Να ξεκινήσουμε με κάποιες παραδοχές. H σχέση μου με το death metal είναι περιστασιακή. Βγαίνουμε, περνάμε καλά, ρίχνουμε κανένα πού και πού, αλλά δεν έχουμε αποκλειστικότητα και σίγουρα δεν προβλέπεται να συγκατοικήσουμε. Οπότε, δε μου είναι ξεκάθαρο το πώς θα απαντούσα σε ερώτηση φίλου για το πώς θα γίνουν relevant οι Possessed εν έτει 2019. Να πω τη μαύρη μου αλήθεια, δε νομίζω ότι το “Revelations of Oblivion” θα αλλάξει το πώς παίζεται το death metal. Αλλά αν το ερώτημα, εδώ, είναι αν πρόκειται για καλό δίσκο, δε ξέρω από πού να αρχίσω…
Για να το πούμε απλά, γιατί δε χρειάζεται και πολλές φανφάρες το θέμα, το “Revelations of Oblivion” είναι από τα καλύτερα album που έχω ακούσει το 2019. Με μια έμφυτη, απολαυστικά old school thrash νοοτροπία να το καθορίζει, το “Revelations…” κινείται κατά βάση σε ψηλές ταχύτητες, ενώ το riffing του είναι από τα καλύτερα, που έχω ακούσει, σε death-thrash ύφος, αλλά και γενικότερα σε ακραία μουσική. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι κάθε κομμάτι είναι μια μικρή βιβλιοθήκη riff, πράγμα το οποίο όσο αυτονόητο ήταν κάποτε – θυμάστε μια εποχή που η μπάντα κρινόταν από τα riffs της; – τόσο σπανίζει στις μέρες μας. Η παραγωγή είναι ογκώδης και υπηρετεί τα κομμάτια άψογα, ενώ οι δομές των κομματιών είναι τόσο λειτουργικές και άμεσες, που πραγματικά μπορείς να τα φανταστείς όλα μα όλα να αποτελούνε μέρος του live set της μπάντας.
Το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Χωρίς να μπορώ να υποστηρίξω ότι είναι το ίδιο πράγμα – το οποίο δε θα ήταν και υγιές στο κάτω κάτω – το “Revelations of Oblivion” καταφέρνει να μεταδώσει στον ακροατή το άβολο συναίσθημα του θρυλικού πρώτου δίσκου. Το οποίο, αν αναλογιστεί κανείς ότι μόνο ο εμβληματικός Jeff Becerra έχει μείνει από εκείνη τη σύνθεση, αποτελεί επίτευγμα από μόνο του. Πραγματικά απολαυστικός δίσκος.