H δέκατη και πιο rawk ημέρα του φετινής εκδοχής του Release Athens Festival μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις που θα μπορούσε. Προσέλευση, διοργάνωση, απόδοση συγκροτημάτων, συμπεριφορά κοινού. Ήταν πραγματικά μια μουσική γιορτή, από αυτές που μας έχουν λείψει.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
ΛΔΛΜ / ADAM
On time και η μπάντα και εμείς, ακριβώς στις 17.45, ακούστηκαν οι πρώτες νότες και πατήσαμε το πόδι μας στη σχετικά άδεια ακόμη Πλατεία Νερού. To εναλλακτικό heavy rock τους ήταν ό,τι έπρεπε και μας τράβηξε αμέσως κοντά στη σκηνή. To set τους βασίστηκε στο εξαιρετικό debut album τους, Sun, το οποίο κυκλοφόρησε το 2020. Μία πολύ καλή δουλειά που αδικήθηκε καθώς έσκασε μέσα σε lockdowns κλπ, και δεν προωθήθηκε όπως θα έπρεπε.
Εξαιρετικός ήχος, αν συνυπολογίσεις τον άδειο ακόμα χώρο και τον δυνατό αέρα που προφανώς δε βοηθάει καθόλου. Μπράβο στα παιδιά και για το γεγονός ότι από το ’20 και το πρώτο lockdown, έχουν καταφέρει να δώσουν μόνο ένα live, πέρυσι το Δεκέμβριο, με το χτεσινό να είναι το δεύτερο, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για ένα συγκρότημα. Αναμένουμε τα επόμενα βήματα και βεβαίως θα τους δούμε στις 30 του μήνα στη σκηνή του New Long Fest.
DEAF RADIO
Συνέχεια με τους alternative rockers Deaf Radio. O κόσμος σιγά σιγά αυξάνονταν, το αεράκι δρόσιζε και όλα ήταν ιδανικά, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι κάπου ανάμεσα στο set πληροφορήθηκα, για τη μεγάλη φωτιά στην Αττική με τους καπνούς να έχουν φτάσει ήδη προς τα νότια προάστεια και να είναι εμφανείς από την Πλατεία Νερού.
Οι Deaf Radio, με πολλά live στην πλάτη τους πλέον και με περίσσεια άνεση, φάνηκαν να νιώθουν πολύ άνετα στη σκηνή του Release Athens. Βοήθησε και ο κόσμος που σιγά σιγά ενεργοποιούταν και περισσότερο, ξέρετε όλο αυτό είναι αμφίδρομο. Astypalaia και Backseats ήταν τα κομμάτια που έκαναν και το περισσότερο κλικ στο κοινό, με τον Πάνο, frontman τον Deaf Radio, πριν παίξουν το τελευταίο τους single, Model Society, να μας υπενθυμίζει και την κυκλοφορία του νέου album του συγκροτήματος το φθινόπωρο. Αναμένουμε.
ΒLUES PILLS
Οι vintage/blues/psychedelic rockers, πραγματοποίησαν μια πραγματικά πολύ καλή εμφάνιση, κάτι που προσωπικά δεν πολυπερίμενα. Κάπως μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως μετά το εξαιρετικό debut album τους, το hype τους αλλά και η μπάντα ως μπάντα είχε ψιλοπάρει την κατηφόρα, λόγω και τον κατώτερων των προσδοκιών των επόμενων albums τους.
Έλα που η Elin Larsson και η υπόλοιπη τριάδα με έκαναν να αναθεωρήσω. Με μπροστάρισα την εντυπωσιακή Σουηδή, οι Blues Pills έδωσαν ένα εξαιρετικό show, με vibes και feeling βγαλμένα από τις πρώτες χρυσές εποχές του rock. Tα High Class Woman, Devil Man και το Little Sun έκλεψαν προφανώς την παράσταση, όχι περισσότερο όμως από την ίδια την τραγουδίστρια η οποία κάποια στιγμή κατηφόρισε από τα πλαϊνά σκαλιά της σκηνής μπροστά στο κοινό και έκανε και το crowd surfing της. Ας ελπίσουμε πως θα τους ξαναδούμε σε κάποιο κλειστό venue κάποια στιγμή σύντομα.
