Γράφω αυτά με μία κούπα τσάι στο κομοδίνο μου κι ένα κουτάκι panadol cold n’ flu. Οι δύο μπλούζες, η ζακέτα (ναι μαμά πήρα) και το φούτερ στάθηκαν παντελώς άχρηστα. Κάποιοι προνοητικοί, αρκετοί βασικά μιας και η προσέλευση ήταν πολύ μικρή, το γλίτωσαν. Εγώ από την άλλη, δε το μετανιώνω καν! Αφήστε με να σας πω για το Our Festival, για τους ατμοσφαιρικούς Afformance, τη σκοτεινή Emi Path, την πρωτοποριακή Sofia Sarri και τους… ε τι να πω τώρα για τους Poem;
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου, η πρώτη μέρα που δικαιολογούταν να πούμε ‘’καλό χειμώνα’’ και είναι η μέρα που για ακόμα μία φορά το live των τεσσάρων καλλιτεχνών στα πλαίσια του Our Festival (υπό την αιγίδα του Δήμου Χαλανδρίου, με πληθώρα εκδηλώσεων και δωρεάν είσοδο) κινδυνεύει να μη γίνει! Η πρώτη συναυλία ήταν προγραμματισμένη για τις 29 Ιουλίου, όμως αναβλήθηκε λόγω βροχής!
Το set ξεκινάει με τους Afformance, που δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική ακόμα ανοίγουν live, με την έννοια ότι είναι μία μπάντα που έχει δώσει τα διαπιστευτήριά της εδώ και κάμποσα χρόνια! Το προσπερνάω αυτό για να αποδώσω τον σεβασμό μου σε αυτό το συγκρότημα που καταφέρνει κάθε φορά που το βλέπω να με ταξιδεύει, να με κάνει να ξεχνάω να τσεκάρω αν παίζουν σωστά, γιατί παίζουν άριστα και να θαυμάζω την καθαρότητα των drums! Μόνη παρατήρηση ότι η φωνή ήταν αρκετά χαμηλά, ωστόσο λόγω της post rock αισθητικής των τραγουδιών, αυτό δεν ήταν ενοχλητικό. Δεν ξέρω δηλαδή κι αν θα μπορούσε να είναι εξαρχής ρυθμισμένο έτσι ώστε να ακούγεται η φωνή σαν απόηχος. Ξεκίνησαν με κομμάτια από τους τελευταίους του δίσκους “Pop Nihilism” και “Music for a Film #1″ (United We Fly Records, 2017 και τα δύο)και έκλεισαν με τα πιο παλιά ‘’Savants’’ και ‘’Covered in Scales’’ (2015 και 2013 αντίστοιχα) που κατά τη γνώμη μου είναι και η πυρηνική μουσική των Afformance, καθαρό και μεστό post rock, έτσι όπως τους μάθαμε και τους αγαπήσαμε.
Ακολούθησε μετάβαση στη μικρή σκηνή του φεστιβάλ, όπου μας περίμενε λιγότερος αέρας (ευχαριστώ θεέ) και η Emi Path με τα πλήκτρα της και τις μελαγχολικές της συνθέσεις. Συνοδεία βιολιού και μπάσου, με την βαθειά και ταυτόχρονα αιθέρια φωνή της μας οδήγησε με τις μελωδίες της σε αφαιρετικά post rock μονοπάτια-στοπ, τι εννοείς ρε Μυρτώ;! Εννοώ ότι η βάση και λογική των συνθέσεων ήταν post, ωστόσο το όλο αποτέλεσμα δεν είναι εύκολα κατατάξιμο σε συγκεκριμένο είδος! Το intro της θύμιζε Fever Ray, με τα μπλε φωτά και τα δέντρα στο σκηνικό να δημιουργούν μια παγανιστική ατμόσφαιρα. Τα ‘’Falling’’ και ‘’Circle’’ που ακολούθησαν μόνο ως experimental μπορούν να χαρακτηριστούν με drone και dark ambient στοιχεία. Προτείνω ανεπιφύλακτα να ακούσετε το δίσκο της ‘’The Shadow’’ για να απολαύσετε την πολύ καλή δουλειά της.
Πίσω στην κεντρική σκηνή τώρα για το φαινόμενο Sofia Sarri. Με κίνδυνο να φανώ υπερβολική, θεωρώ ότι πρόκειται για μία από τις πιο ενδιαφέρουσες συνθέτριες και ερμηνεύτριες αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, με μία μοναδική και πολύ χαρακτηριστική και αναγνωρίσιμη φωνή-ταυτότητα και αψεγάδιαστη live απόδοση! Με τις πρωτοποριακές της συνθέσεις: λίγο prog, λίγο trip hop, λίγο electronica, όπου ενώνονται ταιριαστά η κρητική λύρα και το synthesizer μαζί με το εξαιρετικά εκτελεσμένο κοντραμπάσο, μας προκάλεσε “Euphoria”, που είναι και ο τίτλος του τελευταίου της δίσκου (Inner Ear records, 2017), από τον οποίο προήλθε και το playlist. Αξιοθαύμαστος έλεγχος φωνής στo ‘’Kira Kitana’’ και στο μα-γι-κό ‘’Τhe Moon’’ και πολύ αισθαντική ερμηνεία στον κρητικό ‘’Κάφκο’’. Αν η Bjork δε μας είχε ήδη μυήσει στον όρο pagan poetry’, τότε αυτός δικαιωματικά θα άνηκε στη Sofia Sarri.
Και μιλώντας για ποίηση… κύριες και κύριοι οι Poem. Η μουσική τους παραείναι καλή! Έχουν πάει το progressive metal σε αυτό το επίπεδο που ο πήχης μάλλον παραπήγε ψηλά! Έπαιξαν ως επί το πλείστον τραγούδια από το τελευταίο τους album, “Unique” (Vicisolum Productions, 2018), όπως τα super ‘’My own disorder’’ και ‘’Euthanasia’’, αλλά και τα ‘’Weakness’’ και ‘’Remission of Breath’’, με το οποίο και έκλεισαν, για να θυμηθούμε τα παλιά (“Skein Syndrome”, Vicisolum Productions, 2016). Θέλω να σταθώ στην εκτέλεση του ‘’ Brightness of Loss’’. Αφενός μεν πρόκειται για ένα prog διαμάντι! Αφετέρου δε οι Poem είναι εξαιρετικοί μουσικοί, καταφέρνοντας να αποδώσουν live τουλάχιστον άρτια τις πολυεπίπεδες συνθέσεις τους, όπου η κυρίως μελωδία της φωνής (και τι φωνάρα), δένει άψογα με τα ρυθμικά brut back vocals, πάνω από heavy riffs και beats, σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια που ακούστηκαν στο festival. Άτυπα, αλλά ουσιαστικά, ήταν οι headliners και για να είμαστε ειλικρινείς ήταν αυτοί για τους οποίους ήρθε ο περισσότερος κόσμος.
Στα μείον η νοοτροπία του ‘’πάω μπροστά μόνο σ’ αυτούς που μ’ αρέσουν’’, που κατά τη γνώμη μου ήταν μεγάλη αγένεια και ασέβεια προς τους μουσικούς που έπαιξαν για τον ομολογουμένως λίγο κόσμο σε τόσο κρύο..
Κατά τ’ άλλα…super μέρος, εξαιρετικοί μουσικοί, όμορφο κλείσιμο για το 4o Our Festival!
Περαστικά σε όλους!