Το line-up της δεύτερης μέρας του Release Athens Festival βασίστηκε σε μια ιδιαίτερα πετυχημένη συνταγή σε συνδυασμό με μια από τις πιο “καυτές” μπάντες που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή. Οι ιδιαίτερα δημοφιλείς James παρέα με τον larger-than-life Iggy Pop ήταν “άχαστο” συναυλιακό γεγονός. Όταν δε, βάζεις στην παρέα σου και τους Shame, η επιλογή περασμένου σαββατόβραδου ήταν μονόδρομος. Παρά την έντονη ζέστη που έκανε -επιτέλους- την εμφάνιση της στην πόλη, αρκετοί ήταν αυτοί που από νωρίς βρέθηκαν στη Πλατεία Νερού τιμώντας με την παρουσία τους και τα δύο local acts της ημέρας. Ο λόγος για τους The Dark Rags και Noise Figures που συντρόφεψαν τις πρώτες μας μπύρες.
Aνταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Με το που άνοιξαν οι πόρτες, οι The Dark Rags είχαν την άβολη αποστολή να επενδύσουν μουσικά το χαζολόγημα -αλλά και την αναζήτηση μιας καλής σκιάς- του σχετικά λιγοστού κόσμου που μόλις είχε βρεθεί στο χώρο. Ευτυχώς όμως, το punk/garage rock τους κέρδισε γρήγορα την προσοχή, με αρκετούς να μαζεύονται γρήγορα μπροστά στη σκηνή. Με τον δεύτερο κιθαρίστα τους σε χρέη μπασίστα, οι Dark Rags έδειξαν πως μπορούν να συμπεριφερθούν το ίδιο καλά και σε μεγαλύτερες σκηνές, ακόμη και κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες. Η α λα Social Distortion αισθητική τους για την μουσική, δεν μπορεί παρά να σε κάνει να τους συμπαθήσεις. Μάλλον δεν υπήρχε ιδανικότερο ξεκίνημα για το υπόλοιπο της ημέρας.
Για τη συνέχεια, το ντουέτο των The Noise Figures ανέλαβε τη διασκέδαση μας. Πάνω στα δισκογραφικά ντουζένια τους, οι συμπαθητικοί αυτοί τύποι μας παρουσίασαν ένα άψογο και παθιασμένο set, γεμάτο κιθαριστικά fuzz riffs και ανεξέλεγκτα groovy τύμπανα. Δείχνοντας να το ευχαριστιούνται πολύ επί σκηνής κατάφεραν να κουνήσουν αρκετούς από το ήδη ζωηρό κοινό που είχε αρχίσει να βρίσκει πλέον το φεστιβαλικό ρυθμό του. Απευθυνόμενοι σε όσους τους παρακολουθούσαν κάτω από τον καυτό ήλιο, μας χάρισαν το “We look better in the Sun”, το οποίο ακολούθησαν τα “Shoot The Moon” και “Don’t Throw Your Hand”. Οι Noise Figures στάθηκαν ιδανικά στο ύψος των περιστάσεων, κερδίζοντας σίγουρα τις εντυπώσεις.
Shame, shame, shame. Η μπάντα που παρέα με τους Fontaines D.C και τους Idles, ξανάνιωσαν το κιθαριστικό post punk / indie rock βρέθηκε από το συννεφιασμένο Νότιο Λονδίνο να τραγουδάει κάτω από τον καυτό Αττικό ήλιο. Αναμενόμενο ή μη, οι πιτσιρικάδες ήταν αποκάλυψη. Παρουσιάζοντας μας σχεδόν ολόκληρο το πετυχημένο ντεμπούτο τους “Songs Of Praise” , καθώς και κάποια νέα κομμάτια, απέδειξαν και με το παραπάνω το λόγο που παραμιλάνε τα μουσικά μέσα για την πάρτη τους. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που πάτησαν τη σκηνή, η ενέργεια τους ήταν το κάτι άλλο. Ο χαρισματικός τσόγλανος Charlie Steen έκανε τα πάντα για να ξεσηκώσει τον κόσμο, ενώ ο Josh Finerty (μπάσο) έτρεχε ασταμάτητα πάνω κάτω στη σκηνή. Αν και οι υποψιασμένοι από το κοινό ήταν αρκετοί (ειδικά κάτι πιτσιρικάδες της γενιάς των Bazooka που τα έδιναν όλα) χρειάστηκε λίγος χρόνος για να φέρουν το κοινό που έβραζε απ’ τον ήλιο στα μέτρα τους.
