Την εμφάνιση αυτή των Prophets of Rage την περιμέναμε πως και πως. Δεν μπορείς άλλωστε κάθε μέρα να ακούσεις live τα κομμάτια των Rage Against The Machine, εκτελεσμένα από τα 3/4 της μπάντας σε συνδυασμό με τους Chuck D (Public Enemy) και B Real (Cypress Hill) στα μικρόφωνα. Ο κόσμος αρκετός αν και λίγο αργοπορημένος και σε συνδυασμό με ένα θεματάκι στις πόρτες, δημιουργήθηκε μια καθυστέρηση στη διαδικασία εισόδου στο venue, που τελικά δεν φάνηκε να πειράζει κανέναν.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Την αρχή έκαναν οι Taburo Bota. To φιλότιμο rap τους δεν έτυχε ιδιαίτερης ανταπόκρισης από όσους είχαν ήδη εισέλθει στο χώρο, όχι πολλοί να λέμε την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως ο περισσότερος κόσμος κατηφόρησε στο Φάληρο το βράδυ της Τρίτης για να ακούσει τα κομμάτια με τα οποία μεγάλωσε, ήπιε, χτυπήθηκε, αντέδρασε στην εφηβεία του.
H ανυπομονησία μεγάλωνε καθώς ο Dj Lord έκανε τα δικά του στα turntables υπό τους ήχους πασίγνωστων κομματιών και το τεταρτάκι πέρασε γρήγορα όταν πια τα 3 μέλη των RATM μαζί με τους δύο προαναφερθέντες, Chuck D και B-Real, που αποτελούν τους Prophets of Rage, εμφανίστηκαν στη σκηνή. Πανζουρλισμός, πανδαιμόνιο και υψωμένες γροθιές παντού. Πριν καλά καλά το καταλάβουμε το “Prophets of Rage” είχε τελειώσει και είχε αρχίσει το ξύλο με το “Testify”. Είναι απίστευτο πως ακόμα και σήμερα τα κομμάτια των RATM βγάζουν τόση ένταση στον κόσμο. Και δεν είναι μόνο η μουσική. Είναι οι στίχοι. Είναι αυτό που πρέσβευαν και ακόμη πρεσβεύουν. Έστω και με κύριο εκφραστή μόνο τον Tom Morello καθώς εδώ και πολλά χρόνια ο Zack De La Rocha, καλώς για αυτόν, κακώς για εμάς που δεν τον απολαύσαμε, ακολουθεί τον δικό του προσωπικό δρόμο.
Το πράγμα την Τρίτη πήγε κάπως έτσι. Κάποιες ανάσες στα κομμάτια των Prophets, ξύλο από άκρη σε άκρη της αρένας στα κομμάτια των RATM και τούμπαλιν. Χαλαρώσαμε στο hip hop medley με τα κομμάτια των Cypress Hill και Public Enemy, όπου και τα όργανα πήραν τις ανάσες τους. Κάναμε και το καραγκιοζιλίκι μας (με την καλή έννοια) στο “Jump Around” πριν μας χτυπήσει στα ξαφνικά το riff του “Sleep Now In the Fire”. Συγκινηθήκαμε στην instrumental εκτέλεση του “Cochise” όπου ως ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του Chris Cornell, το μικρόφωνο έστεκε μόνο του στη μέση της σκηνής και οι υπόλοιποι από κάτω προσπαθήσαμε να τραγουδήσουμε ό,τι θυμόμασταν από τους στίχους. Και ο απόλυτος πανικός στα “Bullet In The Head”, “How I Could Just Kill A Man”, “Bulls On Parade” και “Killing In The Name”. Στο τέλος με ό,τι δυνάμεις είχαμε κάναμε και τις τσαχπινιές μας στο “Bombtrack”. Πολλοί θυμηθήκαμε τα νιάτα μας, οι νεότεροι κατάλαβαν τι εστί RATM. Ότι η μουσική δεν είναι απλά για να διασκεδάζουμε ή να πίνουμε τις μπίρες μας. Είναι κοινωνικό φαινόμενο, περνάει (ή τουλάχιστον) πρέπει να περνάει μηνύματα, να αφυπνίζει συνειδήσεις. Μπορεί και να συνέβη λίγο αυτό το βράδυ της Τρίτης. Όπως και να ‘χει, ήταν ένα rock live που τα είχε όλα. Τεράστιους καλλιτέχνες με εξαιρετική απόδοση, κομματάρες, ένταση, παλμό, ξύλο, συγκίνηση και λίγη επανάσταση. Έτσι άλλωστε δε θα πρέπει να είναι ένα καλό rock live; Σίγουρα στα συναυλιακά highlights, όχι μόνο του 2019 αλλά γενικά των τελευταίων χρόνων. Καλό φθινόπωρο.
