Η πολυαναμενόμενη επιστροφή των Red Hot Chili Peppers στη δισκογραφία έχει όση αξία και ενδιαφέρον μπορεί να έχει ένα έλκηθρο τον Αύγουστο. Η τετράδα από το Los Angeles έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να μην μπορεί να ξεφύγει από την παγίδα μιας κακής mainstream βιομηχανίας που θέλει τις μουσικές τους να “πουλάνε” μόνο στις αίθουσες αναμονής κομμωτηρίων και fast-food …μπιτσόμπαρων που θέλουν να πουλήσουν κάνα σφηνάκι παραπάνω σε δεκαπεντάχρονα. To φετινό “The Getaway” δυστυχώς απευθύνεται μόνο στους φίλους της μπάντας (που ακολουθούν όπως και να έχει) αλλά κυρίως σε αυτούς που ακούνε μουσική από σπόντα.
Οι δεκατρείς συνθέσεις που αποτελούν αυτή τη κυκλοφορία, κινούνται πάνω-κάτω στην ίδια βαρετή συνταγή. Υπάρχουν κάποια μέτρια singles που θα καταλήξουν να σου γίνουν κλύσμα από το συνεχές airplay (“The Getaway”, “Dark Necessities”, “Goodbye Angels”), μα κατά τα’ άλλα, καθ’ όλη τη διάρκεια του album επικρατεί μια εντελώς απελπιστική και αδιάφορη κατάσταση. Γλυκόπικρες μα άνευρες μελωδίες (“The Longest Wave”, “The Hunter), ελάχιστες και κακόγουστες εντάσεις (“Detroit”, “This Ticonderoga”), καθώς και παρωδίες του παλιού καλού εαυτού τους (“We Turn Red”, “Sick Love”). Η παραγωγή του Danger Mouse θα μπορούσε να είχε ενδιαφέρον αν η μπάντα είχε σοβαρό υλικό για να δουλέψει. H συμβολή του Josh Klinghoffer στο “The Getaway” είναι από ελάχιστη έως μηδενική, αφού περιορίζεται σε χιλιοπερασμένα από effects ριφάκια κάπου στο βάθος. Ίσως μια συνεργασία με τον Omar Rodríguez-López (κολλητού του Flea) την επόμενη φορά να σώσει την κατάσταση…
Είναι κρίμα πάντως που οι Red Hot Chili Peppers παρά το γεγονός ότι είναι επαγγελματίες (και παιχταράδες) χαραμίζονται σε art pop σκουπιδάκια για τις μάζες, με αποτέλεσμα να καταλήγουν με μαθηματική ακρίβεια στο να είναι “μεγάλη” μπάντα με “μικρούς” δίσκους. Και δεν τους πάει καθόλου αυτή η κατάσταση.
Από την άλλη με το “The Getaway”, κατάφεραν να κάνουν συμπαθητικό το “I’m With You” του 2011. Κάτι είναι και αυτό.