Από κει και έπειτα, τα πάντα κύλησαν εξαιρετικά. Κομμάτια όπως τα “Friction”, “Dust On Trial” , “One Rizla” ακούστηκαν υπέροχα, με έναν τραγουδιστή να ακροβατεί μεταξύ σκηνής και κοινού -χωρίς να λείπει και ένα πετυχημένο stage diving-, κερδίζοντας με διαφορά τις εντυπώσεις της ημέρας. Ακόμη και η κακουχία του να χαλάσει το καλώδιο του μικροφώνου στο τελευταίο κομμάτι λειτούργησε υπέρ τους, αφού συνέχισαν να ουρλιάζουν τους στίχους σα να μην τρέχει τίποτα. Με διαφορά ένα από τα καλύτερα acts που έχουν περάσει από τη σκηνή του Release Athens Festival τα τελευταία χρόνια. Ας ελπίσουμε να τους απολαύσουμε σύντομα σε ένα headline show όπως τους αξίζει. Εκεί σίγουρα θα έχουμε να πούμε ακόμη περισσότερα.
Με την πλατεία Νερού πλέον γεμάτη, σειρά είχε μια από τις πλέον αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού. Ο λόγος γίνεται φυσικά για τους James, οι οποίοι μας επισκέπτονται τακτικά τα τελευταία χρόνια, κερδίζοντας πάντα τις εντυπώσεις. Το γεγονός ότι δεν επιλέγουν να βασίζουν το setlist τους συνεχώς στα ίδια best of κομμάτια που τους έκαναν γνωστούς, είναι προς τιμήν τους. Από την άλλη όμως, φεστιβαλικά μιλώντας, από μία μπάντα που -ακόμη και ξώφαλτσα- γνωρίζεις δεκάδες τραγούδια της, ο θεατής τις περισσότερες φορές περιμένει ακριβώς το αντίθετο. Οι Βρετανοί αυτή τη φορά επέλεξαν να παρουσιάσουν ένα μεγάλο μέρος από την τελευταία τους δουλειά “Living In Extraordinary Times”, κάνοντας φυσικά παράλληλα μικρές στάσεις και στην υπόλοιπη δισκογραφία τους. Αν και σε εξαιρετική φόρμα, η εμφάνιση των James (σε σχέση με τα υπόλοιπα acts της ημέρας) ήταν αρκετά υποτονική, γεγονός που δε βοήθησε και ο ιδιαίτερα χαμηλός σε ένταση ήχος τους.
Φυσικά, υπήρχαν και οι καλές στιγμές. Η θεατρικότητα του πρόσφατου “Many Faces” αλλά και του “Sit Down” στο encore είχαν ενδιαφέρον, μα η πραγματική ανταπόκριση του κοινού ήρθε στα αναμενόμενα “Laid”, “Getting Away With It (All Messed Up) και “Sometimes” τα οποία δύο τελευταία έκλεισαν και το βασικό τους set. Στο “Sometimes” το ατελείωτο sing along από τον κόσμο ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό, κερδίζοντας μεγάλο μέρος των εντυπώσεων της βραδιάς. Ο Tim Booth, πέρα από ιδιαίτερα εντυπωσιακός χορευτής, ήταν για ακόμη μια φορά ομιλητικότατος. Αναφέρθηκε στην πολιτική κατάσταση της Αμερικής, έβαλε χέρι σε όσους βιντεοσκοπούσαν με τα τηλέφωνα τους και δεν τον βοηθούσαν να κάνει crowd surfing, και φυσικά απέδωσε τα καλύτερα σχόλια στο γεγονός ότι μοιράζεται τη σκηνή με τον Iggy Pop, κερδίζοντας ουρλιαχτά και χειροκρότημα από τη γαλαρία που περίμενε υπομονετικά να πάρει σειρά κοντά στη σκηνή.
