσική για να δημιουργήσεις συναίσθημα- με το roller coaster συναισθημάτων να κυριαρχεί σε όλη την ποικιλία τους. Ήρθε η ώρα για το μεγάλο hit “Λιωμένο παγωτό” και η ένταση του χορού ταρακούνησε το Release. Σε ανταπόδοση λοιπόν ο Παύλος, μετά τις “Συμμορίες της ασφάλτου” αφήνει μικρόφωνο και ξεκινάει τον τρελό solo χορό του για το αποκορύφωμα. Σιγά – σιγά όμως ήρθε η ώρα για το τέλος. Μία από τις πιο συναισθηματικές μπαλάντες της ελληνικής σκηνής “Σιωπή” ακούστηκε, και με αυτόν τον συγκινητικό τρόπο έκλεισε το πρώτο encore. Γιατί πρώτο; Γιατί ακολούθησε και δεύτερο! Αχόρταγο το κοινό περίμενε επανεμφάνιση. Και έτσι έγινε. Για λίγα λεπτά ακόμη μπορούσαμε να επεκτείνουμε την αποσύνδεση από την ρουτίνα της καθημερινότητας.
Μετά από δύο ώρες, δύο encores και ένα setlist με πάνω από είκοσι κομμάτια, τίποτα δε φαινόταν να λείπει. Το πλατύ χαμόγελο του κοινού και η αίσθηση πληρότητας στον αέρα ήταν η καλύτερη απόδειξη πως η στιγμή είχε πετύχει τον σκοπό της. Γιατί τελικά, δε χρειάζονται οι τέλειες συνθήκες για να ζήσεις την τέλεια μέρα. Μέχρι τα επόμενα και όπως είπε και ο Παυλίδης, “Au Revoir”.
