Αγαπητέ αναγνώστη, αν για οποιονδήποτε λόγο είχες σκοπό να πας στο live του περασμένου Σαββάτου και απέτυχες, ενώ ανήκεις στην κατηγορία του ‘με τρώει ο ώμος μου,πρέπει να σπρώξω κάποιον’, τότε προμηθεύσου ένα πακέτο χαρτομάντηλα και αφέσου στον κατακλυσμό συναισθημάτων. Μην το καταπιέζεις…καταλαβαίνω…
Ανταπόκριση: Lexi Lena Berzoes / Φωτογραφίες: Στέργιος Ανδρεάδης (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Για να είμαι ειλικρινής, πριν πάω σε live, πάντα κάνω μία μικρή έρευνα αγοράς σε σχέση με τις μπάντες που επρόκειτο να ακούσω, για να έχω μία γεύση και να είμαι ψυχολογικά προετοιμασμένη. Οι Lord Dying , είναι ένα doom/sludge συγκρότημα περί του οποίου λίγες ώρες νωρίτερα, είχα πλήρη άγνοια. Λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία λοιπόν, έρχεται δίπλα μου ένας θεόρατος ξανθός άντρας,παραγγέλνει ένα energy drink και το κατεβάζει μονοκοπανιά, με εμένα να τον χαζεύω -διακριτικά πάντα (όχι). ‘Σκληροπυρηνικός ο κύριος’, σκέφτηκα. Δεν πέρασε πολύ ώρα μετά τις 21.30 και ο ίδιος κύριος, -Μr. E.Olson- ανέβηκε στη σκηνή, έπιασε την κιθάρα του και ξετίναξε τις χορδές με βαριά,σκληρά και άκρως ενδιαφέροντα riff. Κάπου ανάμεσα στις πρώτες νότες , συνειδητοποίησα -για άλλη μία φορά- πόσο καλός έχει γίνει ο ήχος στο 8ball, γεγονός που μου έδωσε την ελευθερία να απολαύσω όλο το setlist από την αρχή μέχρι το τέλος, το οποίο μου ψιθύρισαν ως υποψία, ότι είχε μία χροιά Mastodon…Εσείς τι λέτε;
Άσχετα με τα γούστα του καθενός, όσο καλός μουσικός και να είσαι, αξίζει να παίζεις σε μία σκηνή όταν μεταφέρεις συναισθήματα στο κοινό σου. Καθ’όλη τη διάρκεια του live, και οι 3 μπάντες, έδιναν ένα θερμό vibe αδερφικότητας και επισήμαιναν, με κάθε δυνατή ευκαιρία, την χαρά τους που βρίσκονταν όλοι μαζί στο ίδιο tour… κατάλαβα αργότερα το γιατί.
Το ρολόι δείχνει 22.20 και την εμφάνισή τους στο stage κάνουν οι Καλιφορνέζοι The Shrine, φέρνοντας έναν psychedelic rock ‘n’ roll ήχο στο προσκήνιο (με γενναίες δόσεις punk), ανεβάζοντας παλμούς και δίνοντας ένα πολύ καλό ζέσταμα-έναυσμα για μερικά καλά σπρωξίδια. Η ενέργεια του Josh Landau, κιθαρίστα και τραγουδιστή των The Shrine, ήταν ακραία ανεβασμένη και σταθερή μέχρι και το τελευταίο λεπτό, δίνοντας λίγη περισσότερη έμφαση σε τραγούδια όπως το ‘Zipper Tripper’ και ‘Nothing Forever’. Αν και υπήρξαν τεχνικά προβληματάκια με τον drummer, το κοινό δεν έδειχνε να ιδρώνει καν για την μικροκαθυστέρηση, την οποία έσωσε και κάλυψε αξιοπρεπέστατα ο Josh. Ομολογώ πως το κοπάνημα που έπεφτε στα τύμπανα, το ένιωθες να διαχέεται παντού στον χώρο, ώσπου περίπου 40 λεπτά αργότερα, οι The Shrine, παρέδωσαν την σκυτάλη στο μεγάλο φαβορί (drum roll), τους Red Fang.
Έχοντας στο νου μου πως οι headliners έρχονται 2η χρονιά back-to-back στη Θεσσαλονίκη, περίμενα ένα 8ball γεμάτο αλλά με ελευθερία κινήσεων… που αυτό ήταν και η τελική εικόνα. Η συμπίεση επιτεύχθηκε στις 23.20, την στιγμή που ο Aaron Beam ανέβηκε στη σκηνή, χαιρετώντας θερμά όλους εμάς και χωρίς πολλά πολλά ξεκίνησε να μπαίνει στο ψητό με το ‘Hank is Dead’ προκαλώντας πανικό στο κοινό, που είχε πλέον συγκεντρωθεί για σοβαρό headbanging και ανελέητο σπρώξιμο. Εννοείται πως την τιμητική τους είχαν τα crowd surfing, οι ιπτάμενες μπύρες και οι λεβέντικες ζεμπεκιές όσων εκτοπίζονταν από το pit. Απίστευτη εντύπωση μου έκανε και -hat’s off στον ηχολήπτη- το τραγικά πετυχημένο και καθαρό echo, που έδινε άλλο χρώμα στην ήδη αξιόλογη φωνή των Aaron Beam και Bryan Giles. Άλλη μία όμορφη στιγμή, ήταν αυτή που, αν προσέξατε, την ώρα που έπαιζε ο Aaron, αντί να γλιστρήσει τα δάχτυλά του πάνω στα τάστα, άφησε το ίδιο το μπάσο να κάνει την κίνηση, αφήνοντας με με την καρδιά στο στόμα (γιατί εννοείται πως εκείνη τη στιγμή ψάρωσα εξευτελιστικά εύκολα).
Γροθιές στον αέρα, αγκώνες στα πλευρά του διπλανού,crowd surfing του crew και των μελών των υπόλοιπων καλλιτεχνών, ακατάπαυστη ενέργεια και ένα πολύ καλό performance από τους Red Fang (των 70 λεπτών), έκαναν κομμάτια σαν το ‘Wires’, ‘Throw Up’ και ‘Sharks’ να ξεσηκώσουν ένα πλήθος το οποίο στο τέλος, ανταμοίφθηκε με μία noble και σπάνια πλέον κίνηση. Αφού λοιπόν ο Aaron μας ανακοίνωσε το τέλος του setlist, έχοντας ήδη ευχαριστήσει στα ελληνικά για την παρουσία μας στο live, ένας-ένας τα μέλη των Red Fang, high fiv-αραν τους fans, δείχνοντας πως ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από την arena, δεν κάνει τη διαφορά. Η επιβεβαίωση ήρθε ελάχιστα λεπτά αργότερα, όπου τα αυτόγραφα μοιράζονταν σα καραμέλες και οι φωτογραφίες έβγαιναν με το ίδιο πλατύ χαμόγελο και ευχάριστη διάθεση για όλους. Για αυτά και μόνο, RESPECT στους κοκ-κυνόδοντες!
Setlist: Hank Is Dead, Voices Of The Dead, DOEN, Throw Up, No Hope , Number Thirteen, Dirt Wizard, Sharks, 1516, Into The Eye, Malverde, Crows In Swine, Blood Like Cream, Wires, Bird On Fire, Good To Die, Prehistoric Dog