Η ένατη και τελευταία μέρα του Release Athens Festival έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Υπεύθυνοι για αυτήν την μοναδική συναυλιακή βραδιά ήταν οι Disturbed, που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη χώρα μας και η σταθερή αξία που ονομάζεται Anthrax. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ανταπόκριση: Πάνος Κουτσουράδης / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Στις 17:30 ανέβηκαν στο stage οι δικοί μας Breath After Coma, έχοντας στις αποσκευές τους το πρόσφατο εξαιρετικό album τους “Woke Up In Babel”. Εκείνη την ώρα δυστυχώς η προσέλευση του κόσμου μπροστά στη σκηνή ήταν μικρή, μιας και οι περισσότεροι προσπαθούσαν να βρουν σκιά στο χώρο της Πλατείας Νερού. Αυτό, όμως, φάνηκε να μην πτοεί την μπάντα, η οποία έκανε μία δυναμική εμφάνιση ικανοποιώντας και με το παραπάνω το κοινό από κάτω. Ξεκίνησαν το setlist τους με το καλύτερο, ίσως, κομμάτι τους, “I, the Animal” κερδίζοντας από νωρίς το χειροκρότημα. Η συνέχεια εξίσου δυναμική, έχοντας ως σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο, αλλά και το groove-άρισμα που χαρακτηρίζει τη μουσική τους. Τρομερή ενέργεια, παρόλο τις αντίξοες συνθήκες από τον ήλιο και ένας υπερκινητικός frontman που έκλεβε την παράσταση καθ’ όλη τη διάρκεια.
Μία ώρα μετά ήρθε η σειρά των Need. Μία μπάντα που ήθελα πάρα πολύ να τους δω live μιας και η τελευταία τους δισκογραφική δουλειά μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Και πραγματικά, με την εμφάνιση τους μου απέδειξαν πόσο καλή μπάντα είναι. Τρομεροί μουσικοί όλοι τους και πολύ δεμένοι πάνω στο stage. Μέσα στα τρία τέταρτα που διήρκεισε το setlist τους κατάφεραν να κουνήσουν αρκετά κεφάλια από κάτω, με κομμάτια όπως το εισαγωγικό “Rememory” και το “Mother Madness”. Ο εκφραστικός κιθαρίστας τους φρόντιζε συνεχώς να ξεσηκώνει τον κόσμο, ζεσταίνοντας τους για αυτό που θα ακολουθούσε στη συνέχεια. Φοβερό progressive που οι όμορφες μελωδίες διαδέχονταν τα πιο heavy riffs. Το highlight, βέβαια, του live τους ήταν η αφιέρωση που έκαναν στον Μάκη των Mother of Millions που μας άφησε πριν λίγες μέρες. Συναισθηματικά φορτισμένη εμφάνιση από ένα συγκρότημα που είναι φτιαγμένο για μεγάλα πράγματα.
Το ρολόι έδειχνε 19:45, ο κόσμος όλο και αυξάνονταν και τη θέση τους πάνω στη σκηνή πήραν οι SixForNine. Για να πω την αλήθεια ποτέ δεν με άγγιξε ιδιαίτερα η μουσική τους, παρόλα αυτά είναι άκρως απολαυστικό να τους βλέπεις ζωντανά. Ο ήχος τους αρκετά μοντέρνος με πιασάρικες μελωδίες και συμπαθητικό groove που σε ανάγκαζε να κοπανηθείς. Μάλιστα, μας έπαιξαν και δύο κομμάτια από τον καινούριο τους δίσκο που κυκλοφορεί τον Αυγουστο. Πρωταγωνιστής της μπάντας, όπως ήταν και λογικό, ο Fotis Benardo, ο οποίος απέδειξε ότι εκτός από εξαιρετικός drummer είναι και πολύ καλός frontman που ξέρει να επικοινωνεί με το κοινό. Στα 45 λεπτά που είχε διάρκεια το setlist τους κατάφεραν να κερδίσουν το ζεστό χειροκρότημα από το κοινό και σίγουρα αυτή τους η εμφάνιση θα τους επέφερε αρκετούς καινούριους οπαδούς.
Ο ήλιος, πλέον, είχε πέσει και η ανυπομονησία του κόσμου για τους Anthrax ήταν στα ύψη. Στις 21:00 ακριβώς ακούστηκαν από τα ηχεία οι νότες του “Number of the Beast”, μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο την πώρωση, αλλά και την διάθεση του κοινού. Ο ενθουσιασμός έφτασε στο ζενίθ όταν το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή και ξεκίνησε με το intro του “Cowboys from Hell” το οποίο έδωσε τη θέση του στο thrash metal ύμνο “Caught In A Mosh”. Το τι ακολούθησε εκείνη τη στιγμή δεν περιγράφεται με λόγια. Αμέσως ξεκίνησαν τα mosh pits και τα πρώτα καπνογόνα άναψαν. Το setlist τους μπορεί να χαρακτηριστεί και ως best of της μέχρι τώρα καριέρας τους, αφού φρόντισαν να συμπεριλάβουν τα περισσότερα κλασικά τους κομμάτια.
Η συνέχεια ακόμα πιο εκρηκτική με την διασκευή του “Got the Time” και το αγαπημένο “Madhouse”. Το βρομόξυλο που έπεφτε δεν σταμάτησε σχεδόν σε όλη την εμφάνισή τους, ενώ ταυτόχρονα ο κόσμος τραγουδούσε τους περισσότερους στίχους από το “I Am the Law”, το “A.I.R.” και το “Be All, End All”. Τρομερή εμφάνιση και επικοινωνία από τον αγέραστο, Joey Belladonna, αλλά και από την μεγάλη μορφή των Anthrax, Scott Ian. Χωρίς αμφιβολία δύο από τα πολλά highlights της επιβλητικής τους εμφάνισης ήταν και το “In the End” που το αφιέρωσαν στον Dio και τον Dimebag, καθώς και το “Medusa”, στο οποίο ξεβιδώθηκαν αρκετά κεφάλια.
