O δίσκος που έφερε την δική του επανάσταση στο χώρο της metal μουσικής (και όχι μόνο) είναι το Operation: Mιndcrime, το οποίο εξιστορεί την πικρή ιστορία ενός νέου που στη προσπάθεια του να ανατρέψει το κραταιό σύστημα πέφτει θύμα όσων πρεσβεύουν τη λύση στα ιδανικά του.
Ο δαιμονικός Dr. Χ καταφέρνει να χειραγωγήσει τον Nikki, ο οποίος θύμα των εθισμών του, γίνεται άβουλο ενεργούμενο των δολοφονικών σχεδίων του αρχηγού. Με τακτικές που θυμίζουν τις αντίστοιχες των ασσασίνων, o Νikki δολοφονεί ανθρώπους που σύμφωνα με το αρχηγικό πλάνο ο εκκαθαρισμός τους θα ευνοήσει τους στόχους της οργάνωσης. Ο Nikki δολοφονεί μέχρι και τη γυναίκα που αγαπά και αποτελεί το βάλσαμο του στην κινούμενη άμμο που κάθε βήμα του τον βυθίζει βαθύτερα μέχρι που στο τέλος χάνει τα λογικά του.
Στη κλίνη του νοσοκομείου αρχίζει να θυμάται σιγά σιγά, οι αναμνήσεις ξεπροβάλλουν από την ομίχλη που είχαν χαθεί, εμφανίζονται μπροστά του και τις διηγείται σε εμάς. Κομμάτι με κομμάτι ανασύρει τη ζωή του από τα συντρίμμια στα οποία κατέληξε υπακούοντας σε σχέδια που μάλλον δεν ασπάστηκε ποτέ.
Στο Operation: Μindcrime, ο Ψυχρός πόλεμος και ο παροξυσμός που παρήγαγε είναι το υπόβαθρο που στήνεται η ιστορία. H τρέλα του πυρηνικού ολέθρου και ο αναγεννημένος κομμουνιστικός κίνδυνος του Ronald Reagan, αποτελούν τη τοιχογραφία μιας εποχής που θα έσβηνε λίγο μετά πολύ απότομα.
Μπορεί να μη κατονομάζεται αλλά ο νεοφιλελεύθερισμός είναι παρών και οι επιπτώσεις του στη κοινωνία είναι εμφανείς στη εδραίωση του συστήματος που γέννησε η δεκαετία του ’80. Το ατομικό συμφέρον κατισχύει σε ένα κόσμο που γίνεται σκληρότερος κατάφορτος από μανιχαϊστικά διλήμματα σε ένα ακραίο ανταγωνισμό που ευνοεί όμως μόνο μια ισχνή μειοψηφία.
Το Operation: Mindcrime δεν θα ήταν όμως τίποτα χωρίς τη μουσική που κάνει κάθε τραγούδι ένα συγκλονιστικό επεισόδιο από τη ζωή του Nikki μια αλησμόνητη εμπειρία για τον ακροατή. Τραγούδια όπως το Suite Sister Mary, το Mission, το ομώνυμο και χωρίς διακρίσεις όλα μαζί τα κομμάτια είναι το δικό μας βλέμμα στη τραγωδία που εκτυλίσσεται και η σπάνια φωνή του Geoff Tate εξιστορεί. Εδώ επίσης η μεγαλοφυία του κιθαρίστα Cris DeGarmo φθάνει στο απόγειο της και και η μπάντα από κοινού διάγει τις καλύτερες στιγμές της.
Δεν ξέρω αν χαρακτηρισμοί όπως αυτοί που προκρίθηκαν στο παρελθόν όπως “intelligent metal”, “οι Pink Floyd του metal¨” ανταποκρίνονται στη περιγραφή του δίσκου, δεν ξέρω αν υπάρχουν λόγια για ένα αριστούργημα που δεν θα παλιώσει ποτέ. Η σημαντικότερη στιγμή των Queensrÿche (όχι πως τα άλλα της κλασικής περιόδου είναι υποδεέστερα), αναμφίβολα συγκαταλέγεται μέσα στις πέντε κορυφαίες στιγμές του metal και σίγουρα συνιστά ένα έργο που ο προβληματισμός που προσφέρει δεν απαντάται παρά σπάνια.