Η δεύτερη ημέρα του Release, το Σάββατο 17 Ιουνίου, ήταν μια ημέρα που περιμέναμε με πολλή αγωνία και προσμονή, αφού θα είχαμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε ξανά τους θρύλους Helloween από κοντά, και όχι μόνο. Η μέρα, όμως, επιφύλασσε και άλλες ευχάριστες εκπλήξεις και εξελίχθηκε σε μια από τις πιο όμορφες βραδιές που έχουμε ζήσει τελευταία.
Ανταπόκριση: Αρετή Αποστόλου / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (πλήρες photo report εδώ)
Αν και ο καιρός αρχικά δεν μας έκανε το χατίρι, ο κόσμος φάνηκε να μην πτοείται, και ήδη από την ώρα που το Release άνοιξε τις πύλες του πολλοί ξεκίνησαν να μαζεύονται με τις ομπρέλες τους και τα αδιάβροχα που μοιράζονταν δωρεάν από το φεστιβάλ. Λίγο αργότερα, στις 18:00, οι Silent Winter βγήκαν στη σκηνή εν μέσω βροχής, η οποία όλο και δυνάμωνε, και άνοιξαν την ημέρα με το “Gates of Fire”. Ο Mike Livas και όλη η υπόλοιπη μπάντα είχαν πολύ δυναμική παρουσία, και σε κάποια κομμάτια παρέσυραν τον κόσμο σε sing alongs, όπως στο “Shout” και το “Circles of Hell”. Άξιοι εκπρόσωποι του power metal φωνητικά και σκηνικά, κατάφεραν να σταθούν σε μια δύσκολη φάση του φεστιβάλ λόγω βροχής, η οποία και σταμάτησε με κάποιο μαγικό τρόπο στο τελευταίο κομμάτι, το “Dragons Dance”. Πολύ ελπιδοφόρο που μια ελληνική μπάντα συντάσσεται δίπλα σε ονόματα όπως οι Helloween.
Αφού ο καιρός είχε πια ηρεμήσει, και μαζί του και όλοι εμείς, οι Beyond the Black, η μπάντα που είχα προσωπικά μεγάλη περιέργεια να δω ζωντανά, ανέβηκαν και αυτοί στη σκηνή. Η frontwoman Jennifer Haben κέντρισε το ενδιαφέρον, με μια φωνή που θα έλεγα ότι είναι «εύκολη» για κάθε αυτί, χάρη στη μελωδικότητα και τη γλυκύτητα της. Το σκηνικό ήταν πολύ ωραίο και εναρμονισμένο με όλη την μπάντα, που κινήθηκε στο μαύρο και στο κόκκινο, ενώ ξεχώρισε το “Human”, στο οποίο η Haben κρατούσε μια μάσκα που έκρυβε το πρόσωπο της. Τα κομμάτια που επέλεξαν έδεναν απόλυτα το ένα με το άλλο, οπότε και δεν ξένισε τίποτα κατά τη διάρκεια του setlist. Πολύ ωραία στιγμή τα back to back “In the Shadows” και “Running to the Edge”. Φανερά χαρούμενοι από την ανταπόκριση του κόσμου και το κλίμα στην Πλατεία Νερού, μια ώρα μετά οι Γερμανοί μας αποχαιρέτησαν στα ελληνικά, και το κοινό τους χειροκρότησε με μεγάλη ικανοποίηση για τον τρόπο που εξελισσόταν η βραδιά.