Ό,τι είχε μείνει όρθιο μέχρι εκείνη τη στιγμή (και πιστέψτε με δεν ήταν και πολλά) ήρθε το encore να τα ισοπεδώσει. Πρώτο κομμάτι ήταν το “Antisocial” που έσπειρε τον πανικό με 2-3 mosh pits να ανοίγουν και δεύτερο το αναπόσπαστο συναυλιακό τους κομμάτι, “Indians”, που τραγουδήθηκε από τους περισσότερους. Δεν νομίζω να υπήρξε έστω και ένας που να έχει παράπονο από την εμφάνιση των Anthrax. Οι άνθρωποι ήρθαν και χωρίς πολλά-πολλά τα διέλυσαν όλα μέσα σε μιάμιση ώρα. Και όπως είπε, σε κάποια φάση, ο κύριος Scott Ian ίσως είχαμε να κάνουμε την καλύτερη τους συναυλία στην χώρα μας.
Μετά την thrash metal επίθεση που δεχτήκαμε από τους Αμερικανούς, είχε φτάσει η στιγμή που θα βλέπαμε επιτέλους live μία από τις σημαντικότερες μπάντες της nu/alternative metal σκηνής. Τα φώτα έπεσαν και το video wall από πίσω έδειχνε μερικά στιγμιότυπα από όλη τη πορεία των Disturbed μέχρι σήμερα. Μετά το τέλος του ολιγόλεπτου αυτού video εμφανίστηκε η μπάντα στη σκηνή υπό τους ήχους του πρόσφατου “Are You Ready?” και τα χοροπηδητά από το κοινό ξεκίνησαν. Δυστυχώς τα τρία πρώτα κομμάτια (“Are You Ready? – “Prayer” – “Liberate”) επισκιάστηκαν από τον αρκετά μπουκωμένο ήχο. Πραγματικά πολύ ενοχλητικό, αλλά ευτυχώς διορθώθηκε στην πορεία, αν και το μπάσο παρέμεινε σε δυνατή ένταση. Βέβαια, αυτά λίγη σημασία έχουν, μιας και ο κόσμος έδειχνε να μην πτοείται, τραγουδώντας λέξη προς λέξη τους στίχους.
Πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο setlist από αυτό που ετοίμασαν οι Disturbed. Συμπεριέλαβαν τα καλύτερα τους τραγούδια από όλη τους τη δισκογραφία, ικανοποιώντας με αυτόν τον τρόπο τους πάντες. Με βελτιωμένο, πλέον, τον ήχο τους συνέχισαν την εμφάνιση τους με το “The Vengeful One”, το “Stupify” και το “Voices”. Περιττό να αναφέρω τον πανικό που επικράτησε, κυρίως, στα δύο τελευταία. Ακολούθησε η τρομερή διασκευή στο “Land of Confusion” και το “Ten Thousand Fists” στο οποίο όλος ο κόσμος σήκωσε ψηλά τις γροθιές τους.
Τα mosh pits και τα χοροπηδητά σταμάτησαν και η πιο συναισθηματική στιγμή της συναυλίας ήρθε, με τον David Drainman να βγάζει έναν to-the-point λόγο σχετικά με τους δαίμονες που αντιμετωπίζει ο καθένας μας, τονίζοντας ότι κανένας δεν είναι μόνος σε αυτό. Αφιέρωσε το “A Reason To Fight” σε όσους έχουν νικηθεί από αυτούς τους δαίμονες και ανέβασε ακόμα περισσότερο την συγκίνηση με το “Hold on to Memories”. Ειλικρινά, από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές που βιώσαμε εκείνη τη βραδιά.
Η επιστροφή στο ξύλο και στην ένταση ήρθε με το “Indestructible” και το “Inside the Fire”, που η αντίδραση του κόσμου μαρτύρησε ότι έχουμε να κάνουμε με δύο από τα πιο αγαπημένα κομμάτια των οπαδών τους. Η απόδοση των Disturbed, πραγματικά εντυπωσιακή. Ο Drainman με το απλό, αλλά επιβλητικό του ύφος επικοινωνούσε συνεχώς με τον κόσμο, ο Dan Donegan σταθερά καλός καθ’ όλη τη διάρκεια και οι άλλοι δύο (Mike Wengren, John Moyer) εξαιρετικοί performers που δεν χόρταινε το μάτι σου να τους βλέπεις.
Καθώς πλησιάζαμε στο encore ήρθε η ώρα του “Sound of Silence” και όπως οι περισσότεροι περίμεναν ήταν ένα από τα highlight της νύχτας. Με την συνοδεία ενός βιολιού και ενός βιολοντσέλου ο Drainman μας χάρισε μία απίστευτη ερμηνεία με το κοινό να τον συνοδεύει σε όλη τη διάρκεια του κομματιού. Για το τέλος μας φύλαξαν τα καλύτερα. Το πρώτο χτύπημα ήρθε με το κλασικό “Stricken”, για να έρθει το “Down With the Sickness” και να μην αφήσει τίποτα στη θέση του.
Ο κόσμος φρόντισε να αποχαιρετήσει με τον πιο κατάλληλο τρόπο το συγκρότημα ζητωκραυγάζοντας με μια φωνή “We Are Disturbed” και δίνοντας το πιο θερμό χειροκρότημα. Το ιδανικότερο κλείσιμο ενός εξαιρετικού live, από μία μεγάλη μπάντα.