Οι Τρίτες, αν μη τι άλλο, είναι λιγάκι δύσκολες για live. Λίγο το ότι είναι μεσοβδόμαδο, λίγο το ότι έχει full live αυτή τη περίοδο, λίγο το ότι οι R.I.P. είναι ένα σχετικά άγνωστο συγκρότημα, μαζευτήκαμε ελάχιστοι και μου θύμισε την αλησμόνητη εμφάνιση των The Shrine στο Six Dogs, πριν από μερικά χρόνια, που ήμασταν καμιά 20 αριά νοματαίοι!
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Παρ’ όλο των ελαχίστων που μαζευτήκαμε, οι Knock Nevis δε δυσκολεύτηκαν ιδιαιτέρως να κάνουν τα κεφάλια μας να πηγαίνουν πάνω κάτω με το rock n roll τους. Σταθερά καλή πλέον η τριάδα, γέμισε το χώρο με τα riffs της, το δυνατό της drumming, που σε συνδυασμό με τις βρώμικες μπάσο γραμμές, δημιουργούν ένα καταιγιστικό rhythm section με τα “άξεστα” φωνητικά να δονούν το χώρο.
Αφού οι Knock Nevis μας ζέσταναν για τα καλά, οι Bus μας αποτελείωσαν, καθώς πλέον το συγκρότημα έχει περάσει σε άλλο επίπεδο, αφού διαπίστωσα πως ήταν πολύ καλύτεροι σε σχέση με το release του δίσκου τους πριν από μερικούς μήνες. Οι τύποι ξέρουν πώς να προκαλούν το χάος στις ζωντανές τους εμφανίσεις, είναι doom, είναι stoner rock, είναι heavy metal, είναι τα πάντα και τα συνδυάζουν με χαρακτηριστική ευκολία. Με ύμνους όπως τα “You Better Come In You Better Calm Down”, “I Buried Paul”, “The Hunt”, “Into The Night”, “Lucifer”, “Moonchild”, το ερωτικό ”Evil Eyes”, “This King” από το καινούργιο δίσκο, το “Fallen”, τη μοναδική παρουσία τραγουδιού από το ντεμπούτο τους και το “First Life Suicide”, το οποίο αποτελεί απομεινάρι της τελευταίας τους δουλειάς, δε γίνεται να μη περάσεις καλά, να μη πιάσεις την air guitar σου και να μη τραγουδήσεις τους στίχους. Το συγκρότημα δίνει full ενέργεια επί σκηνής, χύνοντας πολλά κιλά ιδρώτα και σε κάνει να περνάς καλά, ε δεν θέλεις κάτι παραπάνω από ένα live και η αλήθεια είναι πως αν τελείωνε εδώ η βραδιά δε θα μέναμε παραπονεμένοι, αλλά είχαμε και συνέχεια!
Οι R.I.P., γρήγορα γρήγορα ανέβηκαν στη σκηνή και έκαναν το δικό τους σαματά και βάλθηκαν να ξεπεράσουν την ισοπεδωτική εμφάνιση των Bus και σε σημεία το κατάφεραν αρκετά καλά. Το βιογραφικό τους λέει ότι παίζουν street doom, αλλά αυτό που αντίκρισα ήταν μια πάντα full heavy metal επί σκηνής με όλα τα υπέρ και τα κατά. Πάντως ήταν διασκεδαστικοί με τον τραγουδιστή τους να έχει κοπιάρει στα πάντα τον κύριο Bobby Liebling των Pentagram, από τη σκηνική παρουσία ως το μουστάκι που είχε ο θείος σε παρελθόντα έτη, αλλά και το καλό είναι ότι ο τραγουδιστής των R.I.P. τον κοπιάρει καλά και με σεβασμό. Το καλό είναι ότι οι R.I.P. γούσταραν τρελά που βρίσκονταν στη σκηνή και ευτυχώς δεν επηρεάστηκαν από την έλλειψη του κόσμου! Το μόνο άσχημο στην εμφάνιση τους είναι ότι ίσως στα live τους να χρειάζεται και μια δεύτερη κιθάρα για να γεμίζει λίγο τον ήχο τους!
