Αλήθεια πόσες φορές έχει συμβεί να έχουμε την ευκαιρία ή την τύχη να δούμε τρεις μπάντες στην ακμή τους στη χώρα μας; Πόσες φορές έχουμε δει τρεις μπάντες τόσο διαφορετικές, αλλά ταυτόχρονα και τόσο ίδιες ως προς τη προσέγγιση τους στο rock n roll; Γενικότερα δεν έχουμε τέτοια τύχη, παρά μόνο σποραδικά για να μη πω και σπάνια, είτε θα βλέπουμε τη κάθε μπάντα ξεχωριστά, είτε καθόλου!
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Η 7η Φεβρουαρίου ήταν μια από αυτές τις σπάνιες ευκαιρίες που είχε το Αθηναϊκό κοινό να θαυμάσει τρία συγκροτήματα πραγματικά στο peak της δημιουργικότητας τους! Όταν την εμφάνιση τους στη σκηνή του Gagarin έκαναν οι Lord Dying, ήμαστε λίγοι και καλοί. Το συγκρότημα από το Portland, προσπάθησε να ζεστάνει το λιγοστό -ως εκείνη τη στιγμή- κοινό με το εκρηξιγενές μουσικό τους μείγμα από doom/sludge/thrash, όχι και άσχημα για τους Lord Dying, οι οποίοι έπαιξαν σε ένα κοινό το οποίο μάλλον ερχόταν για πρώτη φορά σε επαφή μαζί τους. Οι τύποι φάνηκαν να το διασκέδασαν, παρά τον άσχημα ήχο που είχαν και που έθαβε τα riffs τους!
Σχεδόν μισή ώρα μετά έδωσαν τη θέση τους στους τρελαμένους rockers από την Καλιφόρνια, οι οποίοι μόλις λίγους μήνες μετά τη πρώτη τους εκρηκτική εμφάνιση στη χώρα μας μας, ξανάρθαν και η χαρά μου ανείπωτη μιας και με έχουν κερδίσει από τότε! Χωρίς τα skate τους αυτή τη φορά, το τρίο από τη Καλιφόρνια τα διέλυσε όλα με το “crossover rock&roll” τους. Είπαμε, η βραδιά ήταν rock n roll και οι The Shrine είναι από τους πιο άξιους εκπροσώπους του και το απέδειξαν και με αυτή τους την εμφάνιση! “Zipper Tripper”,”Run The Night”, το καινούριο “Nothing Forever“, “Primitive Blast” ήταν μόνο μερικοί από τους ύμνους που εκτόξευσαν οι The Shrine. Ο κόσμος, που είχε αρχίσει σιγά σιγά να γεμίζει το χώρο, φάνηκε να γουστάρει και άλλη μια εκρηκτική εμφάνιση συγκαταλέγεται στο ενεργητικό τους!
Η ώρα όμως είχε περάσει και η στιγμή που οι περισσότεροι εκεί μέσα περίμεναν είχε φτάσει και οι αξιότιμοι κύριοι Bryan Giles, John Sherman, Aaron Beam και David Sullivan ή όπως τους ξέρουμε καλύτερα, Red Fang ανέβηκαν στη σκηνή με μόνο σκοπό να μας τρελάνουν! Τι και εάν το τελευταίο τους πόνημα το βρήκα σχετικά μέτριο, τα κομμάτια του live ακούγονται τέλεια! Οι τύποι είναι από τις καλύτερες μπάντες στη πιάτσα και το αποδεικνύουν σε κάθε τους ζωντανή εμφάνιση. Πάθος, ιδρώτας και σπασμένα πιατίνια! Ω ναι! Το συγκρότημα βγήκε με το “Hank Is Dead” και με τον πιο χάλια ήχο που έχω ακούσει σε συγκρότημα. Ευτυχώς όμως ο ήχος διορθώθηκε στη συνέχεια και μας επέτρεψε να τους απολαύσουμε για άλλη μια φορά σε ολόκληρη τη μεγαλοπρέπεια που τους αρμόζει! Οι αντιδράσεις του κοινού σε ολόκληρη την εμφάνιση των Red Fang ήταν οι αναμενόμενα γνωστές, δηλαδή ο ενθουσιασμός χτύπησε κόκκινο σε πολλά σημεία του live! Κάπου εδώ θα ήθελα να κάνω ειδική μνεία στον Bryan Giles κιθαρίστα της μπάντας για το μπλουζάκι Indian Handcrafts (τσεκάρετε) που φόραγε!
Το setlist τους ήταν απόλυτα μοιρασμένο στους δυο τελευταίους τους δίσκους, από το “Whales And Leeches” ακούστηκαν τα “No Hope “, “DOEN“, “Voices Of The Dead“, “1516”, “Crows In Swine“, “Blood Like Cream” και από το “Murder The Mountains” album τα “Hank Is Dead”, “Dirt Wizard”, “Number Thirteen”, “Throw Up”, “Malverde”, “Into The Eye” και “Wires”! To ντεμπούτο του συγκροτήματος εκπροσωπήθηκε από δύο μόνο κομμάτια, τα “Sharks” και το all-time-classic “Prehistoric Dog” που έκλεισε αυτή τους την εμφάνιση εν μέσω ενθουσιωδών χειροκροτημάτων και χαρούμενων προσώπων! Από τα κορυφαία lives της ιδιαίτερα καυτής συναυλιακής σεζόν που διανύουμε!