Το show το βράδυ της Πέμπτης ήταν μια μουσική εμπειρία που ξεκίνησε από τα ’60s και από το psychedelic-acid του Morison, πέρασε στο επιβλητικό post punk των Joy Division, και άγγιξε μέχρι και το αρμονικό noise, ’90s alternative rock των Jesus and Mary Chain, και αν κάτι από όλα αυτά σου λέει κάτι και ήσουν απών…. μαλακία σου!
Aνταπόκριση: Γιάννης Πατρώνας / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου (περισσότερες εδώ)
Στις 20:00 λοιπόν ανοίγουν οι πόρτες και μόλις μία ωρίτσα μετά, ήδη κόσμος έχει μαζευτεί μπροστά στο πεζοδρόμιο του Death Disco απολαμβάνοντας την τελευταία περιπτερόμπυρα, μουρμουρίζοντας διάφορα, ανά πηγαδάκια. Οι The Steams ανεβαίνουν on stage όταν πια έχει φτάσει η στιγμή και κάνοντας τα προκαταρκτικά (κουρδίσματα, ένα γρήγορο line check κλπ) και σαν μια πρόσκληση, “μια ανακοινωση” της έναρξης του show αμέσως συγκεντρώνουν τον κόσμο εντός του μικρού μεν ζεστού μαγαζιού στα άκρα του Ψυρρή. Ο κόσμος ήταν νομίζω ο αναμενόμενος, εννοώντας ούτε λίγος ούτε πολύς, μιας και η ανάπτυξη της ελληνικής σκηνής πάνω στο θέμα περιορίστηκε μόνο σε δύο καλλιτέχνες. Εκφραστές και εμπνευσμένοι από τη δεκαετία των ’60s οι The Steams ξεκίνησαν το set τους και αναπτύχθηκαν, αναμιγνύοντας εξαιρετικά acid και psychedelic rock, δημιουργώντας πλήθος εικόνων και συναισθημάτων. Πραγματικά, και ο ήχος το επέτρεπε, αφού ήταν καλός, αλλά και η σύνθεση και η πρόοδος του σετ, σε έκανε να αισθάνεσαι μεγάλους κύκλους και λίγες αλλά ιδανικές εναλλαγές στα μουσικά θέματα, διαμορφώνοντας έτσι ένα ήρεμο κλίμα, γαλήνιο. Με αυτό σα βάση, το άκουσμα της φωνής, το οποίο είχε ιδιαίτερο χαρακτήρα λίγο λυρικό θα έλεγε κανείς λίγο σαν κατάθεση άποψης παρά σαν απαγγελία στοίχων απλώς, δημιουργούσε μια “ευαισθησία” στα πράγματα, στο μαγαζί ολόκληρο, στον κόσμο, ο οποίος πολλές φορές φάνηκε να συνάδει με την αρμονία και την ευαισθησία αυτή ακούγοντας απλά σιωπηλός ακόμα και στο πιο αμυδρό και γλυκό παίξιμο. Έτσι έφτασαν μέχρι το τέλος τους, αναβιώνοντας όμορφα, μέσα από τις συνθέσεις τους ένα σημαντικό κομμάτι των ’60s με πιο προσωπικό και σύγχρονο χαρακτήρα, για να δώσουν τη σειρά τους στους Psychedelic Trips to Death.
Οι τελευταίοι, εκφραστές πιο πολύ επόμενων δεκαετιών, αποτέλεσαν πραγματικά και την κορύφωση της έντασης της βραδιάς μέσα απ το επαναλαμβανόμενο και επιβλητικό noise experimental post punk! Πρόκειται για ένα τρίο εκ Θεσσαλονίκης που έχει καταφέρει να γεφυρώσει πάρα πολύ όμορφα την ηλεκτρονική με την οργανική μουσική. Το συνονθύλευμα του post noise punk experimental και πολλών ακόμα που αναπαράγει σε συνδυασμό με τις παραγωγές ηλεκτρονικού beat βρετανικών καταβολών, διαμορφώνει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στους Psychedelic Trips To Death. Οι συνθέσεις τους ήταν πραγματικά πολύ έντονες, μονότονα σταθερές χάρης το ηλεκτρονικό beat, δημιουργώντας έτσι μια διάθεση για χορό για μουδιασμένο επαναλαμβανόμενο κούνημα, μια αίσθηση πυκνότητας στον ήχο, σαν να’ναι κύμα που σε διαπερνάει. Παύσεις και αρρυθμίες θα σε άδειαζαν ακαριαία! Όσο για τα noise κομμάτια, αν θέλει κάποιος να το απολαύσει, θεωρώ ότι πρέπει απλά να παραδοθεί, εννοώντας φυσικά ότι στο άκουσμα εκκωφαντικής κιθάρας και ακραία παραμορφωμένου μπάσου, εν συνοδεία synth και λοιπόν ακραίων εφέ (εχμ… καύλα!), αν δε την παλεύεις καλύτερα να βγείς να πάρεις λίγο αέρα, διαφορετικά απλά παραδίνεσαι και το αφήνεις να σε γεμίσει από παντού, να σε λιώσει, να σου παραμορφώσει τόσο την ακουστική αντίληψη, που όταν αυτό σταματήσει, αδειάζεις. Στο σύνολο τους και καθ’ όλη τη διάρκεια του set και συνθετικά και ηχητικά νομίζω ότι ήταν άψογοι, και κατάφεραν με τη σειρά τους να αναδείξουν το χαρακτήρα τους μέσα από τις mid-70s εώς και late-80s επιρροές τους.
Δε νομίζω πραγματικά ότι έλειψε κάτι από το βράδυ της Πέμπτης, και αν κάτι έλειψε όντως, αυτό μάλλον ήταν λίγο ακόμα από αυτό που συνέβει. Ελπίζω ότι ο δρόμος της μύησης του ελληνικού κοινού στα ακούσματα αυτά θα είναι μακρύς, και θα αποτελέσει πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης καλλιτεχνών σαν τους The Steams και τους Psychedelic Trips to Death.
