Εάν σήμερα υπήρχε κυνηγητό ανάμεσα σε καουμπόηδες και ινδιάνους, σίγουρα τη μάχη θα κέρδιζε όποιος είχε τα περισσότερα groovy led φωτάκια στο κεφάλι. Η «τελετή λήξης» λοιπόν του Release festival πραγματοποιήθηκε με σημαντικά ονόματα που ανήκουν τόσο στην pop funk κουλτούρα όσο και στην electro swing, με την συγκέντρωση των επισκεπτών να υπερτερεί της βροχής και να πλημμυρίζει την Πλατεία Νερού. Η πλημμύρα είχε ως αποτέλεσμα να περιμένει πολύς κόσμος στη βροχή χωρίς να υπάρχουν υπόστεγα και να ακυρωθεί η εμφάνιση της Σtella.
Aνταπόκριση: Έφη Καραμουσάλη & Κωνσταντίνος Βασιλάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Στην Πλατεία Νερού έφτασα λίγο μετά τις 17:00, με την υπέροχη αυτή καλοκαιρινή βροχή να με συνοδεύει, γεγονός που δεν με χάλασε τόσο η ιδέα συναυλία και βροχή Ιούνη μήνα. Βέβαια αυτό ήταν το λιγότερο που θα μας απασχολούσε εκείνη τη στιγμή. Οι πόρτες άνοιξαν 17:45 ακριβώς, με την είσοδο του κόσμου που δεν ξεπερνούσε τον αριθμό των 50 ατόμων. Τη προθέρμανση του κοινού θα αναλάμβανε η Σtella, αλλά δυστυχώς οι καιρικές συνθήκες δημιούργησαν τεχνικά προβλήματα στον εξοπλισμό της έχοντας ως αποτέλεσμα την ακύρωση της live performance της. Ωστόσο τη σκυτάλη ανέλαβε να πάρει ο Sillyboy (aka Χαράλαμπος Κουρτάρας) στις 18:41, ο όποιος αποτελεί πλέον μέλος των Sillyboy’s Ghost Relatives. Οι εγχώριοι αυτοί καλλιτέχνες ανέλαβαν με υπευθυνότητα να κλείσουν σχεδόν όλες οι ομπρέλες και να νιώσουμε το άγγιγμα της καλοκαιρινής βροχής πάνω στο δέρμα μας τη στιγμή όπου ηχούσε στα αυτιά μας το “Come Closer”. Εξαιρετικές μελωδίες μας άφησαν την χαλαρωτική αίσθηση που αναζητούσαμε με την Πλατεία Νερού να συγκεντρώνει σιγά σιγά τον απαραίτητο κόσμο που χρειάζεται μια συναυλία. – (Ε.Κ.)
Η εμφάνιση των Cigarettes After Sex, ταίριαζε αισθητικά με τη μουσική τους και τα εξωφυλλά τους. Γενικότερα είναι μια μπάντα που είναι ωραία να την ακούς σπίτι με χαμηλό φωτισμό, ίσως να έχεις τσακωθεί και λίγο με τον/την έτσι σου, είσαι λίγο πιεσμένος/η και τα παρεμφερή αλλά Iούνιο στην Αθήνα με ντάλα ήλιο και το συγκεκριμένο line up μπορώ να πω ότι δε ταίριαζαν τόσο. Αν η βροχή και η συννεφιά είχαν κρατήσει λίγο περισσότερο ίσως. Γενικά αν εξαιρέσουμε κάποια μικροπροβλήματα στον ήχο, τα οποία ανέφεραν (εγώ παιδιά δεν τα άκουσα) η εμφάνιση ήταν καλή και με τα hit-άκια τους, όπως το “Affection” και το “Nothing’s gonna hurt you baby” να κλέβουν το χειροκρότημα. – (Κ.Β.)
Parov Stelar. Η αλήθεια είναι ότι για κάποιο λόγο δεν περίμενα να υπάρχει live μπάντα, αλλά υπήρχε και αυτό ήταν σίγουρα ενδιαφέρον. Το όλο show ήταν πολύ δουλεμένο, ε, και τα πνευστά όπως και να το κάνουμε όταν υπάρχουν σε ένα πάρτυ το κάνουν αυτόματα πιο πάρτυ εκτός κι αν είναι κλαρίνο, που υποτίθεται ότι κλαίνε άλλα κι εκεί όλους να παρτάρουν τους βλέπω. Το setlist είχε παλιό και νέο υλικό αν και μου φάνηκε ότι ορισμένα κομμάτια έλειπαν αλλά δε μας χάλασε και ιδιαίτερα αφού και ενέργεια υπήρχε και πολύ ώρα επαιξαν. – (Κ.Β.)
