Το Σάββατο που μας πέρασε, είχε έρθει η στιγμή να δούμε επιτέλους και αυτή την ενσάρκωση των Queensrÿche, αφού προηγουμένως είχαμε απολαύσει τον Geoff Tate, λίγους μήνες πριν.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (περισσότερες εδώ)
Τη βραδιά άνοιξαν οι Meden Agan. Το συμφωνικό τους metal έχει εξαιρετικές μελωδίες και απ’ότι φάνηκε ήταν ό,τι πρέπει για την προθέρμανση του κόσμου. Παίζοντας τραγούδια από όλη τη δισκογραφία τους αλλά και από τον τελευταίο τους δίσκο “Catharsis” του 2018, άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις, κάτι που φάνηκε και στις αντιδράσεις του κοινού. Συγκεκριμένα, ακούσαμε τα “The Purge”, “Veil of Faith”, “Cleanse Their Sins”. “Whispers in the Dark”, Everlasting Pain”, “Embrace the Sorrow”, “Lustfull Desires” και “Weaver of Destiny”.
Είχε έρθει η ώρα για τους Queensrÿche όμως. Άγγλοι στο ραντεβού τους, στις 22:00 πάτησαν τη σκηνή, αρχίζοντας με το “Blood of the Levant” από τον τελευταίο τους δίσκο “The Verdict” και συνέχισαν με το “I am I” από το “Promised Land”. Ο κόσμος ήταν ενθουσιώδης, ειδικά στα παλιότερα κλασσικά κομμάτια, όπως αναμενόταν φυσικά. Ο La Torre δεν άφησε πολλά περιθώρια αμφιβολίας, αν είχε κάποιος ακόμα αμφιβολίες δηλαδή, αφού η φωνή του βρισκόταν σε εξαιρετική κατάσταση. Πέρα από τις οκτάβες που ανεβοκατέβαινε όμως, έχει και αυτή τη χροιά που απλώς ταιριάζει με όλο το υλικό της μπάντας.
Ακούσαμε “Sileny Lucidity”, “Empire”, “Eyes of a Stranger”, “Operation : Mindcrime”, “The Mission”, “Jet City Woman”, “Queen of the Reich” και πραγματικά ήταν ξεκάθαρο πως ο La Torre δεν βρίσκεται εκεί σαν αντικαταστάτης. Χρειάζεται κάτι παραπάνω από ικανές φωνητικές δυνατότητες για να κάνεις τέτοιους ύμνους κτήμα σου. Ακούγοντας τον, θα ήθελα να ήξερα τι θα μπορούσε να είχε κάνει με τους Crimson Glory. Εν κατακλείδι, οι Queensryche απέδειξαν ότι εκτός από ιστορικό παρελθόν έχουν και ηχηρό παρόν. Εις το επανιδείν λοιπόν.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