Μετά την μεγαλειώδη εμφάνιση των Judas Priest στην Πλατεία Νερού ούτε μια βδομάδα πριν, οι προσδοκίες για την 11η μέρα του Release ήταν σε δυσθεώρητα ύψη ήδη από την αναμονή στην ουρά μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες. Είναι λοιπόν ένα πολύ όμορφο συναίσθημα να ξέρω τώρα, ενώ γράφω αυτές τις γραμμές, ότι οι προσδοκίες αυτές εκπληρώθηκαν στο ακέραιο. Μην πω ξεπεράστηκαν… Πριν με πείτε όμως υπερβολικό –όσοι δεν ήσασταν εκεί, γιατί οι άλλοι ξέρετε– πάμε να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (πλήρες photo report εδώ)
THE SILENT RAGE
Και όπου αρχή οι Silent Rage, οι οποίοι ξεκάθαρα ανέβηκαν στη σκηνή χωρίς καμία πρόθεση να είναι απλά το ηχητικό background για όσους γενναίους μαζεύτηκαν από νωρίς. Η μπάντα πάτησε με αυτοπεποίθηση και σιγουριά, απαίτησε την προσοχή του κόσμου, και επάξια την κέρδισε, καθώς τόσο η απόδοση των μελών όσο και η πρόθεσή τους να επικοινωνήσουν με τον κόσμο και να περάσουν όλοι καλά δεν σου επέτρεπε να πάρεις τα μάτια σου από την σκηνή. Οδηγούμενοι από έναν πραγματικά χαρισματικό frontman που δεν σταμάτησε στιγμή να κινείται και να ξεσηκώνει τον κόσμο, και αποδίδοντας το στιβαρό power metal τους χωρίς να τσιγγουνευτούν τίποτα, οι Silent Rage μας έδωσαν μία από τις πιο πειστικές opening εμφανίσεις που θυμάμαι σε μεγάλη σκηνή.
ENEMY OF REALITY
Σκυτάλη στους Enemy of Reality οι οποίοι κλήθηκαν να απλώσουν την σκοτεινιά τους κάτω από τον ακόμα ανελέητο ήλιο. Ο οποίος για να είμαι ειλικρινής δε φάνηκε να τους πτοεί ιδιαίτερα. Με σύμμαχο έναν εξαιρετικό ήχο, ο οποίος χρωστούσε πολλά στο εντυπωσιακό παίξιμο του Steelianos Amoiridis, η Iliana Tsakiraki είχε την ευκαιρία να αφηγηθεί τις ιδιαίτερες ιστορίες τους σε ένα κοινό που ανταποκρινόταν θερμά. Highlight η διασκευή στο Ποντιακό τραγούδι «Την Πατρίδα μ’ Έχασα» η οποία αποδόθηκε άψογα και την οποία ο κόσμος αγκάλιασε με πολλή αγάπη.
EPICA
Συνέχεια με τους Epica, οι οποίοι μας επιβεβαίωσαν ότι δικαίως θεωρούνται θρύλοι στο χώρο τους. Δε θα κρυφτώ, ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα επενδυμένος στον χώρο του female fronted/symphonic metal, και γι’ αυτό χαίρομαι ακόμα περισσότερο που μπορώ να πω με ειλικρίνεια ότι οι Ολλανδοί με κερδίσανε αποδίδοντας άψογα και με μια αφοπλιστική αμεσότητα. Ας αναφερθεί απλά ότι σε κάποια στιγμή ο αεικίνητος Coen Janssen βρέθηκε μαζί με τα πλήκτρα του μέσα στον κόσμο, κόσμος που τους αντιμετώπισε με λατρεία, αναγκάζοντας τον Mark Janssen να αναρωτηθεί αστειευόμενος τι πρόβλημα έχει ο Dickinson με το ελληνικό κοινό. Ο οποίος Mark Janssen μοιράστηκε εξαιρετικά τα φωνητικά με την Simone Simons, με την τελευταία φυσικά να είναι δικαίως στο spotlight. Στο δε “Cry for the Moon”, δε νομίζω να υπήρξε πολύς κόσμος που δεν παρασύρθηκε από την επωδό “forever and ever”.
