To Empire είχε κατακτήσει διαμέσου της δύναμης του MTV τον κόσμο. Η επιτυχία των Queensrÿche ήταν καθηλωτική, τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και σε εμπορικό επίπεδο. Οι πόρτες της καταξίωσης ήταν ορθάνοιχτες για τη μπάντα από το Seatle, με το Empire να τους τοποθετεί στον κολοφώνα της δόξας τους.
Όταν ο διάδοχος του κυκλοφορούσε, το πεδίο της μουσικής και όχι μόνο ήταν πλέον πολύ διαφορετικό. Το Promised Land γεννιόταν στα χρόνια της γιγάντωσης του grunge και το λίκνο του ήταν η ίδια του η πόλη.
Το 1994, ο πιο εσωστρεφής δίσκος τους έβλεπε επίσης το φως σε ένα κόσμο που ελάχιστα θύμιζε εκείνον του 1990. Ο διπολισμός του Ψυχρού Πολέμου κείτονταν στα ερείπια του Ανέμου της Αλλαγής. Ο “Ελεύθερος κόσμος” ήταν πλέον νικητής και στην επικράτεια του άνηκε και το στρατόπεδο των ηττημένων αντιπάλων του. H γη της επαγγελίας ήταν για πολλούς πλέον πραγματικότητα.
Αν και ο απόηχος του Empire δεν είχε καταλαγιάσει ακόμα, οι προθέσεις της μπάντας έδειχναν τη διαδρομή για ένα διαφορετικό, από τον πιο ευπώλητο δίσκο, δρόμο. Ολόκληρη η καριέρα τους άλλωστε ήταν συνυφασμένη με την εγρήγορση ακόμα και αν ο κάθε δίσκος στεφόταν επιτυχημένος, το ύφος δεν έπρεπε να μένει στάσιμο, οι αλλαγές ήταν συνώνυμες με τη προσωπικότητα της μπάντας.
Μετά το Operation: Μindcrime, οι κοινωνικές ανησυχίες επιστρέφουν πιο πικρές και εσωτερικευμένες ως πικρό βίωμα που φαίνεται παράταιρο με την ευφορία των πρώιμων 90’s.
Η άλλη πλευρά του θριάμβου και το σκοτεινό κάτοπτρο της επιτυχίας εξιστορούνται σαν αναμνήσεις που στοιχειώνουν τη μπάντα. Μελαγχολικό και συνάμα οργισμένο ακούγεται σαν εξομολόγηση που αποζητά τη κάθαρση.
Αξέχαστα τραγούδια σαν το ομώνυμο, το Bridge, το Someone Else (που πρέπει να είναι το πιο συγκλονιστικό κομμάτι που έχει συγγράψει η μπάντα ), η φωνή του Tate βρίσκει βάλσαμο μόνο στις λιτές μελωδίες του πιάνο και το υπαρξιακό ερώτημα που θέτει ο δίσκος στο κλείσιμο του παραμένει αξέχαστο και διαχρονικά αναπάντητο.
Γενικά ο ήχος του επιστρέφει στο προοδευτικό metal το οποίο βρίσκεται σε άμεση συνομιλία με τους Pink floyd, συγκρατημένος πειραματισμός (ευρεία χρήση του σαξοφώνου) στοιχεία πιο κάνουν πιο έντονα τα συναισθήματα που διαπερνούν κάθε νότα του δίσκου. Δεν επηρεάζεται από το επελαύνον grunge αλλά υπάρχει μια αδιόρατη συγγένεια με το κλίμα της εποχής. Αν και δεν προσπαθεί να συντονιστεί με τις αλλαγές, μονό παράταιρο δεν ακούγεται ως προς αυτές.
Εδώ, το προοδευτικό metal που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80 βρίσκει την πιο ώριμη στιγμή του και ίσως την τελευταία. Και το παράδοξο; Την ώρα που οι Dream Theater εισέρχονταν με πάθος στα 90’s προκειμένου να το ανανεώσουν, οι Ryche ετοιμάζονταν να το εγκαταλείψουν για περιπέτειες προς άλλους προορισμούς.
Παρότι δεν κατάφεραν να αγγίξουν ποτέ τις πρώτες τους φάσεις, μέχρι και το Promised Land έμειναν ως επί το πλείστον σε σεβαστά επίπεδα σύνθεσης. Μέχρι που η διχοτόμηση της μπάντας επήλθε και οι δυο εχθρικές μεταξύ τους πλευρές αναδιπλώθηκαν από το καινοτόμο πνεύμα για να ανακαλύψουν, με άλλα πρόσωπα, τον παλιό ήχο της μπάντας και να τον προσφέρουν σαν ξαναζεσταμένο φαγητό.
Αυτός όμως δεν βρίσκεται πλέον στο σήμερα, ανήκει στη γη της επαγγελίας που εξ ορισμού είναι απροσέγγιστη. Το Promised Land κλείνει ένα τεράστιο κεφάλαιο με εμφατικό τρόπο. Είναι ένας από καλύτερους δίσκους των Ryche, του metal αλλά και της μουσικής γενικότερα.