Στην Πλατεία Νερού, εκεί όπου και φέτος γίνεται η φεστιβαλική γιορτή της μουσικής, εκεί για μένα (θες λίγο η αίσθηση του νερού και η αύρα του από τον περιβάλλοντα χώρο, θες ο προσανατολισμός του που χαρίζει υπέροχα χρώματα και δροσιά κατά τη δύση του ηλίου, η αίσθηση της καλοκαιρινής, ανέμελης βραδιάς, που δημιουργεί τη ρήξη στην ρουτίνα), σαν να σημάνει το καλοκαίρι. Και μετά, οργανώνω τα πλάνα των διακοπών.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
Το timetable της διοργάνωσης, δεν ψεύδεται ποτέ, κι έτσι, στις 18:40, οι Sprints από το Δουβλίνο της Ιρλανδίας (το επισήμαναν 5-6 φορές και το αναφέρω κι εγώ γιατί τι μας νοιάζει αλήθεια -πέρα από το εγκυκλοπαιδικό του πράγματος και πιθανές εππλέον επιρροές λόγω αυτού- από που ακριβώς κρατάει η σκούφια τους: να έχουν κάτι να μας πουν είναι το ζητούμενο), ξεκινούν την παρουσίασή τους, γεμάτοι ενέργεια και πείσμα να τα καταφέρουν, να μας αποδείξουν πως αξίζουν το hype τους. Η τετράδα ναι, έχει τσαγανό, διέπει στη ζωντανή της performance εν συγκρίσει με τη στουντιακή, πειραματίζεται να δώσει κάτι καινούριο στον ήχο με spoken parts, psych περάσματα, cuts, αιχμηρά μέρη και επίμονα riffs, διαθέτει μεγάλο συν με το ταμπεραμέντο και φυσικά, τη γεμάτη, ιδιαίτερα όμορφη, “heavy” φωνή της Karla Chubb, που από μόνη της, δίνει μία χαρακτηριστική, διαφορετική χροιά από τις punk περπατημένες.
Μηνύματα ειρήνης μεταξύ των λαών και ένωσης μεταξύ των ανθρώπων ενάντια στον πραγματικό εχθρό, το σύστημα και την όποια προπαγάνδα, μέσα από τους στίχους, τις πράξεις (Παλαιστινιακές σημαίες) και τα λεγόμενά τους (κατά τις εισαγωγές ή τα ενδιάμεσα breaks), γνήσια καλέσματα και ατάκες στιγμής “Come on, it’s not gonna kill you / we are not built for this heat but we love it / I’ m gonna die after this show / love each other) και βέβαια, έμπνευση και θέληση για εξέλιξη, σημαίνουν πως τα πάνε περίφημα κι ας έχουν ακόμη δρόμο μπροστά τους, μια χαρά, νέοι είναι. “Shadow Of A Doubt”, “Cathedral” και το ακυκλοφόρητο που μας παρουσίασαν, σε αυτά που ξεχώρισα.
Το σκηνικό μεταμορφώνεται τελετουργικά για τους Glass Beams και τις προσωπικές βάσεις απογείωσής τους στο ‘αλλού’, που βρίσκονται και μας προτείνουν, έχοντας τις γωνίες τους, στραμμένες προς τα εμάς. Τα πρόσωπα πίσω από τις κοσμημένες, χρυσές μάσκες τους, αφήνουν την έκφραση αποκλειστικά, στα όργανα. Sitar οδηγοί, οι απαραίτητες κονσόλες σύνδεσης και bell chimes ενσωματωμένα στα τύμπανα. Αντιθετικά, σχεδόν ακίνητοι ως σώματα, μέσα στη συνεχόμενη ροή της μουσική τους, γίνονται τα δοχεία της. Είναι πράγματι μία μπάντα άντε γεια να το πω, πολύ μπροστά να το θέσω; Όπως και να ‘χει, έχουν κάτι νέο να μας μάθουν.
Υπνωτικό το σύνολο. Raga-fusion και space-electronic. Μέσα από τις κατακόμβες του Παραδείσου, μυστικιστικό. Ατμισμένα, ινδικά themes, Bollywood και western επιρροές, σε συνύπαρξη με το αδιαπραγμάτευτο groove, τα της ερήμου, rock ρόδα/δώρα τους, την psychedelic, funk, folk και film-music παιδεία τους. Οι δονήσεις τραντάζουν την αρένα, διαπερνούν τα στέρνα μας και τα ηλεκτροδοτούν. Γινόμαστε στα αλήθεια κι εμείς αγωγοί. “Mahal”, “Snake Oil” (με θύμηση -σε φάσεις- από Ozric Tentacles), γλυκά, ερωτικά uh/eh επιφωνήματα, σαν μόρια, συναισθηματικά, χρωματίζουν το ύφος. “Taurus”, με το υπέροχο pulse, σκανδαλίζει καθώς καλπάζει προς το ονειρικό-ιδανικό του τόπο-προορισμό, να αγγίξει την απόλυτη, αν και φορτωμένη, εκλεπτυσμένη αρμονία. “Μirage”, παρόμοια αντικατοπτρίζει. ‘Ο,τι πιο underground και ανεξάρτητο στο σήμερα, τους λατρεύεις.
“Colossus” calling, το ξεκίνημα, σαν κολοσσοί που είναι στο σύγχρονο punk στερέωμα, ταιριάζει. Ο κιθαρίστας, που καταπιάνεται και με τα πλήκτρα, θα διασχίσει τη λωρίδα που άνοιξε το κοινό, αεικίνητος συνεχόμενα, δίνει το έδαφος των μελωδιών. Tender, violent and queer. Δυναμική, έκρηξη, ρυθμός και pure αλητεία. I waste away for fun, παιχταράδες.
Μεγάλο μούτρο ο Talbot, μας καθίζει, μας παρακινεί, “Gift Horse”, “Mr. Motivator” και υπέροχος frontman. Mέσα σε κόκκινους φωτισμούς, σκιαγραφούνται. “The Beachland Ballroom”, ζημιά δημιουργεί η αγριοφωνάρα του, επιμελώς φαλτσάρει μέσα στο πάθος της κραυγής της, σπάει την ησυχία των καιρών. “Jungle” και “When the Lights Come On”, παίρνουν διαστάσεις κατά τη ζωντανή τους παρουσίαση, I’m in, I’m in a paralytic loveless dream…
Στίχοι-δρεπάνι, αντισυμβατική υπόσταση παρουσίας στο χώρο, “Divide And Conquer”! Με άξονα την ανθρώπινη ηθική μα και την αξία της ανθρώπινης ζωής, προωθούν την ελευθερία, την αλληλεγγύη, καθώς και την ευημερία που της αρμόζει. “Pop Pop Pop” έρωτας, joy on joy Oh sunbeams like God from your face, ακατανίκητος παλμός και ομολογουμένως Idles is The Thing.
“Mother”, “Dancer” (make waves) και “Never Fight A Man With A Perm”, δεν παραλείφθηκαν από το setlist. My best friend is an alien ίσως τελικά, “Danny Nedleko” Community, so fuck you (and you, and you, and you), κλασικό punk, να μην ξεχνάμε τις ρίζες και τρανταχτό μήνυμα ‘Free Palestine’, αντιφασιστικά, ανατριχιάζει. Δικαιολογημένα στην κορυφή, από τα πιο καυτά ονόματα happening now. Για ανθρωπιά, ισότητα και καλή μουσική, ‘you ‘ve been perfect’.