BLIND GUARDIAN
Blind Guardian. Ψάξτε online, βρείτε το βίντεο με το Bard’s Song, όπου ο Hansi είναι ζήτημα να τραγουδάει πέντε σειρές, δείτε το, κλάψτε, πάμε να γράψουμε για τους Sabaton τώρα. Γιατί πραγματικά, ό,τι άλλο γράψω εγώ τώρα είναι περιττό. Έχω να γράψω πράγματα, έτσι; Έχω να πω για παράδειγμα ότι ακούσαμε στην ολότητα του το μνημειώδες “Somewhere far Beyond”, ότι οι Guardian live είναι μια πολύ κιθαριστική μπάντα, με ένα δίδυμο που πρέπει να το δεις για να συνειδητοποιήσεις πόσο καλοί παίχτες είναι, ότι ο Hansi αν και μας είπε επανειλημμένα ότι πρέπει να μην μιλάει για να προλάβουν να παίξουν όσο το δυνατό περισσότερο, εν τούτοις δε μπορούσε να το βουλώσει… Και πώς να μπορέσει δηλαδή, καθώς το κλίμα το βράδυ της Πέμπτης ήταν πραγματικά αυτό ενός ανταμώματος παλιών φίλων. Τους αγαπάμε, μας αγαπάνε, δεν κρύβεται, και όλοι μα όλοι περάσανε πολύ καλά – μη σας πω αυτοί περισσότερο από εμάς.
Και ρε γαμώτο, γιατί θα σκάσω αν δεν το πω, είναι τόσο μα τόσο καλή μπάντα. To λέω καθαρά μουσικά. Ναι, ποτέ για μένα δεν ήταν αυτό το σημαντικό. Συναίσθημα και έμπνευση χίλιες φορές. Αλλά βλέποντας τους Guardian live συνειδητοποιείς πόσο καλή μπάντα είναι. Και ακούγοντας τον κόσμο να τραγουδάει μόνος του το refrain του ”Valhalla” για κάνα τρίλεπτο, πόσο μεγάλη μπάντα. Όταν το set τους τελείωσε, δε θα ήθελα καθόλου να είμαι οι Sabaton…
SABATON
Γι’ αυτό και είναι μεγάλο ευτύχημα που οι Sabaton είναι οι Sabaton. Αρκετές μπάντες φαντάζομαι θα δυσκολεύονταν να πατήσουν σανίδι μετά από μία τόσο μεγαλειώδη εμφάνιση όσο αυτή των Guardian, αλλά οι Σουηδοί επωφελούμενοι από την κάλυψη του θηριώδους tank που είχαν μαζί τους στη σκηνή πραγματοποίησαν έφοδο και κατέλαβαν την Πλατεία Νερού με χαρακτηριστική άνεση. Οι κακές γλώσσες βέβαια θα πούνε ότι το προαναφερθέν tank και οι φωτιές που αυτό πέταγε -από το κανόνι του παρακαλώ!– και οι άλλες εν γένει φωτιές παίξανε σημαντικό ρόλο στην επιτυχία της εφόδου. Και δε θα έχουν ακριβώς άδικο, αλλά θα ήταν και λίγο μικρόψυχο να μείνουμε εκεί. Έχοντας δει τους Sabaton σε πολύ καλά και σε πολύ κακά βράδια, εμένα όλο μου το άγχος ήταν που θα τους πετύχουμε σήμερα. Ε, από τα πρώτα μέτρα του εναρκτήριου “Ghost Division”, εγώ προσωπικά ανάσανα καθώς οι Sabaton ήταν ξεκάθαρα σε πολύ καλή βραδιά και όλες μου επιφυλάξεις πήγανε περίπατο.
Οι ίδιοι οι Sabaton από την άλλη ήταν σχετικά σοβαροί και μετρημένοι –για Sabaton, έτσι;- χωρίς πολλές φανφάρες και κρύα αστεία, επικεντρώνοντας στα κομμάτια τους, τα οποία εδώ που τα λέμε είναι από μόνα τους τόσο γαμημένα πιασάρικα, που σε συνδυασμό με ένα πραγματικά εντυπωσιακό show –για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι– ξεσήκωσε τον κόσμο ο οποίος αντιμετώπισε τους Σουηδούς σαν μεγάλη μπάντα. Για να καταλάβετε για πόσο καλή εμφάνιση μιλάμε, ενώ κλείσανε με το παραδοσιακά αγαπημένο του ελληνικού κοινού “Coat of Arms” το οποίο το έμπασε ο Joakim Brodén με γαλανόλευκα καπνογόνα, εν τούτοις δεν ήταν αυτή η δυνατότερη στιγμή τους στην βραδιά. Και αυτό όχι γιατί ήταν το “Coat of Arms” αδύναμο, αλλά γιατί όλα όσα είχαν προηγηθεί ήταν πραγματικά μνημειώδη. Θα αναφέρω απλά το σημείο πριν το “Primo Victoria”, όπου τα φώτα χαμηλώνουν και οι επί σκηνής εκρήξεις πραγματικά στήνουν ένα σκηνικό που έφερνε στο μυαλό την απόβαση στην Νορμανδία, στην πιο έξυπνη και «λειτουργική» στιγμή του stage show τους. Ανατριχίλα.
ΥΓ: Pär Sundström, σε αγαπάμε πολύ. Δεν είναι ότι μίλησε Ελληνικά. Είναι το πόσο ανεπιτήδευτα και ζεστά το έκανε. Μας συγκίνησες μπαγάσα…
