Ο metalhead την βροχή δεν την φοβάται, κι έτσι το βράδυ της Παρασκευής είχαμε την χαρά να δούμε ένα γεμάτο An Club να αποδίδει τις απαιτούμενες τιμές σε μία από τις πιο ιδιαίτερες μπάντες της γενιάς μας.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Την βραδυά άνοιξαν οι Mahakala με το ιδιότυπο σύγχρονο heavy metal τους, και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν άμεση. Με πολύ δεμένο παίξιμο και ίσως τον πιο δυνατό drummer της βραδιάς, αν και αρκετά μακριά σε ύφος από τους headliners, δε νομίζω ότι άφησαν κανέναν παραπονεμένο. Α, και τα καινούρια κομμάτια είναι πολύ ενδιαφέροντα και τους πάνε πολύ, οπότε όταν με το καλό βγει ο νέος τους δίσκος ξέρετε τι να κάνετε.
Συνέχεια με Battleroar, οι οποίοι τώρα που το σκέφτομαι ούτε αυτοί κολλάγανε και πάρα πολύ με τους headliners… Βασικά το line up της βραδιάς ήταν λίγο ετερόκλητο. Line up δε λέγεται η σειρά των μπαντών σε ένα φεστιβάλ; Ή όχι; Τέλος πάντων! Οι Battleroar είναι παλιές καραβάνες, οπότε δεν δυσκολεύτηκαν να ανέβουν στο σανίδι και να μας χαρίσουν σχεδόν μια ωρίτσα παλιού καλού heavy metal. Ο τραγουδιστής είναι μεγάλη μορφή, η μπάντα αποδίδει αβίαστα, το βιολί προσδίδει χαρακτήρα και το ομώνυμο ξεσηκώνει τα – ας πούμε – πλήθη.
Λίγο πριν τις δώδεκα και υπό τους ήχους του “Dark Horse on the Wind”, οι Primordial ανέβηκαν στην σκηνή του An Club, αφού πρώτα έστησαν μόνοι τους σαν τίμιοι Ιρλανδοί, να σημειωθεί αυτό. “Are you with us Athens? Because we are with you!” εκ στόματος Nemtheanga και ένα δίωρο(!) ταξίδι ξεκίνησε. Δεν έχει νόημα να μιλήσω για άψογο παίξιμο, δέσιμο κλπ όταν μιλάμε για τόσο έμπειρες μπάντες, οπότε θα μείνω στην αίσθηση που αφήνουν, μια αίσθηση πίστης και προσήλωσης. Δεν είμαι σίγουρος πώς αυτό μπορεί να αποδοθεί μουσικά, και ως εκ τούτου δε μπορώ και να το περιγράψω σωστά σε κάποιον που δεν ήταν εκεί, αλλά βλέποντας αυτή τη μπάντα και αυτόν τον frontman έχεις μονίμως την αίσθηση ότι οι τύποι παίρνουν απόλυτα σοβαρά τη μουσική τους και εννοούν κάθε μα κάθε τους λέξη. Με αρκετό υλικό από το νέο album, με έναν Alan να επικοινωνεί άψογα με το κοινό – και όχι πάντα λεκτικά – και με ένα χορταστικότατο δίωρο setlist, οι Ιρλανδοί μας πήγαν ένα από αυτά τα ταξίδια για τα οποία δε χρειάζεται να μετακινηθείς καθόλου. Gods for the Godless indeed…
ΥΓ: Κώστα, κανονικά έπρεπε να είσαι κι εσύ εκεί χτες, αλλά είπες να μας την κάνεις. Δε βαριέσαι, δε χανόμαστε.