Οι Pixies έχουν περάσει στην ιστορία ως μια από τις πιο επιδραστικές -και ανεπανάληπτες- μπάντες του εναλλακτικού ήχου. Ειλικρινά δε ξέρω πόσα λίτρα αλκοόλ έχουν συνοδέψει κομμάτια όπως τα “Debaser”, “Gigantic”και “Monkey Gone To Heaven” στα αθηναϊκά rock bars και τα σπιτικά αυτοσχέδια πάρτι εκεί έξω. Επίσης δε γνωρίζω πόσα repeat ακόμη μπορούν ν’ αντέξουν τα “Hey’ και “Is She Weird” τις νύχτες. Αν και η εκνευριστική επιτυχία του ακίνδυνου -και υπερεκτιμημένου ίσως- “Where is my Mind” στις αρχές των 00’s έκανε ένα ανεπίσημο reboot στην υστεροφημία τους, οι Pixies απείχαν δισκογραφικά απ’ το 1991, ακριβώς την περίοδο που η τεράστια επιρροή τους στις νέες μπάντες της εποχής άλλαξε τα μουσικά δεδομένα που γνωρίζαμε. Και σίγουρα μας είχαν λείψει.
Απ’ το 2014 κ έπειτα, ο Frank Black και η παρέα του επέστρεψε. Παρά το μεγάλο σούσουρο, τα “Indie Cindy” (2014) και “Head Carrier” (2016) αν και έκρυβαν μερικά διαμαντάκια, δεν ικανοποίησαν ιδιαίτερα τις προσδοκίες των fans. Και σίγουρα δεν κέρδισαν νέους. Απ’ την άλλη, τι πραγματικά έπρεπε να περιμένουμε έπειτα από τόσα χρόνια αδράνειας μιας τόσο σπουδαίας μπάντας;
Έχοντας πλέον μπει σε μια δισκογραφική κανονικότητα (ναι, τί;) το πρόσφατο “Beneath The Eyrie” έχει τις στιγμές του. Αν και τους λείπει η νευρικότητα (και η Kim Deal) που όλοι αγαπήσαμε, οι Pixies δείχνουν να βρίσκουν το δρόμο τους, με αρκετά flashbacks από τις καλές στιγμές της δισκογραφίας τους. Αυτές οι κρυφές ματιές στα περασμένα, δίνουν στο “Beneath The Eyrie” τη δυναμική που χρειαζόταν ένας δίσκος των Pixies για να επιβιώσει εν έτη 2019. Και αυτό ήταν μάλλον το συστατικό που τους έλειπε. Η σχεδόν goth μυστικιστική θεματολογία που έχει επιλέξει ο Frank Black, στηρίζει εξαιρετικά τις μελωδικές γραμμές των ρεφρέν, ενώ οι κιθάρες εκπέμπουν έναν ηλεκτρισμό που έχει την ικανότητα να σε κρατήσει. Αν τα singles “On Graveyard Hill” και “Catfish Kate” που προηγήθηκαν αυτής της κυκλοφορίας σε κέρδισαν, οι υπόλοιπες συνθέσεις αυτής της δουλειάς κινούνται (με τα πάνω και τα κάτω τους) στο ίδιο περίπου πλαίσιο. Όπως είναι φυσικό, βρίσκονται πολύ μακριά από τον ήχο που τους καθιέρωσε, αλλά είναι η αλήθεια πως σε κομμάτια όπως τα “This Is My Fate” και “St. Nazaire” θα ανακαλύψεις εκ νέου τους λόγους που αγάπησες αυτούς τους τύπους. Το “Beneath The Eyrie” είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Αλλά μέχρι εκεί.
Κατά πολλούς, η επιστροφή τους είναι αχρείαστη και δισκογραφικά αδιάφορη. Και ίσως έχουν κάπου τα δίκια τους. Από την άλλη, ο Frank Black είναι ο παιδικός μας ήρωας, και είναι χρήσιμο να κυκλοφορεί ακόμη ανάμεσα μας.