Θα ξεκινήσω λίγο διαφορετικά αυτό το review ή μάλλον καλύτερα τη γνώμη μου για το νέο album των Planet of Zeus. Κοντεύει ένας μήνας που το έχω στα χέρια μου και πρέπει να το έχω ακούσει ολόκληρο γύρω στις 40 φορές. Δεν μου πήρε όλο αυτό το διάστημα να παγιώσω την άποψη μου πάνω στο “Loyal To The Pack”. Αυτό που γράφω σήμερα είναι αυτό ακριβώς που θα έγραφα και μετά τις 2-3 πρώτες ακροάσεις. Και σήμερα καθώς διάβαζα ακόμα μία συνέντευξη της μπάντας στο Avopolis (εδώ μπορείτε να διαβάσετε αυτή που έδωσαν στον Βασίλη Λύτρα και το Rockin’Athens.gr) βρήκα τη φράση που έψαχνα…Περαστικοί. Όχι οι Planet of Zeus βέβαια, αλλά όλοι αυτοί που έχουν λυσάξει με τα πρώτα δείγματα του album που έχουν δoθεί κατά τη διάρκεια του προηγούμενου μήνα στη δημοσιότητα. Θα επανέλθω σε λίγο στους περαστικούς.
Το “Loyal To The Pack” είναι η εξέλιξη. Η εξέλιξη μιας μπάντας που στα 8 χρόνια που δισκογραφεί δε βρήκε τίποτα στρωμένο στα πόδια της. Βελτιώνεται χρόνο με το χρόνο. Δουλεύει συνεχώς. Και είναι και πολύ συνεπής δισκογραφικά (4 albums σε οκτώ χρόνια). Και δίκαια απολαμβάνει αυτό το χαμό που γίνεται γύρω από το όνομά της. Στο “Loyal To The Pack” οι ταχύτητες και οι εντάσεις πέφτουν. Ο Μπάμπης τραγουδάει ‘καθαρά’ και το κάνει καλά. Οι υπόλοιποι τρεις είναι ακόμα ένα level πιο πάνω παικτικά από το “Vigilante”. Η μπάντα δε φοβάται να δοκιμάσει, να πειραματιστεί. Δεν θα βρεις το stoner, την αμερικανιά και την Clutch-ίλα των τριών προηγούμενων album αντίστοιχα. Η θα νομίσεις ότι θα τα βρεις και τα τρία πίσω από ένα νέο ηχητικό πέπλο. Είναι Planet όμως. Πιο συναισθηματικό…πιο εσωτερικό. Δεν ακολουθούν την πεπατημένη και δεν επαναλαμβάνονται. Αυτό δείχνει τη σιγουριά μιας μεγάλης μπάντας που δε φοβάται να δοκιμάσει.
Αυτή τη φορά το album δεν ηχογραφήθηκε live. Κι όμως ακούγεται πιο live από το “Vigilante” και ακόμα πιο δεμένο. Highlights πολλά…ίσως και τα 11 κομμάτια του album. H αρχή ιδανική με το ομώνυμο κομμάτι να σου θυμίζει ποιοι είναι οι PoZ. Ιδανικό ξεκίνημα όχι μόνο για το album αλλά και για το Σαββατιάτικο live στην Αθήνα…Tα επόμενα τέσσερα κομμάτια, “Devil Calls My Name”, “Them Nights”, “Little Deceiver” και “Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself” είναι κατά τη γνώμη μου τα 4 καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει στη μέχρι τώρα πορεία τους οι PoZ. Rock όπως πρέπει να ακούγεται με διάχυτη τη 70ίλα μέσα του, με τις καθαρές φωνητικές γραμμές του Μπάμπη με τα solo του Προβή και το καταπληκτικό drumming του Σεραφείμ. Και λίγο από Thin Lizzy και λίγο από Jimi…Πόσο καλύτερο να γίνει δηλαδή;
Μπαλάντα με το “Retreat…το “Sea Bastards” ίσως να ξενίσει, άλλους δυσάρεστα, προσωπικά ευχάριστα. Οι ταχύτητες ανεβαίνουν και πάλι με τα “White Shroud” και “Scum” όπως και το γρέζι στα φωνητικά ειδικά στο δεύτερο. Το κλείσιμο του album με το “Athens”, ένας φόρος τιμής στην πόλη τους, χαρακτηριστικό instrumental κομμάτι της μπάντας. Καθώς κομμάτι προοδεύει μπαίνει και το jazz drumming του Σεραφείμ για να του δώσει αυτό το κάτι παραπάνω. Δε θα πω ότι είναι το καλύτερο album τους. Πείτε με fan boy…οι Planet μας έχουν χαρίσει 4 ισάξια αλλά και διαφορετικά μεταξύ τους top quality albums. H καλύτερη rock μπάντα της χώρας εδώ και πολύ καιρό…Και αν συνεχίσουν έτσι θα είναι για πολύ καιρό ακόμα.
Όσο για τους περαστικούς που βρήκαν ευκαιρία να βγάλουν τη χολή τους στα social media επειδή δεν τους φάνηκαν αρκετά σκληρά κάποια από τα πρώτα κομμάτια που δόθηκαν στη δημοσιότητα, η απλά πέταξαν την κακία τους για να πάρουν likes δεν έχω να πω κάτι. Έχω διαβάσει απίθανα πράγματα τις τελευταίες ημέρες αλλά δε θα επεκταθώ παραπάνω γιατί θα γράφω καμιά ωρίτσα ακόμα. Ας αποθεώνουν μπαντούλες του εξωτερικού που στην πόλη τους παίζουν με δέκα και είκοσι άτομα από κάτω…και έρχονται εδώ και κόβουν δεκαπλάσια και εικοσαπλάσια εισιτήρια γιατί έτσι είναι η φάση…
