Αν όταν διοργανώνεις ένα φεστιβάλ πρέπει οπωσδήποτε η πρώτη μέρα σου να είναι υπερloud και high (energy), τότε σίγουρα η διοργάνωση του Release Athens παίρνει άριστα σ’ αυτό. Πρώτη μέρα για το φεστιβάλ και πρώτη φορά στην Ελλάδα για τον Damian Jr. Gong Maaarleeeeyy (θέλω να ξανακούσετε όσοι ήσασταν εκεί τον γεράκο, που τον προσφωνούσε, να το λέει)!
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Το ποιος είναι ο Damian Marley, δε νομίζω ότι χρειάζεται να το πούμε. Αυτό που σίγουρα χρειάζεται να πούμε, είναι ότι ο πατέρας του θα ήταν πολύ περήφανος γι’αυτόν. Διότι, the man is nailing it! Αλλά πιο μετά αυτά.
Βρέθηκα από νωρίς στην Πλατεία Νερού (αν και λόγω δουλειάς όχι τόσο ώστε να προλάβω το show των Gobey & P-Gial ή το dj set του Junior SP), με τον ήλιο να καίει ακόμα και την Hollie Cook ήδη on stage. Chill vibes καλοκαιριού και Καραϊβικής. Πολύ χαλαρό setlist και ιδανικό για εκείνη την ώρα, που κυρίως θες να βολτάρεις, να πάρεις τα τόσο χρήσιμα tokkenάκια σου για μπύρες/ποτά/νερά/burgers, να αράξεις στα πουφ ή να χαζέψεις τα περίπτερα των χορηγών επικοινωνίας. Ωστόσο, δεν είναι καθόλου λίγοι και αυτοί που έχουν ήδη στηθεί μπροστά στη σκηνή, χορεύουν και έχουν ξεκινήσει από νωρίς το πάρτυ τους!
Ευφορία και χαρά είναι διάχυτα παντού, ο κόσμος περπατά και χορεύει, βλέπεις στα πρόσωπα όλων την ανυπομονησία να απογειωθούν και να τραγουδήσουν! Στις side screens η κοκκινοφορεμένη μορφή της Cook, που με τη γλυκειά φωνή και τα reggae-blues-o-jazzy τραγούδια της, έχει ήδη κάνει την καλύτερη εισαγωγή στην πρώτη μέρα του φεστιβάλ, αλλά και την καλύτερη πρώτη της εντύπωση στο ελληνικό κοινό. Μας αποχαιρετά γλυκύτατα και την αποχαιρετούμε κι εμείς με ενθουσιασμό.
Βόλτες κι ανεφοδιασμός όσο οι Third World στήνουν, με μουσικά teaserάκια να σου θυμίζουν πόσο γαμάτες μέρες έχει ακόμα το Release, τον κόσμο να πυκνώνει και το αρχικό chill να δίνει τη θέση του σταδιακά σε αδρεναλίνη και όσο σουρουπώνει η ατμόσφαιρα συναυλίας να είναι, πλέον, πιο έντονη. Οι Third World είναι σαρωτικοί απ’όλες τις απόψεις: μορφάρες στο τρικολόρ κίτρινο-πράσινο-κόκκινο με τζίβες και μαύρα γυαλιά, ενεργειακά στο Θεό, επικοινωνιακοί και άψογοι showmen και έμπειροι μουσικοί. Ναι, ντάξει, τι άλλο να πούμε δηλαδή, που να μην είναι κλισέ; Γκρουβάτοι και ίσως λίγο “κλασικοί” στο είδος τους, κάνουν τους πάντες να κουνιούνται δεξιά-αριστερά σαν κυματάκι και να χαμογελούν! Ο τραγουδιστής τους κατεβαίνει στο κοινό και η αγάπη πάει κι έρχεται, ενώ οι υπόλοιποι μουσικοί on stage κάνουν ο καθένας το δικό του performance σε μια σύμπνοια που κάνει το κυματάκι, που σας είπα πριν, να μεταδίδεται εκατέρωθεν και να lift-άρει όλη την Πλατεία Νερού με αφρικανικούς ρυθμούς, ενθουσιώδη φωνητικά και reggae vibes!
