Extreme metal βραδυά στο Κύτταρο. Απλά. Δεν έχει εξυπνάδες και χαριτωμενιές εδώ. Πάμε παρακάτω.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
20:00 σκάνε επί σκηνής οι Necrohell και το ταξίδι στην νορβηγική εποποιία των 90’s ξεκινάει. Corpsepaint, ανάποδοι σταυροί, κυκλωτικό επαναλαμβανόμενο riffing με blastbeats, παγωμένες μελωδικές γραμμές και τα οικεία γερακίσια φωνητικά… Όλα όσα αγαπήσαμε στο νορβηγικό black είναι εδώ και ο κόσμος δείχνει να μπαίνει εύκολα στο νόημα. Πρώτο live και η μπάντα εμφανίζεται απρόσμενα δεμένη, μας ταξιδεύει σε άλλες εποχές για κανά μισάωρο και κατεβαίνει από τη σκηνή χωρίς να αρθρώσει λέξη.
Την σκυτάλη παίρνουν οι Necrovorous και το στιβαρό death metal τους δε σηκώνει πολλά. Με αυτή την έμφυτη χαλαρότητα που υπήρχε στο παλιό καλό death, τα παιδία δε δυσκολεύονται καθόλου να κερδίσουν τον κόσμο. Ασταμάτητο headbanging, ογκώδεις κιθάρες, χειμαρρώδες drumming, και πάνω από όλα τα πιο γαμάτα, άρρωστα, έρποντα μέρη που ακούσαμε εκείνη τη μέρα… Πραγματικά αυτό έκανε όλη τη διαφορά σε αυτούς τους τύπους: Όταν ρίχνανε τις ταχύτητες και ο κιθαρίστας άρχιζε αυτές τα διεστραμμένα lead, πραγματικά μύριζες την σαπίλα στο χώρο. Άξιοι!
21:30 και οι Θεσσαλονικείς της ημέρας καταλαμβάνουν την σκηνή. Power trio, γυμνόστηθος τραγουδιστής και αηδία. Αηδία όμως, έτσι; Βέβαια όταν μιλάμε για death metal, αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Και οι Nocturnal Vomit είναι full ψαρωτική μπάντα. Από τις γκριμάτσες του τραγουδιστή μέχρι τα blasts του drummer και τα δεύτερα του μπασίστα, οι τύποι επί σχεδόν μία ώρα σκορπάνε φρίκη και αποστροφή. Το ότι είναι power trio δίνει κάτι το πιο ευθύ και πρωτόγονο στον ήχο τους, και αυτό με τη σειρά του τους κάνει πραγματικά επιθετικούς και ακραίους. Ειλικρινά, αν έχετε ξεχάσει ότι ένα metal live μπορεί να είναι αυθεντικά απειλητικό και τρομακτικό οι Nocturnal Vomit πολύ εύκολα θα σας το θυμίσουν.
Και πάμε Ravencult…Προσφάτως ξαναδιάβαζα μια συνέντευξη του Στέφανου όπου έλεγε ότι θεωρεί το καθαρό thrash υγιή επιλογή για μπάντα που παίζει ακραίο metal. Πόσο μεγάλη αλήθεια…Αυτό το πράγμα εκείνο το βράδυ απέδειξε περίτρανα του λόγου το αληθές, γιατί το υλικό των Ravencult είναι ακραίο, είναι σκοτεινό, είναι επιθετικό, και ταυτόχρονα groovάρει με έναν τρόπο που σπάνια βρίσκεις σε αμιγώς black metal μπάντα. Είναι απόλαυση να τους βλέπεις να αποδίδουν live βρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε. Φαντάζομαι ότι δεν περιμένετε εμένα για να σας πω ούτε ποιοι είναι οι Ravencult, ούτε τι live κάνουν.
Μα με το που βγήκαν οι τύποι άρχισαν τα stage dives! Φοβερός ήχος, κιθαρίστας που άνετα μόνος του ακουγόταν σαν τρεις, μπασίστας που όργωνε, drummer που ζούσε το κάθε γαμημένο χτύπημα…Και όλα αυτά με μια απίστευτη χαλαρότητα και σιγουριά που αντικατοπτριζόταν πλήρως στο τρόπο με τον οποίο ο τραγουδιστής – Mercyful Fate ρε! – ξέρναγε τα μέρη του. Θα τους έλεγα επαγγελματική μπάντα, αλλά δε θα το κάνω γιατί αυτό μου βγάζει μια δημοσιουπαλληλίλα που δεν έχει καμία σχέση με το πάθος που έχουν. Θα πω απλά ότι αν ήταν Σουηδοί οι Νορβηγοί άνετα θα σκάγαμε όλοι 30άρια για να τους δούμε, και την Κυριακή το εισιτήριο ήταν μόλις 6 ευρώ…
Και αυτό. Τελείωσε η extreme metal βραδυά στο Κύτταρο. Και γάμησε. Ούτε εδώ έχει εξυπνάδες. Καληνύχτα.