Έχουν περάσει ελάχιστες ώρες από την ισοπεδωτική εμφάνιση των Planet οf Zeus και προσπαθείς να βάλεις σε μια σειρά για να γράψεις κάποιες από τις στιγμές που βίωσαν όσοι προτίμησαν να παραστούν στο Floyd και ήταν πολλοί. Απλά υπάρχει μια δυσκολία, γιατί ο καθένας έχει τη δική του στιγμή ή στιγμές από το live του Σαββάτου.
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Έλενα Θεοδωροπούλου (περισσότερες εδώ)
Τη βραδιά κλήθηκαν να ανοίξουν οι The Bonnie Nettles. Το να ανοίγεις για τους Planet θέλει δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Οι The Bonnie Nettles τα κατάφεραν μια χαρά, καθώς έχουν το δικό τους κόσμο που ήρθε να τους δει, παρουσιάζουν συνέπεια στο πως θέλουν να ακούγεται η μουσική τους, αρέσει δεν αρέσει. Προσωπικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία και όποτε τους παρακολουθώ είμαι σκεπτικός απέναντι τους, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι έχουν ενέργεια, βγάζουν ωραία vibes στο κοινό, έχουν εξαιρετικούς κιθαρίστες, αλλά για ακόμα ένα live τους δε με κέρδισαν. Ίσως στο μέλλον να εναρμονιστούν οι αστερισμοί και να με κερδίσουν. Ως τότε σε όσους αρέσουν, να περνάτε πάντα όμορφα στις εμφανίσεις τους.
Το κυρίως πιάτο ήταν όμως οι Planet οf Zeus, που έχοντας μια τεράστια νέα κυκλοφορία ονόματι “Afterlife” δεν άφησαν στη θέση του τίποτα. Από κατεστραμμένους σβέρκους ως βουητά στα αυτιά. Το συγκρότημα είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή που βρίσκει στο στόχο της με άνεση και χωρίς κόπο. Συνεχές σφυροκόπημα από το εναρκτήριο “Baptized In His Death” μέχρι το τελειωτικό χτύπημα του “Vigilante”. Ασήκωτα riffs, κλασσική southern groovα που ακόμα και αν έχει μειωθεί πάντα θα βρίσκεται εκεί.
Για τη συνέχεια “Step On, Skin Off”, “ The Great Dandolos”, “Macho Lbre” Vanity Suit”, “Leftovers”, “Wake Up Dead”. “Your Song”, “Them Nights”, “Loyal To The Pack” και ένα setlist βγαλμένο από τα πιο υγρά όνειρα με τη βαρύτητα να δίνεται προφανώς στο νέο δίσκο. Οι Planet το Σάββατο ήταν από άλλο πλανήτη, φαίνεται να περνάνε μια δεύτερη νιότη και αυτό φαινόταν ξεκάθαρα στις αντιδράσεις του κοινού, όχι μόνο στο άκουσμα των παλαιότερων κομματιών τους, αλλά και στα καινούρια. Το τέλος της βραδιάς μας βρήκε ευχαριστημένους όλους και τον εαυτό μου να μονολογεί για ακόμα μια φορά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια “τι μπαντάρα που είναι αυτοί οι Planet!”