Αφού αναβλήθηκε το περσινό ραντεβού τους εξαιτίας κάποιων προβλημάτων υγείας του frontman Jay Kay, η επιστροφή τους θεωρήθηκε πολυπόθητη. Χωρίς καμία αμφιβολία αποτελούν μια κορυφαία μπάντα με εξαιρετικά albums που έχουν σπάσει ρεκόρ στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία. Πρωτοπόροι, ανεξέλεγκτοι και ευρηματικοί ήρθαν με τον ’90s αέρα και την ρετρό διάθεση που τους διακατέχει να ταρακουνήσουν εκείνα τα νιάτα που πλέον έχουν μεγαλώσει. Η εμφάνιση των Jamiroquai πραγματοποιήθηκε με μια μικρή καθυστέρηση των 20 λεπτών. Ενώ ο δείκτης του ρολογιού έδειχνε 23:22, το ακροατήριο που τόσο πολύ λαχταρούσε την άφιξη της μπάντας, υποδέθηκε τον χαρισματικό Jay Kay και των «ιθαγενών» με ένα ένθερμο χειροκρότημα αντάξιο της πολυτάραχης μουσικής τους πορείας. Αφού ασπάστηκε την τεχνολογία με το εξωτερικά προσεγμένο και εκκεντρικό καπέλο του αλλά και με τα εφέ που επένδυσαν το background, εμφανίστηκε αποφασισμένος να συνεπάρει τους φανατικούς οπαδούς του με ένα set των δεκατεσσάρων κομματιών. Αξίζει να σημειωθεί πως η μπάντα εξακολουθεί να λειτούργει άψογα τεχνικά, με τα εξαιρετικά φωνητικά του Jay Kay να κλέβουν την παράσταση, παραμένοντος αναλλοίωτα με το πέρασμα των χρόνων.
Η τεραστία ανταπόκριση του κόσμου αύξησε παράλληλα και την ευθύνη της μπάντας να παρουσιάσουν ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα. Σίγουρα η performance στο σύνολο, δεν αποτέλεσε κάτι ανάλογο, με τους Jamiroquai να μας χαρίζουν απλόχερα πολλές σημαντικές ελλείψεις του set, διευρύνοντας ένα χάσμα που θα έπρεπε να έχει επουλωθεί τουλάχιστον εδώ και δέκα χρόνια. Παρ’όλες τις προσπάθειες του Jay Kay να αποδώσει ενεργειακά, δυστυχώς έγινε αντιληπτή η εξέλιξη του ήχου αλλά και μιας μέτριας προσέγγισης των 90s σε συνδυασμό με τις ρετρό ντίσκο επιρροές. Επιτηδευμένης χορευτικές φιγούρες που μόνο εκείνες τις ιπτάμενες του παρελθόντος δεν θύμισαν. Ξεκινώντας με το “Shake It On”, ο ενθερμος ενθουσιασμός του κοινού ήταν ξεκάθαρος, δίνοντας έτσι την ικανοποίηση στον Jay Kay να συνεχίσει ακριβώς με την ιδία λογική.
Εξαιρετικές groove μελωδίες μπάσου σε συνδυασμό με τη βασική funk pop επιρροή των πλήκτρων διατήρησαν το τεχνικό τους κομμάτι σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο. Ωστόσο το αρνητικό και σοβαροφανές vibe του κοινού δυστυχώς «καπέλωσε» όλη την καλή διάθεση των jamiroquai να θεωρηθεί αυτή η συναυλία η καλύτερη του φετινού καλοκαιριού, αφήνοντας μια γεύση έντονης δυσαρέσκειας. Η συνεχεία μας επιφύλασσε κομμάτια όπως “Little L”, “Light Years” και “Space Cowboy” με την απότομη εναλλαγή διάθεσης του κοινού να γίνεται αντιληπτή. Αναμφισβήτητα οι ωραιότερες στιγμές της performance ήταν όταν έπαιξαν το “Cosmic Girl”, “Canned Heat” και “Seven Days in Sunny June” ένα κομματι όπου σίγουρα το φαντάστηκα να αποτελεί την έναρξη του set, όσο οξύμωρο και αν ακουγόταν το βράδυ της Κυριακής.
Την σκηνή του Release festival άφησαν με το αγαπημένο “Love Foolosophy” , αναμένοντας έτσι το πολυπόθητο encore όπου θα ακούγαμε επιτέλους την πιο εμπορική επιτυχία των Jamiroquai – και ναι, λέω την πιο εμπορική καθώς δεν έχουμε την δυνατότητα να τους βλέπουμε ανά δυο χρόνια στη χωρά μας. Το απογοητευτικότερο encore του τριήμερου έλαβε χωρά με το “Deeper Underground”, τη στιγμή που περιμέναμε όλοι το “Virtual Insanity”! Η αυλαία λοιπόν έπεσε με ένα μέτριο set όσον αφορά αποκλειστικά την επιλογή τραγουδιών, με τον δείκτη να δείχνει 1:15 και το παλιρροιακό κύμα του μεσήλικου κοινού να αποχωρεί.
Το Release Festival μας χάρισε άλλες δύο εξαιρετικά προσεγμένες μέρες, με το line up να αποδίδει στο μέγιστο. Δυστυχώς όμως, η τρίτη μέρα του φεστιβάλ μου άφησε μια πικρόγλυκη 90s γεύση που διέφερε με αυτή της πρώτης. Την πρώτη μέρα βιώσαμε την ενότητα και την γλυκιά νοσταλγία κάτι που δεν μπόρεσε να προσεγγίσει ούτε το line up ούτε η διάθεση του κοινού, η όποια μόνο επιθετική και δύστροπη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει. Με «πτωχό» set, όπου έλειπαν επιτυχίες όπως “Virtual Insanity”, “You Give Me Something”, ”Summer girl”, “Too young to die” και “Runaway” σύντομα δημιουργήθηκε ένα δυσάρεστο αίσθημα το όποιο δεν κατάφεραν να μετουσιώσουν σε ένα ευχάριστο νοσταλγικό ταξίδι πίσω στη δεκαετία του 1990. (E.K.)