Παρασκευή 14 Δεκέμβρη. Είναι η μέρα που θα δω ένα ζωντανό θρύλο, τον Μπαμπά ενός είδους, τον πρωτοπόρο Peter Murphy, που ήρθε στην Ελλάδα για να κλείσει την εορταστική του περιοδεία για τα 40 χρόνια των Bauhaus.
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Στη σκηνή του Tae Kwon Do ανεβαίνουν πρώτοι οι The Steams, ίσως ό,τι καλύτερο μας χάρισε η εγχώρια σκηνή το 2018, εκτελώντας την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά “Wild Ferment”. Είναι η δεύτερη live επαφή μου μαζί τους (πέντε μήνες μετά το Saristra Festival) και δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι, πλέον, βλέπω μία δεμένη και ψημένη μπάντα. Καθηλωτικός ρυθμός στα drums, ψυχεδέλεια σε όλο της το μεγαλείο από τις κιθάρες και μια φωνή, που σε ταξιδεύει με την μυστικιστική αύρα των μελωδικών τους γραμμών. Κορυφαία τραγούδια τους τα “Ever Lasting”, “The Drought” και τα σπου-δαί-α “Perfect Storms From Afar” (αν, δε, είχαν λύρα ή έστω ένα βιολί, ώστε να μη λείπει και η τελευταία υπέροχη λεπτομέρεια του κομματιού αυτού, θα ήταν απογειωτικό) και “The Harvest”, με τα οποία απέσπασαν το χειροκρότημα του ομολογουμένως δύσπιστου απέναντί τους κοινού, που δεν μπόρεσε να μη σχολιάσει ότι η μουσική τους είναι πολύ μακριά από αυτή των Bauhaus. Είναι αλήθεια πως υπάρχουν ένα σωρό ομοειδή συγκροτήματα, που θα μπορούσαν να έχουν επιλεγεί, τα οποία σίγουρα θα λειτουργούσαν καλύτερα ως support στη συναυλία αυτή, όμως δεν μπορεί κανείς να στερήσει από τους Steams ότι είναι μπαντάρα και ότι το “Wild Ferment” είναι μία δισκάρα, που έθεσε τον πήχη πολύ ψηλά, αναφορικά με το τι περιμένουμε απ’ αυτούς. Cheers to them!
Με την ποιότητα του ήχου να βελτιώνεται αισθητά και σταδιακά, ο Peter Murphy ξεκινά με το “Double Dare”, εμβληματικός στη μέση της σκηνής, μια σκοτεινή μορφή, που χάνεται μέσα στους καπνούς και τον φρενήρη ήχο της κιθάρας. Ολόκληρο το “In The Flat Field”, το δισκογραφικό ντεμπούτο της μπάντας, που όρισε την έλευση και τον ήχο του goth rock και του post-punk, των θρυλικών Bauhaus, θα ακουστεί στην arena του Tae kwon do και θα μας γυρίσει στις απαρχές της μουσικής αυτής. Στοιχειωτικό το “The Spy In the Cab”, αγνός ενθουσιασμός στο “Stigmata Martyr”, χαμούλης και χορός στο “Nerves”.
Ο Peter Murphy, αποχωρεί ελάχιστα απ’ τη σκηνή στο τέλος του άτυπου πρώτου μέρους του live, για να επιστρέψει μ’ ένα κόκκινο μαντήλι. Χαιρετίζει το κοινό και παρουσιάζει τους μουσικούς του, αφήνοντας φυσικά τελευταίο τον David J, μπασίστα των Bauhaus, που αποθεώνεται.
“Burning Inside” και η κραυγή «Again again again» του Murphy στο “Silent Hedges” δημιουργούν ανατριχίλα, για να έρθει ο ύμνος του Bela Lugosi. Το βαθύ δυστοπικό riff του μπάσου, η διαβολική εικόνα του David J, επίσης με κόκκινο φουλάρι και μαύρα γυαλιά πάνω απ΄ το φως και η εικόνα του Murphy να τείνει το κόκκινο μαντήλι του στο κοινό, που τραγουδούσε «Oh Bela… Bela’s… Undead» είναι κάτι που θα θυμάμαι για πάντα και θα μου σηκώνεται η τρίχα.
Ακολουθούν τα “She’s In Parties” και “Adrenaline” για να κορυφωθεί το πάρτι στο “Passion of Lovers”, όπου κυριολεκτικά γίνεται χαμός. Χέρια σηκωμένα παντού κι ο Peter Murphy μας χαιρετά «Bless you, thank you, we love you» κατεβαίνοντας απ΄ τη σκηνή.
Θα επανέλθουν, μετά την επίμονη απαίτηση και το βουητό που έρχεται από την εξέδρα των καθήμενων, που χτυπούν τα πόδια τους, για να κλείσουν με τα πιο συναισθηματικά “King Volcano”, “Kingdom’s Coming” και “Severance”, διασκευή των Dead Can Dance. Θα ήθελα κάτι πιο δυναμικό προσωπικά, αλλά ποια είμαι εγώ που θα πω στο μέγα Murphy τι θα παίξει;
Σαφώς ένα από τα σημαντικότερα live της χρονιάς που μας αφήνει, από έναν ιστορικό μουσικό, που ήρθε για να ενώσει τις (κάμποσες) γενιές ακροατών του goth και post-punk ήχου.