Ακριβώς στις 21:45, όπως είχε ανακοινωθεί και στο πρόγραμμα, οι Jinjer έκαναν την εμφάνιση τους με το “Perennial”, ξαφνιάζοντας με την επιλογή του. Στη συνέχεια επέλεξαν άλλο ένα κομμάτι από το “Micro” EP, το “Ape”, και συνέχισαν με πιο κλασικά κομμάτια τους από το “Wallflowers”, που έχει αγαπηθεί και πολύ στη χώρα. Αν και η Tatiana είναι πάντα εντυπωσιακή, με αυτές τις seamless μεταβάσεις στη φωνή της και την επιβλητική της παρουσία, θα έλεγα ότι η εμφάνιση της μπάντας ήταν πολύ ενορχηστρωμένη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θα ήθελα να τους δω να «τσαλακώνονται» παραπάνω, ώστε να συνδεθεί περισσότερο και το κοινό, αλλά ίσως αυτός δεν είναι και ο χαρακτήρας της μπάντας. Σε κάθε περίπτωση, ήταν μια πολύ καλή εμφάνιση, με μπόνους-έκπληξη την επιλογή και την ερμηνεία του “I Speak Astronomy”.
Η στιγμή που όλοι περιμέναμε είχε φτάσει, και οι Helloween ανέβηκαν στη σκηνή στις 22:30, σε ένα υπέροχα στημένο σκηνικό: τα ντραμς πάνω σε μια τεράστια κολοκύθα που φώτιζε εσωτερικά, και το πρώτο κομμάτι, το “Skyfall”, κάνει τον κόσμο να παραληρεί ήδη από τα πρώτα λεπτά. Η ανυπομονησία του κοινού ήταν ξεκάθαρη, και έμοιαζε σαν να εκτονώθηκε ξαφνικά όλη αυτή η ενέργεια που κρατούσε από το απόγευμα του Σαββάτου. Να πούμε σε αυτό το σημείο ότι ο ήχος ήταν κρυστάλλινος, κάτι που βοήθησε πάρα πολύ στη συνολική εμπειρία. Michael Kiske και Andi Deris έδειξαν το μεγαλείο τους επί σκηνής, με καταπληκτικά vocals και τρομερή διάθεση, αφού έβλεπαν ότι και ο κόσμος τους αποθέωνε. Με την προσθήκη του Kai Hansen, αυτού του φοβερού τύπου που όλοι αγαπάμε, ο κόσμος ενθουσιάστηκε. Άνθρωποι κάθε ηλικίας με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, παιδάκια στους ώμους των πατεράδων τους, μικροί και μεγάλοι τραγουδούσαν και ήταν στο 100% εκεί. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ συγκινητική, ακόμα και για κάποιον που δεν τρελαίνεται για τις «κολοκύθες».
Η μεγάλη βραδιά συνεχίστηκε με το καταιγιστικό “Eagle Fly Free”, όπου ο Kiske τα δίνει όλα, και τα visuals συνοδεύουν υπέροχα στις οθόνες, προσεγμένα και ταιριαστά με το κάθε κομμάτι. Ο Deris συνεχίζει με το “Mass Pollution”, σε ένα ακόμη μαζικό sing along με το κοινό, και η setlist συνεχίζει να βαράει αλύπητα με τον ύμνο “Future World”, όταν ανάβει και το πρώτο καπνογόνο, και ακόμα και ένα μέρος του κοινού που δεν είχε ξυπνήσει, αρχίζει να συμμετέχει και να σηκώνει τις γροθιές του ψηλά. Το κλίμα είναι πλέον πανηγυρικό, και ο κόσμος δεν μπορεί να χαλαρώσει καθόλου, αφού ακολουθεί το “I’m Alive” και οι φωνές όλων ενώνονται μαγικά. Τα vocals του Kiske είναι εντυπωσιακά, ούτε καν αυτό που λέμε «σαν να ακούς το CD». Η φωνή του ξεπερνάει κάθε προσδοκία και «σκίζει» τον Αθηναϊκό ουρανό στα δύο.