Είναι αναμενόμενο από μία μπάντα που επισκέπτεται τακτικά τη χώρα μας, να μην έχεις ιδιαίτερες απαιτήσεις. Οι James πάνω-κάτω έπραξαν ακριβώς αυτό. Κατάφεραν να συντονίσουν τους περαστικούς με τα πασίγνωστα hits τους, ευχαριστώντας παράλληλα και όλους όσους ακολουθούν τη δισκογραφία τους έως και σήμερα με μια σχετικά δυσανάλογη επιλογή τραγουδιών.
Σκυλιά. Συναίσθημα παράξενο. Περιμένεις στην ουρά να πάρεις μπύρα και από τα ηχεία ακούγονται σκυλιά. “Θα ξεκινήσει με AYTO το κομμάτι; Σοβαρά τώρα;” η πρώτη σκέψη. Η δεύτερη δεν ήρθε ποτέ. Το riff του “I wanna be your dog” ήταν το έναυσμα για το πιο παράτολμο μαζικό ζιγκ – ζαγκ διακοσάρι προς τη σκηνή με μπύρες στα χέρια. Ο Iggy Pop ξεκίνησε επιθετικά, ξαφνιάζοντας ευχάριστα τους πάντες. Τα “Gimme Danger”, “The Passenger” και “Lust For Life” που ακολούθησαν, απέδειξαν πως ο μύθος και η ενέργεια του 72χρονου καλλιτέχνη δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ. Ποτέ όμως. Χωρίς σε καμία περίπτωση να τον λες καταβεβλημένο από το βάρος της ηλικίας του, η performance του ήταν λίγο πιο safe (από άποψη σκηνικής παρουσίας) σε σχέση με τις προηγούμενες φορές που επισκέφτηκε τη χώρα μας. Χωρίς να χρειάζεται καν να τρέχει πάνω κάτω ή να κυλιέται στα πατώματα, ο Iggy Pop κουβαλάει τόσα τσουβάλια μουσικής ιστορίας, που πραγματικά δε χρειάστηκε να προσπαθήσει και πολύ για να οδηγήσει άπαντες σε ξέφρενους χορούς και συναισθηματικές εντάσεις.
Όταν σε ένα playlist συναντάς κομμάτια όπως τα “Search and Destroy”, “T.V Eye” και “1969” τα οποία επηρέασαν ανεπιστρεπτί το punk rock (και όχι μόνο) του σήμερα, δεν υπάρχουν λόγια. Τι να πει κανείς για το “Repo Man”; ή για τον καθολικό χαμό που υποδέχτηκε το “No Fun”; Το μενού είχε και “Nightclubbing”, αλλά και το απόλυτο guilty pleasure κομμάτι της 80’s δισκογραφίας του, το “Real Wild One”. Χωρίς ιδιαίτερα πολλά λόγια, αλλά με κάμποσα fucks-fuckin’-fuck και κραυγές όσες φορές μας έπιανε κουβεντούλα, ο Iggy Pop κατάφερε για ακόμη μια φορά να ξεπεράσει τις προσδοκίες μας. Για το encore, μας κέρασε μια εντυπωσιακή διασκευή του “Red Right Hand” του Nick Cave, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του.
Ο Iggy Pop, πάντα θα είναι μια σίγουρη συναυλιακή απόλαυση. Το Σάββατο το βράδυ σταθήκαμε μάρτυρες για ακόμη μια φορά σε ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της μουσικής ιστορίας. Δε πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ αυτό. Την επόμενη φορά που θα μας κάνει την τιμή, μη κάνεις δεύτερες σκέψεις. Και πάνω απ’ όλα μη αρχίζεις την γκρίνια.