Τρίτη κυκλοφορία για τους R.I.P. μέσα σε τέσσερα χρόνια, οι οποίοι φαίνεται να έχουν πατήσει ακόμα περισσότερο γκάζι σε σχέση με τις προηγούμενες.
Για όσους έρχονται πρώτη φορά σε επαφή μαζί τους να πω πως είναι ένα συγκρότημα από το Portland το οποίο καλεί την μουσική που παίζει street doom. Τι σημαίνει αυτό; Βαριές και downtuned κιθάρες, mid-tempo μπίστημα, καγκουροράπ γκριλιέρες στα δόντια, πέτσινα, φωτιές, κινήσεις κατς και διάφορα άλλα βρώμικα. Ηχητικά βρίσκονται πιο κοντά στις πιο γρήγορες στιγμές των St. Vitus (εποχής Hallow’s Victim) αλλά και Pentagram της εποχής των δύο πρώτων δίσκων. Μέσα στο χαρμάνι τους βέβαια μπαίνουν κι άλλα στοιχεία όπως τα lead και το απλό ροκενρόλ των KISS, οι ανάποδες γκρούβες του grunge (εννοώ TAD και Mudhoney πιο πολύ) αλλά εννοείται και stoner στα πιο επιθετικά και doom του παρακλάδια.
Όσοι λίγοι τους είδαμε στο Death Disco πέρσι το Μάιο ξέρουμε ότι πρόκειται για ένα συγκρότημα σε πολύ καλή φόρμα και σε αυτό φαίνεται να βοηθάει η αλλαγή του ντράμερ τους. Στον νέο δίσκο έχουν χαθεί οι πιο υπνωτικές επαναλαμβανόμενες στιγμές που αντικαταστάθηκαν από πιο επιθετικά και γρήγορα σημεία. Αυτό φαίνεται ειδικά στο δεύτερο Judgement Night το οποίο νομίζω μας το είχαν κεράσει εκείνο το βράδυ ως δείγμα της επερχόμενης τότε κυκλοφορίας.
Νομίζω πως το επίτευγμα των R.I.P. στον νέο τους δίσκο είναι ότι έχουν εξελίξει και ραφινάρει (sic) τον ήχο τους σε σχέση με το προηγούμενο τους πόνημα και πως αντί να ψάχνουν νέες κατευθύνσεις εμβαθύνουν και δουλεύουν ακόμα περισσότερο τις υπάρχουσες (το horror, το sleaze και την καγκουριά) όπως φαίνεται στο εισαγωγικό κομμάτι (Streets of Death) αλλά και στο ορχηστικό Buried Alive.
Αν απέφευγαν και τα φτηνά κολπάκια προώθησης της δουλειάς τους στα κοινωνικά δίκτυα πιστεύω θα μαζευόταν λίγο και ο χίψτερ χαρακτηρισμός που μάλλον δικαίως τους έχει αποδωθεί. Αλλά στο κάτω κάτω της γραφής από πότε έγινε κακό να είσαι και λίγο καραγκιόζης, ΡΟΚ δεν ακούμε;
Καταλήγοντας, θα πρότεινα σε όποιον έχει βαρεθεί να ακούει συνεχώς ριφ με ανοιχτές χορδές ή θέλει να ακούσει μια διαφορετική προσέγγιση στον doom ήχο ή αν, κατά τους R.I.P., θέλει να χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα, να ακούσει το Dead End αλλά και τους προηγούμενους δίσκους της μπάντας.