Μέσα σε θαυμάσιο καύσωνα, η πιο αναμενόμενη -παρέα με αυτή των Idles- μέρα του Release είχε επιτέλους φτάσει. Οι Fontaines D.C. επέστρεψαν στη χώρα μας, για το πρώτο τους headline show, και όπως τελικά αποδείχθηκε, οι Ιρλανδοί έχουν πλέον ένα μεγάλο fan base και στη χώρα μας.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
So here’s the thing: Οι Fontaines D.C. είναι τεράστιο group και τους αξίζουν τα πάντα. Από την πρώτη στιγμή που τους απολαύσαμε live στην πόλη μας πριν καν κυκλοφορήσουν το πρώτο τους LP, οι Ιρλανδοί post punk/indie rockers μας είχαν αποδείξει πως υπήρχε μέσα τους η φλόγα και το τσαγανό (και πάνω απ’ όλα το ταλέντο) για να φτάσουν ψηλά. Όχι, δεν είναι μόνο το γεγονός πως κατάφεραν ένα headline show στη χώρα μας επειδή πουλάνε δίσκους. Οι Fontaines D.C., για όσους δεν έχουν πάρει χαμπάρι ακόμη, είναι μία από τις πιο σημαντικές -αν όχι η πιο σημαντική, παρέα με τους Idles- indie rock μπάντες εκεί έξω. Πέρα από τα φοβερά τους singles που τους σπρώχνουν στην κορυφή και το hype που προκαλεί το καλλιτεχνικό τους attitude και η σπουδαία τους δισκογραφική πορεία (τέσσερα albums σε μια δεκαετία δεν είναι και λίγο), οι Fontaines D.C. κάνουν και σπουδαίες ζωντανές εμφανίσεις, όπως αυτή που μαρτυρήσαμε το βράδυ της Παρασκευής.
Η ενέργεια των Ιρλανδών επί σκηνής είναι κάτι το φοβερό, που ξεπερνάει κατά πολύ τα studio αυλάκια των δίσκων τους. Ακόμη και τα κομμάτια τους που σου αρέσουν λίγο λιγότερο, αν τα ακούσεις ζωντανά, την επόμενη στιγμή τα λατρεύεις. Και αυτό είναι κάτι που δεν το πετυχαίνουν πολλοί. Και πάνω απ’ όλα έχουν ένα -σχεδόν χορογραφημένο- στυλ που το ζηλεύεις. Είχαμε παραλήρημα στα “Jackie Down The Line”, “Boys In The Better Land” που ακούστηκε μόλις τρίτο στη σειρά, το “Televised Mind”, στο σαρωτικό riff του “Hurricane Laughter”, αλλά και sing alongs στα “Big Shot”, “Desire”, “A Hero’s Death”.
Οι συγκινήσεις και το μήνυμα δεν έλειψαν. Encore με “Romance”, υπέροχο “In the Modern World”, “I Love You”, με τις οθόνες να μας λένε το αυτονόητο: Free Palestine. Για το τέλος, με τον Grian ακόμη αεικίνητο να τρέχει πάνω κάτω, ο ρυθμός του “Starbuster” κούνησε τους πάντες και τα πάντα. Μάλλον κάπου στο πλάι της σκηνής πήρε το μάτι μας και τον ημίγυμνο (αλίμονο) Charlie Steen των Shame να οργανώνει την εξέδρα.
Άλλη τρέλα και αυτοί. Οι Shame απ’ το Νότιο Λονδίνο, μέσα στον απογευματινό καύσωνα (που δεν περνούσε απαρατήρητος με τίποτα), προσπάθησαν –και κατάφεραν– να κουνήσουν τους τολμηρούς που πήγαν από νωρίς για να τους απολαύσουν. Η αλήθεια είναι πως οι Shame έχουν αυτή την εθιστική βρετανική αλητεία στη μουσική και το φιζίκ τους, που δεν μπορείς εύκολα να τους προσπεράσεις. Ο χαρισματικός Charlie Steen, με εξαιρετικό outfit (χρυσό σώβρακο, φουλάρι, αυτά), έκανε τα πάντα.
Έπαιξε μπουγέλο, έκανε crowdsurfing, προσπάθησε να πείσει όσους στέκονταν στην ασφάλεια της σκιάς να πάνε μπροστά και να το ζήσουν, και γενικά όλα αυτά τα ωραία που περιμένεις από ένα rock show. Φυσικά, ακούσαμε και όμορφα κομμάτια: “Six Pack”, “One Rizla”, “Cutthroat” μεταξύ άλλων, από ένα group που σιγά-σιγά έχει αρχίσει και αυτό με τη σειρά του να αποκτά μια ιδιαίτερη σχέση με τους Αθηναίους. Ίσως ένα καλύτερο slot στο φεστιβάλ να βοηθούσε παραπάνω και το κοινό που ήθελε –αλλά δεν κατάφερε– να τους δει χωρίς να λιώνει απ’ τη ζέστη.
Από την άλλη, το να παρακολουθείς τους (επιτέλους στη χώρα μας τη στιγμή που ο ήλιος) Boy Harsher και τα πρώτα δροσερά (ούτε καν) αεράκια να κάνουν την εμφάνισή τους, ήταν απ’ τις πιο όμορφες στιγμές του Release Festival. Το αγαπημένο dark wave/electropop ντουέτο μάς έβαλε εύκολα και γρήγορα στο χορευτικό τους mood, αποκαλύπτοντας πως ήταν αρκετοί και αυτοί που είχαν έρθει κυρίως για το δικό τους set.
Οι Αμερικανοί μάς πέρασαν ανάμεσα από σκοτεινά (και όχι μόνο) beats και μάς έφεραν επιτέλους λίγο καλοκαιρινό dance κέφι, χωρίς να σκεφτόμαστε τη ζέστη. Όμορφα μοιρασμένο μεταξύ των industrial/minimal και των πιο uplifting στιγμών τους το setlist τους, που φάνηκε να μην άφησε κανέναν παραπονεμένο. Θα ήταν μια όμορφη φάση να τους απολαμβάναμε σε μια πιο after συνθήκη του φεστιβάλ (μετά τους Fontaines D.C. ας πούμε), αλλά είπαμε πως -γκουχ γκουχ- οι “γείτονες” μαλώνουν, έχουν να πάνε για ψάρεμα νωρίς.
