Προερχόμενοι από μια επιτυχημένη περιοδεία με τους Protomartyr, οι Preoccupations έκαναν την τελευταία στάση του tour τους στην Αθήνα. Αν και η πρώτη τους επαφή με το ελληνικό κοινό ως Vietcong, πριν από μερικά χρόνια, δεν άφησε και τις καλύτερες των εντυπώσεων, κυρίως λόγο των τεχνικών προβλημάτων που τους ταλαιπώρησαν καθ΄ όλη τη διάρκεια εκείνης της εμφάνισης, αρκετοί ήταν εκείνοι που αψήφησαν το τσουχτερό κρύο και έδωσαν το παρόν στο venue της Αβραμιώτου.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Τη βραδιά άνοιξαν οι $oft $kull φιλτράροντας εντυπωσιακά τις post-punk/noise/no-wave επιρροές / εμμονές τους, με ένα εκκωφαντικά ενδιαφέρον set, παρουσιάζοντας μας υλικό από το αναμενόμενο album τους. Οι συνθέσεις τους, αν και ασύνδετες μεταξύ τους σε πρώτη ανάγνωση, έχουν ένα ψυχεδελικό και kraut – rock υπόβαθρο, που τους δίνει εν τέλει την ομοιογένεια, που χρειάζεται η μουσική τους για να σταθεί με επιτυχία. Χωρίς ίχνος αμηχανίας στη σκηνή (ή τουλάχιστον έτσι καταλάβαμε) , οι $oft $kull μας έδωσαν το κίνητρο να ασχοληθούμε λίγο παραπάνω μαζί τους, κερδίζοντας εξ ολοκλήρου τις εντυπώσεις ενός θετικά υποψιασμένου κοινού.
Χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις, οι Preoccupations ανέλαβαν δράση χαρίζοντας στο σχετικά μικρό αθηναϊκό κοινό τους, μια ντουζίνα από κομμάτια προερχόμενη και από τα τρία album της δισκογραφίας τους, δίνοντας λίγο βάση παραπάνω στο πολύ καλό “New Material” του 2018. Αν και μια φοβία μάλλον την είχαμε, ο ήχος τους ήταν καλός (αν και ένα click παραπάνω στα τύμπανα δε θα ενοχλούσε μάλλον κανέναν) και η μπάντα έδειχνε αρκετά πιο σίγουρη και φορμαρισμένη από την τελευταία φορά που τους συναντήσαμε. Το κακό, όμως, με τους Preoccupations είναι πως οι ζωντανές εμφανίσεις τους, δεν πάνε το περιεχόμενο των album τους βήμα παραπέρα. Μπορεί να καταφέρνουν να σου δημιουργούν μια καλοδεχούμενη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα με την ένταση των ενισχυτών τους, αλλά δύσκολα θα εντυπωσιάσουν άνω του μετρίου.
Αν και σε γενικές γραμμές οι Preoccupations δε μας άφησαν με κάτι αξιομνημόνευτο το βράδυ του Σαββάτου (εκτός ίσως απ’ το γεγονός ότι τα φωνητικά του Matt Flegel δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση με αυτά που ακούς στα album), υπήρχαν και κάποιες καλές στιγμές. Τα “Continental Self” , “Espionage” και το (παραλίγο out of tempo) “Disarray” κούνησαν με ευκολία τον κόσμο, και κέρδισαν το χειροκρότημα. Όπως και τη προηγούμενη φορά, τη βραδιά ξελάσπωσε η σαρωτική εκτέλεση του “Death”, που κλείνει παραδοσιακά τα set τους, αφήνοντας πίσω του τόνους distortion και ελεγχόμενου χάους. Κρίμα όμως, που καταλήγει πλέον να είναι το μοναδικό σήμα κατατεθέν τους.