THE HELLACOPTERS
Αν απλά θέλετε να σας περιγράψω τη χτεσινή, πρώτη (επιτέλους) εμφάνιση των Σουηδών θρύλων στη χώρα μας, να ξέρετε πως δε θα γίνει. Απλά θα ακολουθήσει αποθεωτικός λόγος για μία από τις αγαπημένες μου μπάντες, που ευτύχησα τελικά να δω από κοντά μετά από πολλά χρόνια αναμονής.
Αν κάποιος σας ρωτήσει τι είναι το rock n’ roll, θα πρέπει να τους δείχνετε κάποιο video των Hellacopters. Να τους εξηγήσετε ποιος είναι ο Nicke Andersson και γιατί κάποιοι από εμάς πίνουμε νερό στο όνομα του τόσα χρόνια. Θα πουν οι περισσότεροι που μπορεί να διαβάσουν το κείμενο αυτό, “υπερβολές, ποιος είναι αυτός…”. Δε θα τους κατηγορήσω, ότι μπορεί ακούει και γνωρίζει ο καθένας. Να βλέπεις όμως 40-45 χρονών ανθρώπους να κάνουν χτες σαν παιδάκια στο pit, όπως καλή ώρα το ’19 με τους Fu Manchu, είναι αξία ανεκτίμητη. Να αγκαλιαζόμαστε σχεδόν συγκινημένοι και σήμερα να πονάμε κυριολεκτικά παντού.
Κάποιοι που έχουμε και λίγο ‘διαφορετικά’ γούστα, δεν έχουμε την τύχη, οι μπάντες που αγαπάμε να έρχονται κάθε τρεις και μία στα μέρη μας. Οπότε, να μας συγχωράτε αλλά αυτό που ζήσαμε χτες ήταν ένα όνειρο, με ένα setlist καταιγισμό, απλωμένο σε πολύ μεγάλο μέρος της δισκογραφίας τους, αν εξαιρέσεις κάνα-δυο στιγμές που έπρεπε να πάρει και η μπάντα και εμείς ανάσες. Δε βρίσκω λόγο να αναφέρω τραγούδια. Οι Hellacopters είναι το rock ‘n roll.- Ευχαριστούμε.
CLUTCH
Το κλείσιμο της βραδιάς είχαν αναλάβει οι Clutch, από τις πιο αγαπημένες μπάντας του Ελληνικού κοινού, χρόνια τώρα και δικαίως θα προσέθετα. Όπως και όλες τις υπόλοιπες φορές που τους έχω δει, και δεν είναι και λίγες, ήταν άψογοι. Επαγγελματίες όσο δεν πάει, όχι όμως με την ξενέρωτη έννοια του όρου. Με τον Neil Fallon να χαμογελάει με ευχαρίστηση, καθώς δεν νομίζω να τους υποδέχονται με τόση θέρμη σε άλλες στάσεις των περιοδειών τους. Υπάρχει μια πολύ καλή -αμφίδρομη- σχέση μεταξύ της μπάντας και των fans στην Αθήνα, κάτι που βγαίνει και στη σκηνή και από κάτω από αυτήν βέβαια.
Setlist 20 κομματιών μας παρουσίασαν οι αθεόφοβοι χτες και εκεί που λέγαμε να ξεκουραστούμε από την προηγούμενη κλοτσοπατινάδα, πάρε τρία τεμάχια (από τα συνολικά τέσσερα) στη σειρά από το Blast Tyrant, πάρε Elephant Riders, πάρε Spacegrass… Ε γίνεται να μην πας να αρπάξεις μερικές ακόμη; Gaster, Maines και Sult είναι η ήρεμη και (αψεγάδιαστη) δύναμη στα όργανα, με τον Neil να έχει αυτό τον τρόπο να μαγνητίζει το κοινό, ένα χάρισμα που απαντάται μόνο σε μεγάλους frontmen. Ναι ο Neil είναι ένας από αυτούς. Τι, όχι; Σας ευχαριστούμε και εσάς προφανώς.