Η setlist των τιτάνων ήταν 2ωρη, κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος, οπότε έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας. Η συνέχεια μας επιφύλασσε ένα φανταστικό medley με τα “Metal Invaders”, “Victim of Fate” και “Gorgar”, και βλέπω κύματα κόσμου να χοροπηδάνε και να τραγουδάνε σε έκσταση. Με τα επόμενα δύο κομμάτια, από τα καλύτερα της δισκογραφίας τους, λύγισαν και τα σίδερα, με το “Ride the Sky” και την υπερ-κομματάρα “Heavy Metal is the Law” να ρίχνουν την Πλατεία. Η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς, ένα πολύ αγαπημένο μου κομμάτι, το “Forever and One (Neverland)” ακολούθησε σε μια ανατριχιαστική εκτέλεση από το αγαπημένο μας duo στα vocals, μια μπαλάντα που τεστάρει αν η καρδιά σου είναι από πέτρα. Μετά από αυτό το διάλειμμα που μας έριξε τόσο όμορφα, το “Best Time” αναλαμβάνει να ανεβάσει ξανά τους ρυθμούς στα ύψη. Στο “Dr. Stein” δε, ο κόσμος αρχίζει και πάλι να βγάζει κραυγές και να χορεύει χαρούμενος. Ο Hansen μας σκίζει ξανά την καρδούλα με το “How Many Tears”, ενώ εναλλάσσονται τα vocals ανάμεσα σε Kiske, Deris και Hansen.
Η μπάντα αποχωρεί προσωρινά από τη σκηνή, αλλά όλοι ξέρουμε πως θα ακολουθήσει encore – και τι encore. O Deris ανεβαίνει ξανά και χαρίζει μια πανέμορφη εκτέλεση του “Perfect Gentleman”, πριν έρθει η «καταιγίδα» με το ΕΠΟΣ “Keeper of the Seven Keys”. Οι «κολοκύθες» σε μια τεράστια στιγμή, και οι 7 πάνω στη σκηνή να μας δείχνουν πώς γίνεται να μην προδίδεις τις τόσες δεκαετίες καριέρας και να σέβεσαι το κοινό σου μέχρι και σήμερα, προσφέροντας αυτό που θα έπρεπε να προσφέρουν όλοι οι καλλιτέχνες: χαρά, συγκίνηση και ελπίδα. Και εκεί που λέμε δεν πάει άλλο, φτάσαμε στο peak, έρχεται και η τελευταία και μεγαλύτερη ανατριχίλα της βραδιάς με το “I Want Out” να ηχεί από άκρη σε άκρη, όλους μας να τραγουδάμε αγκαλιασμένοι με το χαμόγελο καρφωμένο, και να μην πιστεύουμε αυτό που ζούμε. Η Πλατεία Νερού έγινε κατακόκκινη από τα καπνογόνα, μέχρι και η μπάντα εξεπλάγη από αυτή την αδιανόητη ατμόσφαιρα που επικρατεί.
Τα λόγια δεν φτάνουν να περιγράψουν αυτό που ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε στην Πλατεία Νερού το Σάββατο, ελπίζω όμως να φτάσαμε όσο το δυνατόν πιο κοντά με αυτό το κείμενο. Ήταν μια συναυλία που θα την περιγράφουμε και στα παιδιά μας, αφού όλα τα συναισθήματα έφτασαν στο μέγιστο. Χαρά, δάκρυα συγκίνησης, ανατριχιαστικό το ότι τόσες γενιές – αναγκαστικά – διαφορετικές, συνδέονται για 2 ώρες τόσο πολύ και τόσο μαζικά, χωρίς να κρατάνε τίποτα πίσω. Πέρα από την τρομερή εμφάνιση των Helloween, θα κρατήσω για καιρό τα βλέμματα και τη συγκίνηση του κόσμου, τα παιδάκια που έφεραν οι γονείς τους για να μπουν σε αυτό το σύμπαν και που χάρηκαν με την ψυχή τους, και το μεγαλείο μιας μπάντας που πανηγυρίζει μαζί με το κοινό της με τον καλύτερο τρόπο. Ευχαριστούμε!
