Μία από τις πιο ελπιδοφόρες μπάντες της σύγχρονης metal σκηνής επέστρεψε και μας κάνει να υποκλιθούμε για δεύτερη φορά στο ταλέντο και την έμπνευσή της. Ο λόγος για τους Αυστραλούς Polaris, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το “The Death of Me”, σχεδόν τρία χρόνια μετά το πολύ καλό ντεμπούτο τους, “The Mortal Coil”.
Ο τελευταίος metalcore δίσκος που δεν σταματούσε να παίζει σε λούπα στα ηχεία μου ήταν το “Shaped By Fire” των αγαπημένων As I Lay Dying, που βγήκε την περσινή χρονιά. Τώρα ήρθαν οι Polaris να μου κάνουν ακριβώς το ίδιο. Βέβαια, ηχητικά το metalcore της πεντάδας από το Sydney δεν είναι τόσο κοντά στο metalcore των Αμερικανών. Πιο πολύ γλυκοκοιτάζουν το τρίπτυχο Architects, Wage War και While She Sleeps. Όποιες και να είναι, πάντως, οι κύριες επιρροές τους λίγη σημασία έχει, αφού έχουμε να κάνουμε με έναν εξαιρετικό δίσκο του είδους, που θα συζητάμε για πολύ καιρό ακόμα για αυτόν.
Τι συναντάμε, λοιπόν, στο “The Death of Me”; Δέκα συνθέσεις που χαρακτηρίζονται από τρομερή ενέργεια και δυναμικότητα. Τα riffs είναι πραγματικά το ένα καλύτερο από το άλλο. Άλλοτε δείχνουν τα δόντια τους και άλλοτε σημαδεύουν απευθείας την καρδιά του ακροατή με την μελωδικότητα τους. Το groove δίνει και παίρνει κάνοντας το headbanging αναπόφευκτο, ενώ τα ορμητικά breakdowns ισοπεδώνουν τα πάντα. Τα φωνητικά χτυπάνε κόκκινο με τις εναλλαγές των Jamie Hails και Jake Steinhauser, ενώ εκπληκτική δουλειά έχει γίνει και στην παραγωγή, η οποία τρίζει από καθαριότητα, χωρίς όμως να “πλαστικοποιεί” τον ήχο. Από όπου και να την πιάσεις αυτή την κυκλοφορία, δε “μπάζει” από πουθενά.
Επιπλέον, ένας τόσο ολοκληρωμένος δίσκος δεν θα μπορούσε να υστερεί ούτε στους στίχους. Και πραγματικά φαίνεται ότι το συγκρότημα έχει δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα σε αυτό το κομμάτι. Τα lyrics είναι αρκετά βιωματικά και ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί με τις ιστορίες των Polaris. Αναφέρονται σε προσωπικές μάχες, σε στιγμές απόγνωσης και σε εκείνες τις φάσεις που έχεις χάσει την πίστη στον εαυτό σου και στον κόσμο γύρω σου. Συναισθηματικά ασήκωτη θεματολογία την οποία καταφέρνει η μπάντα να στην περάσει και να την νιώσεις στο πετσί σου.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, το “The Death of Me” είναι η ατράνταχτη απόδειξη ότι οι Polaris διαθέτουν πολλά κιλά ταλέντο. Μια πρώτη γεύση την πήραμε με τον προκάτοχό του, αλλά τώρα μας το φωνάζουν κατάμουτρα ότι ήρθαν για να μείνουν. Αν συνεχίσουν κατά αυτό τον τρόπο, το μέλλον τους προβλέπεται λαμπρό.