Kατηφορίζοντας το βράδυ της Παρασκευης προς το ΑΝ δεν υποψιαζόμουν την ήττα που θα πάθαινα! Όταν μπαίνεις στο μαγαζί και από τα ηχεία ακούγονται 1000mods σκέφτεσαι ότι όλα θα είναι όπως πρέπει!
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Ήλια Μεγαλιού
Headquake
22:15 και οι γερόλυκοι Headquake καταλαμβάνουν τη σκηνή και φρόντισαν να ζεστάνουν το λιγοστό κοινό με το απλό και απέριττο rock τους!Καλη σκηνική παρουσία και δεμένοι σαν μια γροθιά κέρδισαν το χειροκρότημα του κοινού! Ειδικη μνεία στη μπασίστρια η οποία κυριολεκτικά μου έσκισε τα σωθικά! Είναι κρίμα που αυτή η μπάντα δεν είναι περισσότερο ενεργή και στο δισκογραφικό τομέα αλλά και στις ζωντανές εμφανίσεις. Μετά από 45 πρείπου λεπτά μας άφησαν με τις καλύτερες των εντυπώσεων!
Radar Men From The Moon
Οι “ιπτάμενοι” Ολλανδοί Radar Men From The Moon ανεβαίνουν στη σκηνή του ΑN κατά τις 23:15 και το διαγαλαξιακό έπος αρχίζει! Η τελευταία δισκογραφική απόπειρα των Ολλανδών ονόματι “Echo Forever” έχει την τιμητική της (μη μου ζητάτε τώρα ολόκληρο set list, γιατί κυριολεκτικά και μεταφορικά το πνεύμα δεν βρισκόταν σε αρμονία με το σώμα).
Η μπάντα δεν χάνει νότα, είναι απλά αψεγάδιαστοι. Τα κομμάτια αποκτούν μια αύρα διαφορετική επάνω στο συναυλιακό σανίδι , για την ακρίβεια ζωντανεύουν, ναι διάολε αυτή είναι η κατάλληλη λέξη για να το περιγράψει κανείς, ζωντανεύουν και σε γραπώνουν μονομιάς από το λαιμό, σε κάνουν υποχείριο τους και εσύ απλα άλλωτε χτυπίεσαι και άλλωτε να λικνίζεσαι στους ρυθμούς που προστάζουν αυτοί οι 3 τύποι, που μάλλον είναι από άλλο πλανήτη όπως ακριβώς λέει και το όνομά τους. Η χρήση των visual effects απλά μεγαλώνει την όλη εμπειρία και σε tripαρει ακόμα περισσότερο. Το συγκρότημα είναι απλά στο ‘κόσμο΄ του και σίγουρα δείχνει να το ευχαριστιέται όπως και οι λιγοστοί παρευρισκόμενοι.
Κατά τις 00:25 η μουσική ονείρωξη έλαβε τέλος και το αστρόπλοιο των Radar Men From The Moon προσγειώθηκε ξανά στο AΝ,κάνοντας μας μάταια να περιμένουμε για κάποιο encore, όχι επιτακτικά αλλά σίγουρα θέλαμε και κάτι παραπάνω. Tα φώτα άναψαν και πήρα το δρόμο του γυρισμού με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο πάνω μου που όμοιο του δεν είχα ποτέ ξανά.
Υ.Γ. Κάποιος να φέρει επιτέλους τους Earthless…