Όλοι αγαπήσαμε ιδιαίτερα τον κιθαρίστα τους, τον παππού που όλοι θα θέλαμε να είχαμε, που μάλιστα έπαιξε και ηλεκτρικό cello σολάροντας μια one-instrument cello version του “Redemption Song”, το οποίο-άκουσα καλά;! Είπε όντως “This one was for Julian”;;;. Βάζω έναν αστερίσκο εδώ και συνεχίζω με τους Third World. Όλοι, επίσης, αγαπήσαμε τον θεό κρουστό, που ανέβηκε και σάρωσε τη σκηνή χορεύοντας και παίζοντας άγρια, με τις τζίβες του να δέρνουν τον αέρα, μεταδίδοντάς μας μια σχεδόν πρωτόγονη ενέργεια και διαπερνώντας τα σώματα μας με τη δυναμική που η μουσική τους μας έστελνε. Σε αυτό το σημείο να πω ότι τα “αίματα έχουν ανάψει” και το παρτυ είναι στο μέχρι τότε peak του! Για όσους, δε, ήμασταν στα αριστερά της σκηνής, η ανυπομονησία έχει φτάσει σε επίπεδα ψιλοπαράκρουσης, γιατί βλέπουμε ήδη τον Damian Marley, που τους παρακολουθεί, ήρεμος, πράος, γαλήνιος από το πλάι της σκηνής.
Όταν βλέπω να πηγαίνει προς τα πίσω, ξέρω ότι έχουμε μπει πια στην τελική ευθεία και δεν αργεί το ξεσάλωμα!
Και αυτό φυσικά και έγινε. Ο ΧΑΜΟΣ. Videos με αφρικανούς πολεμιστές και αρχηγούς φυλών, αλλά και αφρικανών βασιλέων, σκηνές μάχης από τους αφρικανικούς αγώνες για ανεξαρτησία, τζίβες μέχρι τα πόδια, στριμωξίδι πλέον. Οι μουσικοί παίζουν ήδη και ο κοσμός ουρλιάζει κυριολεκτικά. Βγαίνει άλλος ένας εν δυνάμει υιοθετήσιμος παππούς, που θέλει να μάθει αν είμαστε έτοιμοι. Φύγε, άνθρωπέ μου, ένα βήμα πριν την ανακοπή είμαστε! By the way, άψογο το marketing με τον σεβαστό παππού να προσφωνεί τον αγαπημένο υιό, που κρατάει τη “φάση” ζωντανή, τον ρασταφαριανισμό σε hype -με ό,τι επιτρέπουν στον καθένα οι εκλαμβάνουσές τους να αντιληφθεί από αυτόν- και έτσι, κάνει τον μπαμπά περήφανο και έτσι, αξίζει την υστερία μας και τη θερμή μας υποδοχή.
Και αντικειμενικά την άξιζε. Και την πήρε. ΆΨΟΓΟ show, άψογος ο ίδιος, κατέρριψε την κάθε πιθανή μου αμφιβολία ότι μπορεί κι απλά να χαίρει επιτυχίας λόγω του ονόματός του. Όχι, αλήθεια, ήταν άπαιχτος.
Στη σκηνή μπουκάρει ένας τύπος που ανέμιζε τη σημαία με τα παναφρικανικά χρώματα και τον Λέοντα του Ιούδα, δημιουργώντας ένα κλίμα φρενίτιδας. Τον ακολουθεί ο Damian Marley που κατευθείαν αρχίζει να τραγουδάει και να χορεύει. Αεικίνητος στη σκηνή, σωστός τονικά, πλαισιώνεται από εξαιρετικούς μουσικούς, τον σημαιοφόρο και οι δύο ultra φωνάρες sistahs που γέμιζαν τα πάντα και με τα πολύ καλά φωνητικά τους (σε πολύ σωστή ένταση, kudos στον ηχολήπτη), αλλά και με την πολύ πληθωρική τους παρουσία. Η δε τύπισσα που χόρευε κιόλας ήταν ο ορισμός του coolness! Αστευόμενος για το πόσο σαμπουάν χρειάζεται, εξηγώντας την αγάπη του για το “special plant” του και ζητώντας επίμονα από το κοινό την επιβεβαίωση ότι βρίσκεται ανάμεσα σε… ομοϊδεάτες(!), τραγουδώντας για δικαιοσύνη και αγάπη, σήκωσε το Release στον αέρα! Ήδη από το “Make it bun dem” είχε μπει φωτιά, στο “Medication” έγινε της τρελής, τα sing alongs και τα χοροπηδήματα άρχισαν από πολύ νωρίς, για να κορυφωθούν σε ένα unisono στο “Is this Love”, μετά το οποίο αποχωρεί για λίγο. Επικρατεί παροξυσμός μέχρι να επιστρέψει κι ειλικρινά τόσο επίμονο κάλεσμα κοινού, αμείωτο σε ένταση και διάρκεια, δεν έχω ξαναδεί.
Μια τεράστια φωτογραφία του Bob Marley εμφανίζεται, για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί “Could you be loved”. Εδώ έρχομαι να επεξηγήσω τον αστερίσκο που έβαλα νωρίτερα. Γενικότερα να σας πω ότι όλη η βραδιά από ένα σημείο κι ύστερα είχε ένα feeling απόδοσης τιμής και σεβασμού -μέσω των μουσικών αναφορών πάντα- στον μεγάλο Μπαμπά, Bob Marley, και στην κληρονομιά που άφησε. Ίσως να ήταν πιο σωστό να πω ότι όλη η μουσική του παρακαταθηκή ήταν παραπάνω από εμφανής και διαπεραστικά παρούσα σε κάθε νότα και μελωδία που ακούγαμε, κυρίως, όμως, μέσω της απαστράπτουσας λάμψης της απουσίας του ιδίου, πράγμα που επιβεβαιώνει την επιρροή που άσκησε, το μύθο που δημιούργησε και το κενό που άφησε. Ο υιός, λοιπόν, συνεχίζει άξια το έργο του πατέρα του, τόσο με τη στάση ζωής του, το επίπεδο συναυλιών που δίνει και κυρίως με τραγούδια όπως το “Road to Zion”, συγκινητικό και ονειρικό κάλεσμα σε μια καλύτερη ανθρωπότητα. Πρώτος ο δικός του αναπτήρας άναψε, σαν κερί που καίει σε μια άτυπη προσευχή, με το κοινό να ανάβει κι αυτό τα “κεράκια” του και να τραγουδάει απ’την ψυχή του.
Η βραδιά φτάνει προς το τέλος της και μια επίμονη απαίτηση αναδύεται από το κοινό “Jamaica Jamaica” …’Ντάξει το τί έγινε, δεν περιγράφεται. “Welcome to Jamrock”, welcome to the party, out in the streets call it murdaaaa” από αυτόν για εμάς κι από εμάς πίσω σ’αυτόν. Μια απίστευτη αλληλεπίδραση καλλιτέχνη-κοινού, κύματα αισιοδοξίας και χαράς να απλώνονται και να μεταδίδονται μέσω της μουσικής, μιας μουσικής που μιλάει για την ομορφιά της ζωής, τη δικαιοσύνη, το σεβασμό στην ύπαρξη και την αγάπη.
Όπως είπε κι ο reggae gradpa “what a show”! Ευχαριστούμε Release Athens! Ήταν άτυπα η πρώτη μέρα του καλοκαιριού!